‘The only black lady in a white skin’
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
15 September 2012 | Zambia, Mpongwe
Inmiddels loopt mijn verblijf in Zambia alweer tegen de twee maanden aan. Voor mijn eigen gevoel ben ik pas hier, maar de tijd vliegt voorbij. Volgens mij hebben jullie geen idee wat ik hier de hele dag eigenlijk allemaal doe, dus laat mij dat eens vertellen in dit verhaal.
De dag begint vroeg in Zambia, vaak rond vijf uur of half zes. Als het langzaam licht begint te worden, staat Mrs. Kalima op om de eerste voorbereidingen van de dag te treffen. Chipa volgt al snel, net als de kleinkinderen. Mr. Kalima en ik zijn vaak de laatsten, maar om half zeven staat toch iedereen al langs zijn of haar bed. Voor mij is er weinig te doen in de morgen buiten mijn ontbijt klaarmaken, strijken, eten en douchen. Douchen gaat hier trouwens net iets anders dan in Nederland. Aangezien er alleen koud water uit de kraan komt, krijg ik iedere morgen een grote ketel met warm water. Huppakee, in een bak, koud water erbij en met een bakje water over je heen gooien. Gaat prima!
Om iets voor acht ben ik de laatste (op Mrs. Kalima na) die de deur uitgaat. De uren per dag die ik werk verschillen, alleen de middagpauze van een uur waarin ik thuis ga lunchen blijft hetzelfde. De werkzaamheden zijn verschillend. Dan heb ik een gesprek met studenten, bezoek ik de poultry, plan een vergadering met de jongerengroep, doe de administratie, ga scholen betalen voor de wezen, pas documenten aan, kijk de financiën van de jongeren na en maak ik praatjes met de staf en de werknemers van het VTC. En dan heb je alle onverwachte dingen nog niet meegeteld! En dat zijn er veel per dag... Deze week vindt de wisseling van de wacht plaats, Peter en Thecla vliegen dinsdag terug naar huis en Katleen en Stijn gaan hun taken overnemen. Ik hoop dat ik hen kan ondersteunen in hun beginperiode, want ik heb het zelf ervaren toen Peter en Thecla twee weken op vakantie waren.
Na het werk ga ik naar huis, klets en speel wat met de kleinkinderen, lees een boek (Congo van David van Reybrouck is een aanrader!), doe nog wat werkzaamheden voor thuis of het werk of zoek vrienden op. Doordeweeks zie ik mijn vrienden niet zoveel, maar in het weekend des te meer. Ik geniet van het samenzijn, zoals ik al eerder in een verhaal beschreef. Er is onderling veel waardering en respect. Ondanks dat ik de enige meid ben, is dit nooit lastig of vervelend. We gaan samen een avond naar de markt, schreeuwen ons voetbalteam naar de overwinning op de zondagmiddag, maken een wandeling of kletsen even bij. Het is gemakkelijk, het is zoals het hoort te zijn. Inmiddels heb ik al vele namen van hen gekregen, naast Jennifer, Jen of Jenny. Het is vaak bana Chipa (vrouw van), Miss Kalima, friend forever, young lady of sister from another mother. Ik voel mij thuis bij hen en zij ook bij mij. Vaak genoeg beginnenn ze in het Bemba tegen mij te praten, niet beseffende dat ik dat nog niet helemaal begrijp. Allen hopen dat ik hier nog lang mag blijven en ik ben, na het slachten van een kip afgelopen zondag, een echte Zambiaanse aldus Kasenge.
En om langer te blijven dien ik te solliciteren. Helaas liggen ook hier de banen niet voor het oprapen, al helemaal niet op Social Work gebied. Ik solliciteer dan ook op de raarste banen, hopende dat ooit iemand mij aanneemt. Dit houd ik de jongens ook altijd voor: zonder baan moet ik ooit weer een keer terug. Iedere keer als ik dat echter uitspreek, verandert het gezicht van de kameraad tegenover mij. ‘Laten we hopen dat dat nog ver weg is,’ is vaak het antwoord. En ik hoop inderdaad met ze mee, want ondanks dat ik hier bijna twee maanden verblijf, kan ik niet indenken dat ik ooit weer terug naar Nederland moet. De prachtige zonsondergang, het heerlijke weer, het briesje, de vlinders, de Zambianen, maar vooral de vriendschap met mijn makkers laten mij hier thuisvoelen. Inmiddels ben ik dan ook toegetreden tot de groep van brothers from another mother (als enige sister maak ik daar nu deel van uit) en dat is toch een hele eer. Ondanks discussies ben ik toch een friend forever. En ik voel mij dan ook heerlijk thuis tussen mijn Zambiaanse mannen, veel beter dan (sorry!) tussen Muzungus. Het slachten van een kip, het proeven van diverse nieuwe dingen, het leren van Bemba en de makkelijke omgang met de Zambianen hier hebben er dan ook voor gezorgd dat de jongens mij het meest grote compliment gaven dat ik in jaren heb gekregen: Jen, you are the only black lady in a white skin.’ Bedankt lieve Tazman, Coloured, Kasenge, Joe, Chewe, Hoseja en Kapirinha.
En inderdaad, na vele jaren ben ik dan eindelijk terecht gekomen op de plek waar ik geboren had moeten worden. Hier, in Afrika, in Zambia, in Mpongwe hoor ik thuis, is mijn leven en is mijn toekomst.
Veel liefs vanuit het fantastische Mpongwe,
Jennifer
Foto's: https://picasaweb.google.com/103848838878531685551/Zambia201202?authkey=Gv1sRgCNvWv7q3kID0qwE
PS. Nogmaals mijn adres (voor kaartjes, tekeningen, brieven en al het andere dat je mij wilt sturen).
GCMF Guesthouse
Jennifer Peeters
P.O. Box 14
Mpongwe, Zambia
Telefoonnummer (voor smsjes!): 00260966153768
De dag begint vroeg in Zambia, vaak rond vijf uur of half zes. Als het langzaam licht begint te worden, staat Mrs. Kalima op om de eerste voorbereidingen van de dag te treffen. Chipa volgt al snel, net als de kleinkinderen. Mr. Kalima en ik zijn vaak de laatsten, maar om half zeven staat toch iedereen al langs zijn of haar bed. Voor mij is er weinig te doen in de morgen buiten mijn ontbijt klaarmaken, strijken, eten en douchen. Douchen gaat hier trouwens net iets anders dan in Nederland. Aangezien er alleen koud water uit de kraan komt, krijg ik iedere morgen een grote ketel met warm water. Huppakee, in een bak, koud water erbij en met een bakje water over je heen gooien. Gaat prima!
Om iets voor acht ben ik de laatste (op Mrs. Kalima na) die de deur uitgaat. De uren per dag die ik werk verschillen, alleen de middagpauze van een uur waarin ik thuis ga lunchen blijft hetzelfde. De werkzaamheden zijn verschillend. Dan heb ik een gesprek met studenten, bezoek ik de poultry, plan een vergadering met de jongerengroep, doe de administratie, ga scholen betalen voor de wezen, pas documenten aan, kijk de financiën van de jongeren na en maak ik praatjes met de staf en de werknemers van het VTC. En dan heb je alle onverwachte dingen nog niet meegeteld! En dat zijn er veel per dag... Deze week vindt de wisseling van de wacht plaats, Peter en Thecla vliegen dinsdag terug naar huis en Katleen en Stijn gaan hun taken overnemen. Ik hoop dat ik hen kan ondersteunen in hun beginperiode, want ik heb het zelf ervaren toen Peter en Thecla twee weken op vakantie waren.
Na het werk ga ik naar huis, klets en speel wat met de kleinkinderen, lees een boek (Congo van David van Reybrouck is een aanrader!), doe nog wat werkzaamheden voor thuis of het werk of zoek vrienden op. Doordeweeks zie ik mijn vrienden niet zoveel, maar in het weekend des te meer. Ik geniet van het samenzijn, zoals ik al eerder in een verhaal beschreef. Er is onderling veel waardering en respect. Ondanks dat ik de enige meid ben, is dit nooit lastig of vervelend. We gaan samen een avond naar de markt, schreeuwen ons voetbalteam naar de overwinning op de zondagmiddag, maken een wandeling of kletsen even bij. Het is gemakkelijk, het is zoals het hoort te zijn. Inmiddels heb ik al vele namen van hen gekregen, naast Jennifer, Jen of Jenny. Het is vaak bana Chipa (vrouw van), Miss Kalima, friend forever, young lady of sister from another mother. Ik voel mij thuis bij hen en zij ook bij mij. Vaak genoeg beginnenn ze in het Bemba tegen mij te praten, niet beseffende dat ik dat nog niet helemaal begrijp. Allen hopen dat ik hier nog lang mag blijven en ik ben, na het slachten van een kip afgelopen zondag, een echte Zambiaanse aldus Kasenge.
En om langer te blijven dien ik te solliciteren. Helaas liggen ook hier de banen niet voor het oprapen, al helemaal niet op Social Work gebied. Ik solliciteer dan ook op de raarste banen, hopende dat ooit iemand mij aanneemt. Dit houd ik de jongens ook altijd voor: zonder baan moet ik ooit weer een keer terug. Iedere keer als ik dat echter uitspreek, verandert het gezicht van de kameraad tegenover mij. ‘Laten we hopen dat dat nog ver weg is,’ is vaak het antwoord. En ik hoop inderdaad met ze mee, want ondanks dat ik hier bijna twee maanden verblijf, kan ik niet indenken dat ik ooit weer terug naar Nederland moet. De prachtige zonsondergang, het heerlijke weer, het briesje, de vlinders, de Zambianen, maar vooral de vriendschap met mijn makkers laten mij hier thuisvoelen. Inmiddels ben ik dan ook toegetreden tot de groep van brothers from another mother (als enige sister maak ik daar nu deel van uit) en dat is toch een hele eer. Ondanks discussies ben ik toch een friend forever. En ik voel mij dan ook heerlijk thuis tussen mijn Zambiaanse mannen, veel beter dan (sorry!) tussen Muzungus. Het slachten van een kip, het proeven van diverse nieuwe dingen, het leren van Bemba en de makkelijke omgang met de Zambianen hier hebben er dan ook voor gezorgd dat de jongens mij het meest grote compliment gaven dat ik in jaren heb gekregen: Jen, you are the only black lady in a white skin.’ Bedankt lieve Tazman, Coloured, Kasenge, Joe, Chewe, Hoseja en Kapirinha.
En inderdaad, na vele jaren ben ik dan eindelijk terecht gekomen op de plek waar ik geboren had moeten worden. Hier, in Afrika, in Zambia, in Mpongwe hoor ik thuis, is mijn leven en is mijn toekomst.
Veel liefs vanuit het fantastische Mpongwe,
Jennifer
Foto's: https://picasaweb.google.com/103848838878531685551/Zambia201202?authkey=Gv1sRgCNvWv7q3kID0qwE
PS. Nogmaals mijn adres (voor kaartjes, tekeningen, brieven en al het andere dat je mij wilt sturen).
GCMF Guesthouse
Jennifer Peeters
P.O. Box 14
Mpongwe, Zambia
Telefoonnummer (voor smsjes!): 00260966153768
-
15 September 2012 - 09:46
Monique Vlieks:
Wat mooi is dit toch! En het is je zoooo gegund!!! Ik hoop zo dat je snel een baan vindt en dat je kan blijven!!! Zijn alle spullen goed aangekomen en goed ontvangen? -
15 September 2012 - 09:53
Tiny Joosten:
ja jua je kunt je daar wel helemaal thuis voelen je blijft dan toch een witte holander
hoe zit het met de paketje ik hoor niks zijn ze er niet en wat vonden ze er van zo leuk zijn als we daar ook eens iets van horen gr en xx Tiny en Thijs -
15 September 2012 - 10:12
De Knose:
Haa maatje,
Zo, weer een mooi en prachtig verhoal, gesjreve op zien Jenn's. TOOOOOOOOOOOP!!
Tijdens t leaze gingen mien sensoren op sjerp, woerd t ff stil in de kamer en verandere de mien stenen hoes ff in de rode paden en de struiken die in Mpongwe in euvervloed te vinge zeen. Waande ich mich weer truuk op de bank in casablanca, om doa midden in de nacht es enige twee mzungus te zitte en lekker te chillen mit de guys.
Potjes pool spelen en telkens es ver luuj mit een blanke huid zoage, net als de Zambiuanen hun mit een verbaasde blik aankieke.
'Look, people from your country!
- Iwe, we are not white, we are black like Zambians,
a lot of laughing people'
Mupke, t deit mich good dien verhoal zo te leaze, dich te spreake en weitende dat se mit een enorme smile bis nt vertille en dich gein seconde verveals of Nederland mer uberhaups mis.
Oeteindelijk hub se gekregen wat se wils en zoals de befaamde Ger altied zei: Druime zeen dr neet allein om gedruimd te weare'
Mup de bis een topper en ondanks de afstand bis se samen mit Zambia en haar prachtige minse, heel dicht bie!
Nalikutemwa!
xxxx -
15 September 2012 - 10:30
Mieke Peeters:
Hallo Jennifer,
Wat weer een mooi verhaal. Ik zie het helemaal voor me.
Hopelijk vind je snel werk, want terug komen naar ons kikkerlandje (koud vandaag) is eigenlijk geen optie.
Maar zoals we hier thuis vaak zeggen:"Alles kumpt good, sjatje" . Ik weet zeker dat dat voor jou geldt en dat heb je verdiend.
groetjes,
Mieke -
15 September 2012 - 10:31
Chongo:
Zal ik het blijven zeggen ... elke keer ik je liefde voor Zambia en de Mpongwezen voel in je mailtje ...: "blijf genieten"!!
alle liefs
x
Chongo -
15 September 2012 - 11:11
Jolanda:
Muppie!
Ich heur dich nog zeggen op os weekendje weg veurig jaor euver wie Chipa toen dien breeve ervaarde.... Det t net een verhoal woor, waat der zelf kos mit maken, zo sjreefse t..
En zo sjriefse t noe auch nao os! Tis net alsof ver der zelf biejzeen, wie se t allemaol besjriefs.
Bikkel, ich zooi volgens mich kei hel zeen weggerend es eemus mich vroog om een kip te slachten... En eate, volgens mich had ich den auch totaal geine honger meer :P haha!
Mja, det is den toch de Mzungu in mich he ;)
Fijn desse dich zo ontzettend good veuls!!
xx -
15 September 2012 - 11:28
Malou:
Hoihoi!
Wat weer een prachtig verhaal!
Ik vind altijd dat je goed kan schrijven.
En ik beb blij dat jeje daar thuis voelt.
Veel plezier daar nog!
Groetjes malou -
15 September 2012 - 17:06
Noortje Neefs:
Wat kun je je gevoel toch ontzettend mooi beschrijven! Ik geniet van je verhalen en 'waan' mezelf weer even terug in Mpongwe. Gek he, nog niet zo lang geleden schreef jij op mijn site, en zat jij in NL.. en nu zijn de rollen omgedraaid! Maar ik gun het je heel erg en wens je nog heel veel (werk) plezier daar!
Succes met solliciteren.. ben heel benieuwd wat voor Social Work banen daar te vinden zijn idd.
P.s. fijn dat het pakketje aan was gekomen!!
Heb je de foto's van de groenteboer al bekeken?? Deze man kwam echt 3 x in de week bij het Guesthouse!
Groetjes Noortje -
15 September 2012 - 17:31
Marian:
Ha Jennifer,
Mooi om nu mee te kunnen denken in het dagelijkse leven van jou. Ik hoop ook voor je dat je snel een baan vindt en dat je dan hier je spullen kunt komen halen. Heb je die kip nu zelf geslacht????Hoe groot is het dorp waar je bent en hoeveel inwoners heeft het dorp?
Heel veel groetjes van Marian -
15 September 2012 - 21:10
Selly:
Ha Jennifer!
Wat fijn om te horen dat alles je daar zo goed bevalt in Afrika!
Heb je ook weer nieuwe foto's? Ze lijn leuk om te zien, en ook mooie foto's!
Nu hopen dat er zich een leuke, en het liefst ook in jouw 'werk'-richting zijnde baan zich aandient....dat zou zo mooi zijn! Op welke 'rare' banen heb je gesolliciteerd?
Geniet van ieder moment...dat is het aller belangrijkste!
Selly
-
15 September 2012 - 23:47
Pia:
Jen, geweldig om te horen dat het je zooo goed gaat. Ik hoop echt dat je een baan kunt vinden zodat je kunt blijven (of moet je misschien trouwen!!!??? :-) ). Wij denken aan je, groetjes, Pia, Sjaak en Sander.
-
16 September 2012 - 10:38
Ans :
Hoi Jen
Wat weer een mooi verhaal om te lezen, geweldig dat het je zo goed gaat en hopelijk vindt je gauw genoeg een fijne baan zodat je droom om daar te blijven werkelijkheid kan worden.
ik volg je verhalen met veel enthousiasme mooi om te lezen iedere keer en ook ik kijk uit naar de foto's
liefs ans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
