Foto’s die je niet maakt...

Foto’s. Het zijn herinneringen die bewaard dienen te blijven. Als je ze terug ziet, laten ze je terug denken aan dat ene moment. Ze laten je weer proeven, ruiken of voelen wat je toendertijd beleefde. Die je laten lachen of huilen. Waar je intens gelukkig of verdrietig van wordt.

Al die foto’s komen uit bepaalde delen van je leven. Momenten die je ooit heb meegemaakt en die zijn opgenomen in je herinneringen. De foto’s maken de herinneringen net iets duidelijker. Het is niet voor niets dat iedereen foto’s maakt van hun kinderen als ze klein zijn, de feestdagen, de familieweekenden of de vakanties die jaarlijks gevierd worden. Ook ik ben iemand die graag foto’s maakt, van nuttige en niet nuttige dingen. Bang om ook maar iets te vergeten als mijn geheugen mij ooit in de steek gaat laten. De foto’s zijn dan mijn herinneringen.

Echter, ik heb geleerd om de camera af en toe te laten liggen. Dat sommige momenten niet gefotografeerd hoeven te worden. Op de manier waarop ze normaal op de foto komen te staan, worden ze nu opgeslagen in mijn geheugen. Ooit gaan ze vervagen, maar dat maakt de herinnering eraan niet minder mooi. Het maakt de herinnering misschien wel meer nostalgisch.

Het gezicht van Chipa als hij voor het eerst in een restaurant eet. De verbazing als de kip zonder bot wordt geserveerd. De blik van Chabala voordat hij, voor het eerst, een pannenkoek met daarop chocolade ziet. De lachbuien met George, Kunda en Paul als zij Bemba tegen mij spreken en ik reageer in het Limburgs. De kippen die je iedere morgen erg vroeg wekken. Bridget die mij in de armen vliegt als ik twee dagen weg ben geweest.

Bij enkele van deze momenten kwam wel eens de gedachte in mij op dat ik er een foto van moest maken. Maar die verdween snel, om echt te kunnen genieten van het moment. Want als je eenmaal foto’s aan het maken bent, geniet je minder. Je bent meer bezig met je camera dan echt te voelen, horen, proeven en ruiken wat je op dat moment mee maakt. Datgene wat in je herinnering wordt opgeslagen.

De lachmomenten met vriendinnen in Nederland over Skype. De drankjes met Hoseja of de serieuze gesprekken met Mullins. De blikken tussen Christine en mij, het dagelijkse lachen met Chanda. De onnozele praat die ik geregeld met Ntazana heb of het spelen met Grace, het dochtertje van Edinah. De grapjes van Edinah die niet iedereen begrijpt. Het soms ergeren op de Zambianen en uiteindelijk weer lachen om hun manier van werken, leven en doen.

Maar ook de eerste keer terug naar Mpongwe gaan zonder Chipa, hem achterlatende in Kitwe. Trots zijn dat hij eindelijk terug naar school kan en een diploma kan gaan behalen. Moeilijk omdat wij wederom voor een scheiding staan, nu voor 2,5 jaar. Blij omdat wij elkaar toch één dag per week kunnen zien. Wat vooral misschien een mooie foto had kunnen zijn, was de lach en traan op mijn gezicht, terwijl hij zijn hoofd wegdraaid omdat het even te moeilijk wordt. Maar ook deze foto werd, geheel bewust, niet gemaakt.

Foto’s zijn mooi, het zijn herinneringen. Het laten je terug denken aan die goede, moeilijke, mooie of verdrietige tijd. Maar het moment wordt niet zo bewust beleefd. Dus leg soms die camera weg en geniet echt van het moment. Denk dan nog eens terug en je weet precies wat je rook, proefde, voelde, zag en hoorde.

Veel liefs vanuit Mpongwe,
Jennifer

Enkele foto’s: https://picasaweb.google.com/103848838878531685551/Zambia201202?authkey=Gv1sRgCNvWv7q3kID0qwE