Een lange weg...
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
10 Januari 2013 | Zambia, Mpongwe
Dinsdagmorgen, half zes. Onderweg om de eerste bus naar Lusaka te pakken. We zijn erg vroeg. Maar met een reden. Even samen, weg van iedereen en alles. Even een gesprek zonder dat iemand het hoort.
Ik kijk voor mij uit. Een lange weg strekt zich voor mij uit. Geen einde te zien. Deze weg is onze toekomst, figuurlijk gezien. Dit vertel ik ook aan Chipa. Die kijkt mij niet begrijpend aan. Ik leg hem het volgende uit:
‘Dit is een lange weg waarvan het eind niet zichtbaar is. Het is de weg die wij gaan volgen en af en toe zien wij inderdaad geen licht aan het eind. Soms wijken we af, besluiten we om eens naar rechts of links af te buigen. Maar deze weg verdwijnt nooit. Het leidt en volgt ons. Soms lopen wij samen, soms loop jij harder dan mij. Soms loop jij aan de overkant, terwijl ik aan deze kant blijf.’
Chipa kijkt mij aan en knikt begrijpend. De regen tikt op onze paraplu. Geen enkele andere persoon is op straat tijdens dit vroege uur. Gemoedelijk stappen wij verder, terwijl de weg nog steeds voor ons ligt.
Chipa vervolgt mijn verhaal: ‘Je bedoelt dus, dat onze weg lang is, aangezien we voor veel moeilijkheden komen te staan? Het feit dat wij een gemixt koppel zijn? Ik terug naar school ga, terwijl jij geen baan vindt? Dat toekomstige kinderen nergens bij horen qua huidskleur? Dat cultuurverschillen soms voor heftige discussies zorgen?
Hij lijkt het te begrijpen. Want, ja, zo is het inderdaad. De cultuurverschillen zorgen er soms voor dat ieder aan zijn of haar eigen kant van de weg loopt. Door terug te gaan naar school, betekent het feit dat hij zich ontwikkelt en dus voor mij uit loopt, ondanks mijn dankbare vrijwilligerswerk.
We buigen af naar de plek waar de bus over één uur (of twee, of drie...) gaat verschijnen. ‘En soms buigen wij af om eens te kijken welke opties er zijn of omdat die keuze op dat moment beter is. Echter, de lange weg blijft altijd in ons zicht en we blijven daar naar terugkeren,’ vervolg ik.
‘En uiteindelijk, waar, wanneer en hoe, komen wij altijd samen uit in het midden van de weg om iedere uitdaging aan te gaan, elke hobbel te overwinnen, vooroordelen te negeren, maar vooral omdat samen beter en sterker is dan alleen,’ eindig ik mijn verhaal.
Mpongwe ontwaakt langzaam. De eerste mensen vertonen zich op straat. Het miezert nog steeds, maar we zitten inmiddels droog, en wachten op de bus. De lucht is grijs, het is afwachten of wij vandaag de zon gaan zien.
Ik kijk even achterom en zie dat de weg die we hebben bewandeld een verhaal verteld. Het vertelt het verhaal van die Zambiaanse jongen en dat Nederlandse meisje. Die voor elkaar kozen en één jaar lang gescheiden waren. Die nu bijna zes maanden samenwonen, maar binnenkort wederom gescheiden gaan worden doordat de één ergens anders gaat wonen door het volgen van onderwijs. Maar wat ik zie, zijn twee vrolijke, glimlachende gezichten als ze naar elkaar kijken.
Ja, we hebben al een lange weg bewandeld en een nog langere weg te gaan, die niet altijd gemakkelijk gaat zijn. Maar wij weten dat er licht is aan het eind. En het is fijn om te weten dat er iemand is, die er net zo over denkt als jijzelf. Of diegene nu aan de overkant, vooruit of naast je loopt, wij komen er samen wel. De eerste stap bereikten wij diezelfde middag, nadat ik te horen kreeg dat mijn permit in behandeling wordt genomen. Dat betekent dat ik nog een tijdje kan blijven en ik op 4 april land in Düsseldorf.
Liefs vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. Ik probeer de volgende keer weer eens wat foto’s te plaatsen!
Ik kijk voor mij uit. Een lange weg strekt zich voor mij uit. Geen einde te zien. Deze weg is onze toekomst, figuurlijk gezien. Dit vertel ik ook aan Chipa. Die kijkt mij niet begrijpend aan. Ik leg hem het volgende uit:
‘Dit is een lange weg waarvan het eind niet zichtbaar is. Het is de weg die wij gaan volgen en af en toe zien wij inderdaad geen licht aan het eind. Soms wijken we af, besluiten we om eens naar rechts of links af te buigen. Maar deze weg verdwijnt nooit. Het leidt en volgt ons. Soms lopen wij samen, soms loop jij harder dan mij. Soms loop jij aan de overkant, terwijl ik aan deze kant blijf.’
Chipa kijkt mij aan en knikt begrijpend. De regen tikt op onze paraplu. Geen enkele andere persoon is op straat tijdens dit vroege uur. Gemoedelijk stappen wij verder, terwijl de weg nog steeds voor ons ligt.
Chipa vervolgt mijn verhaal: ‘Je bedoelt dus, dat onze weg lang is, aangezien we voor veel moeilijkheden komen te staan? Het feit dat wij een gemixt koppel zijn? Ik terug naar school ga, terwijl jij geen baan vindt? Dat toekomstige kinderen nergens bij horen qua huidskleur? Dat cultuurverschillen soms voor heftige discussies zorgen?
Hij lijkt het te begrijpen. Want, ja, zo is het inderdaad. De cultuurverschillen zorgen er soms voor dat ieder aan zijn of haar eigen kant van de weg loopt. Door terug te gaan naar school, betekent het feit dat hij zich ontwikkelt en dus voor mij uit loopt, ondanks mijn dankbare vrijwilligerswerk.
We buigen af naar de plek waar de bus over één uur (of twee, of drie...) gaat verschijnen. ‘En soms buigen wij af om eens te kijken welke opties er zijn of omdat die keuze op dat moment beter is. Echter, de lange weg blijft altijd in ons zicht en we blijven daar naar terugkeren,’ vervolg ik.
‘En uiteindelijk, waar, wanneer en hoe, komen wij altijd samen uit in het midden van de weg om iedere uitdaging aan te gaan, elke hobbel te overwinnen, vooroordelen te negeren, maar vooral omdat samen beter en sterker is dan alleen,’ eindig ik mijn verhaal.
Mpongwe ontwaakt langzaam. De eerste mensen vertonen zich op straat. Het miezert nog steeds, maar we zitten inmiddels droog, en wachten op de bus. De lucht is grijs, het is afwachten of wij vandaag de zon gaan zien.
Ik kijk even achterom en zie dat de weg die we hebben bewandeld een verhaal verteld. Het vertelt het verhaal van die Zambiaanse jongen en dat Nederlandse meisje. Die voor elkaar kozen en één jaar lang gescheiden waren. Die nu bijna zes maanden samenwonen, maar binnenkort wederom gescheiden gaan worden doordat de één ergens anders gaat wonen door het volgen van onderwijs. Maar wat ik zie, zijn twee vrolijke, glimlachende gezichten als ze naar elkaar kijken.
Ja, we hebben al een lange weg bewandeld en een nog langere weg te gaan, die niet altijd gemakkelijk gaat zijn. Maar wij weten dat er licht is aan het eind. En het is fijn om te weten dat er iemand is, die er net zo over denkt als jijzelf. Of diegene nu aan de overkant, vooruit of naast je loopt, wij komen er samen wel. De eerste stap bereikten wij diezelfde middag, nadat ik te horen kreeg dat mijn permit in behandeling wordt genomen. Dat betekent dat ik nog een tijdje kan blijven en ik op 4 april land in Düsseldorf.
Liefs vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. Ik probeer de volgende keer weer eens wat foto’s te plaatsen!
-
10 Januari 2013 - 13:44
Malou:
Zoals altijd weer een mooi geschreven verhaal.
Veel suc6 nog!
Groetjes Malou -
10 Januari 2013 - 14:20
Roos Van Herkhuizen:
Wat een mooi verhaal, zo knap hoe je het opschrijft! :) -
10 Januari 2013 - 14:32
Petra Mestrom:
mooi geschreven Jennifer. Ik vind de weg die je beschrijft een mooie metafoor voor een/jullie relatie. Groetjes, Petra -
10 Januari 2013 - 14:36
Roxanne:
Wauw! Wederom geweldig geschreven!! x
-
10 Januari 2013 - 15:59
Jolanda:
Hiej hub ich mer ein woord veur: WAUW!
Dieke knoevel!! xx
-
10 Januari 2013 - 19:16
Veronique:
Mooi !
xxx veronique -
11 Januari 2013 - 07:17
Mieke:
Hoi Jennifer,
Wat mooi geschreven en gedacht. Als je zo over je toekomst denkt, moet het wel goed komen.
Groetjes,
Mieke -
11 Januari 2013 - 10:02
Aniek:
TOOOOOOOOOOOOOOOOOP!!
De hubs t verdeend tuup!
xxxxxx <3 -
14 Januari 2013 - 14:35
Truus:
hoi jen een heel mooi verhaal . eindelijk een bericht. wat geweldig dat je paspoort is verlengt een grote opluchting even rust.ook al lopen jullie niet altijd hand in hand dat houd het in balans .je moet maar denken eens komt het goed .groetjes en alle goeds truus -
15 Januari 2013 - 10:01
Tijs, Tine En Mon:
heihei Jennifer!!
skitterend!!
we trachten aanwezig te zijn op jullie trouwfeest ;-)
zouden we zeer graag willen!!
wow, mister Kalima als schoonpapa, de maks!
btw, Jen, nog foto's van het VTC genomen?
we willen graag hier de mensen geïnformeerd houden, vandaar!!
vele, vele hartelijke groetjes!
T & T & Mon
-
22 Januari 2013 - 21:14
Bas Kruithof:
Hoi Jennifer,
Dank voor je berichtje! Voordat ik naar Zambia kwam heb ik ook gezocht naar andere mensen in Zambia, en ik heb een paar van je blogs gelezen.
Afgelopen weekend sprak ik Samuel, een Zambiaan die af en toe naar Mpongwe gaat om familie te bezoeken. Hij zei dat ie me een keer zou meenemen. Dan kom ik je bezoeken, ik laat nog wel weten wanneer dat gaat plaatsvinden, oke? (als internet het toelaat)
Ik werk nu in de treenursery, en m’n collega wist te vertellen dat de bestelling fruitbomen die klaar staat voor GCMF bestemd is, dus misschien spreek ik binnenkort wel iemand van de organisatie waar jij voor werkt.
Groetjes!
Bas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
