Wederom een afscheid..
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
04 September 2012 | Zambia, Mpongwe
Er zijn veel dingen gebeurd in de drie weken dat ik niets van mij heb laten horen. Ik kan jullie vertellen over de aankomst van de studenten en de nieuwe vrijwilligers. Of hoe het was om twee weken ‘in charge’ te zijn en dus alles te regelen. Over de dingen die ik hiermee maak en wat ik hier allemaal doe. Maar dit alles valt in het niet met datgene wat ik vorige week maandagmorgen te horen kreeg. Mullins: ‘Jen, I have to inform you that Hilary passed away’.
‘What?!’ Hij meende toch niet wat hij zei? Niet weer iemand! Maar helaas, het nieuws dat mij die morgen om half tien bereikte, was meer dan waar. Wederom moest er afscheid genomen gaan worden van een (oud) lid van de jongerengroep, nog geen drie maanden na het overlijden van mijn grote broer Brandon.
Verslagenheid overheerste dan ook toen ik mijn vrienden die dag ontmoette, opzocht en tegenkwam. ‘Waarom wij? Heeft iemand iets tegen ons?’ Ik kon mij voorstellen dat ze zo begonnen te denken. Het is te snel na Bishop, het is weer een jong iemand en weer iemand uit de jongerengroep. Vele ogen zijn gevuld met tranen en ik probeer er voor ieder van mijn vrienden te zijn. Even een arm om iemand heen slaan, een grote knuffel of een kneepje in de schouder.
Als ik dan samen met Mrs. Kalima en Fridah naar het funeral house ga, komen ook bij mij de tranen. Zodra de vrouwen de kamer binnenkomen wordt er geschreeuwd en gehuild. Mijn tranen komen echter in stilte. In stilte om de Hilary die ik vorig jaar te weinig heb gezien en te weinig heb gesproken, maar waar ik dankzij Facebook contact mee kon houden. De Hilary die ik had beloofd dit jaar wederom te ontmoeten, maar een belofte die ik niet heb kunnen waarmaken.
De jongens gaan iedere avond na het funeral house. Één keer is Chipa tijdig terug. Hij staat wat te dralen, zegt alleen maar het woord waarom en weet niet zo goed wat hij moet. Ik sla een arm om hem heen en vertel dat hij gerust mag huilen. En inderdaad, de tranen die hij voor mij verborgen wilt houden, komen dan eindelijk. Een tijdje staan wij zo, beide huilend en beide met Hilary in onze gedachten.
Op de dag van de begrafenis sta ik om kwart voor vijf naast mijn bed. Diverse vrienden en collega’s van het VTC gaan het graf graven en ik dien hen te brengen. De hele Isuzu zit vol en ik ga op weg naar de begraafplaats. Rond half tien zijn ze nog bezig, maar moet ik even weg. Even weg van deze plek, waar wij diezelfde middag Hilary gaan begraven. Even eten bij het guesthouse, met de studenten. Snel weer terug en een heftige dag volgt. De kerkdienst volg ik als enige witte buiten, de plaats waar ik hoor, tussen de Zambianen, de vrienden en de collega’s van het VTC. Aan het eind een emotionele wandeling naar de open kist. Een laatste groet aan een geweldige jongen, die ik graag nog veel beter had willen leren kennen. Vrienden komen terug lopend, huilend, schreeuwend en het niet gelovend. Ik laat ook mijn tranen de vrije loop, maar ben er vooral voor de jongeren die wederom een verlies ervaren.
Op de begraafplaats zakt de kist in de grond en zetten we allemaal bloemen op het graf. We verlaten de plek in een lange stoet van mensen en auto’s. De dag erna is de rouwperiode voorbij, maar net als Brandon, blijft ook Hilary in de gedachten, herinneringen en gesprekken voortleven van de jongeren. Lieve Hilary, ik had je zo graag nog beter willen leren kennen, maar bedankt voor alle mooie momenten en gesprekken die wij toch gehad hebben. You will be missed forever! Always in my heart!
Veel liefs vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. In de nacht na de begrafenis ben ik ziek geworden. Rillen, bloedheet, hoofdpijn, geen eetlust en braakneigingen. De malaria test was negatief, maar dit is het waarschijnlijk wel geweest. Aan de pillen en na vier dagen was ik weer helemaal opgeknapt. Niets om zorgen over te maken dus!
Enne...foto’s komen de volgende keer!
‘What?!’ Hij meende toch niet wat hij zei? Niet weer iemand! Maar helaas, het nieuws dat mij die morgen om half tien bereikte, was meer dan waar. Wederom moest er afscheid genomen gaan worden van een (oud) lid van de jongerengroep, nog geen drie maanden na het overlijden van mijn grote broer Brandon.
Verslagenheid overheerste dan ook toen ik mijn vrienden die dag ontmoette, opzocht en tegenkwam. ‘Waarom wij? Heeft iemand iets tegen ons?’ Ik kon mij voorstellen dat ze zo begonnen te denken. Het is te snel na Bishop, het is weer een jong iemand en weer iemand uit de jongerengroep. Vele ogen zijn gevuld met tranen en ik probeer er voor ieder van mijn vrienden te zijn. Even een arm om iemand heen slaan, een grote knuffel of een kneepje in de schouder.
Als ik dan samen met Mrs. Kalima en Fridah naar het funeral house ga, komen ook bij mij de tranen. Zodra de vrouwen de kamer binnenkomen wordt er geschreeuwd en gehuild. Mijn tranen komen echter in stilte. In stilte om de Hilary die ik vorig jaar te weinig heb gezien en te weinig heb gesproken, maar waar ik dankzij Facebook contact mee kon houden. De Hilary die ik had beloofd dit jaar wederom te ontmoeten, maar een belofte die ik niet heb kunnen waarmaken.
De jongens gaan iedere avond na het funeral house. Één keer is Chipa tijdig terug. Hij staat wat te dralen, zegt alleen maar het woord waarom en weet niet zo goed wat hij moet. Ik sla een arm om hem heen en vertel dat hij gerust mag huilen. En inderdaad, de tranen die hij voor mij verborgen wilt houden, komen dan eindelijk. Een tijdje staan wij zo, beide huilend en beide met Hilary in onze gedachten.
Op de dag van de begrafenis sta ik om kwart voor vijf naast mijn bed. Diverse vrienden en collega’s van het VTC gaan het graf graven en ik dien hen te brengen. De hele Isuzu zit vol en ik ga op weg naar de begraafplaats. Rond half tien zijn ze nog bezig, maar moet ik even weg. Even weg van deze plek, waar wij diezelfde middag Hilary gaan begraven. Even eten bij het guesthouse, met de studenten. Snel weer terug en een heftige dag volgt. De kerkdienst volg ik als enige witte buiten, de plaats waar ik hoor, tussen de Zambianen, de vrienden en de collega’s van het VTC. Aan het eind een emotionele wandeling naar de open kist. Een laatste groet aan een geweldige jongen, die ik graag nog veel beter had willen leren kennen. Vrienden komen terug lopend, huilend, schreeuwend en het niet gelovend. Ik laat ook mijn tranen de vrije loop, maar ben er vooral voor de jongeren die wederom een verlies ervaren.
Op de begraafplaats zakt de kist in de grond en zetten we allemaal bloemen op het graf. We verlaten de plek in een lange stoet van mensen en auto’s. De dag erna is de rouwperiode voorbij, maar net als Brandon, blijft ook Hilary in de gedachten, herinneringen en gesprekken voortleven van de jongeren. Lieve Hilary, ik had je zo graag nog beter willen leren kennen, maar bedankt voor alle mooie momenten en gesprekken die wij toch gehad hebben. You will be missed forever! Always in my heart!
Veel liefs vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. In de nacht na de begrafenis ben ik ziek geworden. Rillen, bloedheet, hoofdpijn, geen eetlust en braakneigingen. De malaria test was negatief, maar dit is het waarschijnlijk wel geweest. Aan de pillen en na vier dagen was ik weer helemaal opgeknapt. Niets om zorgen over te maken dus!
Enne...foto’s komen de volgende keer!
-
04 September 2012 - 11:21
Aniek:
Pff jenn, hoewel je mij het verhaal al uitgebreid hebt verteld, raakt het me weer! Je beschrijft het weer met gevoel en emotie. Alsof ik er ook ben geweest en de tranen die zich weer een weg naar buiten banen. 'Waarom' is de juiste vraag van Chipa, maar een antwoord zullen we helaas niet snel krijgen.
Knose, je weet ik ben enorm trots op je en hoewel ik soms wenste weer naast je te staan, samen met je te lachen en te huilen, weet ik dat je daar op je plek zit en omringd bent met lieve mensen die goed voor je zorgen! Dat doet me goed! Jij en de rest van de prachtige mensen in Mpongwe blijven altijd dicht bij mij!
Een hele dikke knuffel en een kus van je maatje die je af en toe toch enorm mist!
Je bent een toppertje! :) -
04 September 2012 - 11:49
Roxanne:
Heej Jennifer,
Wat een verhaal weer! Ik heb het nooit mee gemaakt op deze manier, maar je verhaal is zo mooi beschreven dat je bij het gevoel krijgt erbij te zijn. Wat verschrikkelijk om twee mensen in korte tijd te verliezen. Maar je bent sterk en samen komen jullie er wel..
Wederom geroerd door je verhaal!
Liefs Roxanne -
04 September 2012 - 12:17
Roy:
Hey Jennifer,
je had je zo verheugd op je terugkomst in Mpongwe en dan begint het met deze nare gebeurtenis.
Hopelijk ziet de toekomst voor jou en je Zambiaanse vrienden er beter uit. Ik vind het schitterend om te zien dat je zo je dromen achterna gaat!
Wat betreft je ziekte, ik ben blij dat je weer snel beter bent geworden!
Veel plezier en sterkte gewenst!
Groetjes Roy -
04 September 2012 - 12:39
Leonie & Jordi :
Hey Jennifer,
Vol ongeloof hebben wij het bericht van het overlijden van Hilary ontvangen... en sindsdien is ie ook veel in gedachten geweest...
Momenten met Hilary op het VTC waar die op zijn plek was en erg technisch bleek...
Achter het Guesthouse waar die ons kippen heeft leren slachten...
Feestjes met de YIP en nog veel meer momenten die jij ook zult hebben...
Bedankt voor het mooie verslag van Hilary's begrafenis... Kan me het goed voor de geest halen!
En succes verders!!!
Jordi en Leonie -
04 September 2012 - 16:10
Mieke Peeters:
Hoi Jennifer,
Ongeloof en verbijstering als ik je verhaal lees. Hoe kan dat nu... in zo'n korte tijd zoveel meemaken en zoveel verdriet. Maar goed dat jullie elkaar kunnen steunen en helpen.
Hopelijk word je voorlopig niet meer ziek.
groetjes uit Baarlo en veel sterkte.
Mieke, Herman, Maarten, eline, Joost.
-
04 September 2012 - 20:16
Carien En Fam:
Heey Jennifer..
Kippevel krijg je toch als je het allemaal leest..kan alleen maar zeggen: Voor jullie allen daar STERKTE SAMEN...
Liefs Carien en Peter -
04 September 2012 - 23:46
Jolanda:
Mupke, wat *** toch weer! Waat bisse een toppertje desse der den toch bis veur dien vrunj en dierbaren, terwijl t auch veur dich den heel moeilijk is...
Auch al is de begrafenis veurbiej, t verdreet zal nog neet weg zeen...
En potjandorie, neet zo kwakkelen met dien gezondheid mup, dea is auch belangrijk!!
Letse good op dichzelf??
Mis dich!!
xx -
09 September 2012 - 16:30
Henk & Pettry:
Hello Jennifer,
Say goodbye is much easier than you think, but it has only seven letters. One candle can, however, thousands of other candles lighting without his/her own to shorten lifespan.
We miss you, but wish you much happiness and love with Chipa
Pettry & Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
