Een eerste keer...
Door: Jennifer Peeters
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
28 Maart 2013 | Zambia, Mpongwe
Voor alles is een eerste keer. En in mijn laatste weken in Zambia heb ik toch nog enkele nieuwe dingen mee mogen maken. Niet gedacht dat dit na een verblijf van ruim acht maanden nog ging gebeuren.
Zo zat ik voor het eerst met 500 kuikentjes in een minibus. Honderd had ik al eens gehad en ik meende dat die veel herrie maakten, maar 500, dat is net een orkest van 50 man bij elkaar. Te bedenken dat je hier dan ruim één uur naar moet luisteren...
Het na-het-douchen ritueel van een Zambiaanse vrouw. Ook dit had ik nooit, of in elk geval niet bewust, meegemaakt. Ze komt met een omslagrok en een topje terug, kleedt zich om in de kast, smeert diverse crèmes in het haar en op de huid. Veegt lichtjes make-up op haar gezicht, doet ringen om en oorbellen in. En dan begint ze haar haren te borstelen. Misschien klinkt dit niet zo vreemd, maar jullie moeten weten dat vrijwel iedere Zambiaanse vrouw nephaar heeft. Het haar groeit niet snel en is kroezig, iets wat ze niet mooi vinden. Het was dan ook vrij apart om deze vrouw haar haren te zien borstelen, terwijl het eigenlijk altijd hetzelfde zit. Toen er ook nog wat haar achterbleef in de borstel, moest ik proberen niet te lachen. De blanke vrouw klaagt veel over haar haren, maar mag blij zijn dat ze tenminste lange haren kan hebben en er veel mee kan. Onthoudt in elk geval dat iedere Zambiaanse vrouw met je wilt ruilen!
De eerste keer ‘porridge’ eten, ofwel pap. Niet diegene die wij in Nederland hebben, maar het mixje dat je hebt voordat de nshima gereed was. Op de dag dat ik hier acht maanden was, besloot ik toch maar eens te proeven. Suiker erbij en roeren maar! Hap, slik...... best lekker! Dus dat viel ook weer mee. Weer iets nieuws erbij!
Zoals jullie weten heb ik ook tijdens dit verblijf voor het eerst een kip geslacht. Verstand op nul en dan gaan met dat....mes! Inmiddels heb ik er vijf op mijn naam staan, dus nieuw is het na acht maanden niet meer.
En het is mij dan ook eindelijk gelukt om een kind op mijn rug in een chitenge te binden. En dat met een kind van anderhalf jaar oud! Wat een gedoe, maar ik begrijp goed waarom ze de kinderen op deze manier dragen, vooral als ze jonger zijn. Een kind van anderhalf jaar wordt echter na een tijdje best zwaar....
Ook sliep ik voor het eerst een nacht in Kitwe, ben ik erachter gekomen hoe leuk een jongens boarding house is, heb ik nieuwe vrienden gemaakt en heb ik nieuwe plekken ontdekt. Hier houdt dit verhaal op en ga ik verder met mijn volgende korte verhaal...
Het einde komt in zicht...
Vanaf 4 april ben ik weer in Nederland. Het einde van dit verblijf in Zambia komt in zicht. Ik ga het land voor 2,5 maand verlaten om dan terug te komen. Dat wordt mijn derde keer richting Zambia, maar iedere keer was anders. De eerste keer ging ik als student om mijn stage voor zes maanden te doen. Alles was nieuw en ik was voor een gedeelte ook toerist. De tweede keer ging ik voor negen maanden vrijwilligerswerk, iets wat er net voor Pasen op zit. Ik leefde in een Zambiaanse familie en maakte, voor het eerst, echt deel uit van de bevolking. Ik was geen toerist, geen bezoeker maar een vrijwilliger en bovenal een Zambiaan.
En ook de derde keer ga ik voor een andere reden, ditmaal om er definitief te gaan wonen. Ik keer terug zonder dat ik een baan heb en nog immer geen huis. Ik ga er echt wonen en leven, wetende dat dit heel moeilijk gaat worden. Maar, ik ben er klaar voor!
Eerst ga ik nog genieten van de laatste paar dagen hier. Vandaag, 28 maart, is mijn laatste dag binnen de stichting GCMF en ik ga nog een paar dagen naar Kitwe om van Chipa te genieten. Nog even een drankje met de vrienden en een lachbui met de collega’s. Daarna terug naar Nederland om daar nog éénmaal van iedereen en alles te genieten. Om dingen te regelen, te werken en afscheid te nemen, om dan voor het echt terug te keren naar het land waar ik mij zo goed voel.
Als ik dan terug kom van Kitwe en in de minibus naar Mpongwe zit, kijk ik uit het raam. Donkere wolken pakken zich in de mooiste figuren samen. De goudkleurige zon laat een rood-oranje gloed achter, terwijl het zelf langzaam aan de horizon verdwijnt. Een briesje door het raam in mijn gezicht. Zestien Zambianen rond om mij heen, lachend, zwijgend, pratend. En opeens denk ik aan de woorden die Ernest Hemingway ooit uitsprak:
“I never knew of a morning in Africa when i woke up that I was not happy”
Veel liefs en tot snel,
Jennifer
PS. Is dit mijn laatste verslag? Misschien wel. Het ligt aan jullie. De volgende keer ga ik in Zambia wonen en hopelijk ooit werken, maar het is aan jullie of ik verder moet gaan met mijn verhalen. Dus ik hoor het graag. In elk geval bedankt voor alle reacties gedurende de afgelopen negen maanden.
Zo zat ik voor het eerst met 500 kuikentjes in een minibus. Honderd had ik al eens gehad en ik meende dat die veel herrie maakten, maar 500, dat is net een orkest van 50 man bij elkaar. Te bedenken dat je hier dan ruim één uur naar moet luisteren...
Het na-het-douchen ritueel van een Zambiaanse vrouw. Ook dit had ik nooit, of in elk geval niet bewust, meegemaakt. Ze komt met een omslagrok en een topje terug, kleedt zich om in de kast, smeert diverse crèmes in het haar en op de huid. Veegt lichtjes make-up op haar gezicht, doet ringen om en oorbellen in. En dan begint ze haar haren te borstelen. Misschien klinkt dit niet zo vreemd, maar jullie moeten weten dat vrijwel iedere Zambiaanse vrouw nephaar heeft. Het haar groeit niet snel en is kroezig, iets wat ze niet mooi vinden. Het was dan ook vrij apart om deze vrouw haar haren te zien borstelen, terwijl het eigenlijk altijd hetzelfde zit. Toen er ook nog wat haar achterbleef in de borstel, moest ik proberen niet te lachen. De blanke vrouw klaagt veel over haar haren, maar mag blij zijn dat ze tenminste lange haren kan hebben en er veel mee kan. Onthoudt in elk geval dat iedere Zambiaanse vrouw met je wilt ruilen!
De eerste keer ‘porridge’ eten, ofwel pap. Niet diegene die wij in Nederland hebben, maar het mixje dat je hebt voordat de nshima gereed was. Op de dag dat ik hier acht maanden was, besloot ik toch maar eens te proeven. Suiker erbij en roeren maar! Hap, slik...... best lekker! Dus dat viel ook weer mee. Weer iets nieuws erbij!
Zoals jullie weten heb ik ook tijdens dit verblijf voor het eerst een kip geslacht. Verstand op nul en dan gaan met dat....mes! Inmiddels heb ik er vijf op mijn naam staan, dus nieuw is het na acht maanden niet meer.
En het is mij dan ook eindelijk gelukt om een kind op mijn rug in een chitenge te binden. En dat met een kind van anderhalf jaar oud! Wat een gedoe, maar ik begrijp goed waarom ze de kinderen op deze manier dragen, vooral als ze jonger zijn. Een kind van anderhalf jaar wordt echter na een tijdje best zwaar....
Ook sliep ik voor het eerst een nacht in Kitwe, ben ik erachter gekomen hoe leuk een jongens boarding house is, heb ik nieuwe vrienden gemaakt en heb ik nieuwe plekken ontdekt. Hier houdt dit verhaal op en ga ik verder met mijn volgende korte verhaal...
Het einde komt in zicht...
Vanaf 4 april ben ik weer in Nederland. Het einde van dit verblijf in Zambia komt in zicht. Ik ga het land voor 2,5 maand verlaten om dan terug te komen. Dat wordt mijn derde keer richting Zambia, maar iedere keer was anders. De eerste keer ging ik als student om mijn stage voor zes maanden te doen. Alles was nieuw en ik was voor een gedeelte ook toerist. De tweede keer ging ik voor negen maanden vrijwilligerswerk, iets wat er net voor Pasen op zit. Ik leefde in een Zambiaanse familie en maakte, voor het eerst, echt deel uit van de bevolking. Ik was geen toerist, geen bezoeker maar een vrijwilliger en bovenal een Zambiaan.
En ook de derde keer ga ik voor een andere reden, ditmaal om er definitief te gaan wonen. Ik keer terug zonder dat ik een baan heb en nog immer geen huis. Ik ga er echt wonen en leven, wetende dat dit heel moeilijk gaat worden. Maar, ik ben er klaar voor!
Eerst ga ik nog genieten van de laatste paar dagen hier. Vandaag, 28 maart, is mijn laatste dag binnen de stichting GCMF en ik ga nog een paar dagen naar Kitwe om van Chipa te genieten. Nog even een drankje met de vrienden en een lachbui met de collega’s. Daarna terug naar Nederland om daar nog éénmaal van iedereen en alles te genieten. Om dingen te regelen, te werken en afscheid te nemen, om dan voor het echt terug te keren naar het land waar ik mij zo goed voel.
Als ik dan terug kom van Kitwe en in de minibus naar Mpongwe zit, kijk ik uit het raam. Donkere wolken pakken zich in de mooiste figuren samen. De goudkleurige zon laat een rood-oranje gloed achter, terwijl het zelf langzaam aan de horizon verdwijnt. Een briesje door het raam in mijn gezicht. Zestien Zambianen rond om mij heen, lachend, zwijgend, pratend. En opeens denk ik aan de woorden die Ernest Hemingway ooit uitsprak:
“I never knew of a morning in Africa when i woke up that I was not happy”
Veel liefs en tot snel,
Jennifer
PS. Is dit mijn laatste verslag? Misschien wel. Het ligt aan jullie. De volgende keer ga ik in Zambia wonen en hopelijk ooit werken, maar het is aan jullie of ik verder moet gaan met mijn verhalen. Dus ik hoor het graag. In elk geval bedankt voor alle reacties gedurende de afgelopen negen maanden.
-
28 Maart 2013 - 10:05
Eline:
Hee Jennifer,
Ik zeg: zeker doorgaan met het schrijven van je verhalen!
ook deze keer weer een erg mooi verhaal :)
Geniet nog van je laatste dagen & tot snel!
-
28 Maart 2013 - 10:12
Aniek:
Jenn,
kwalteiten mos se benutten en sjrieve is dien kwaliteit!! Dus wat mich bestreftmoag se blieve sjrieve, os mitnumme in dien zambiaanse sprookje wo nieks vanzelfspreken is. verhoale sjrieve wie t doa oetzuit, ruikt, preuft en veult, zodat auk veer vanoet t wisselvallige Nederland kinne geniete van dien Zambia!
mup, de wits dat ik enorm oetkiek om dich volgende weak dood te knuffelen en weer vertrouwd neave dixh te stoan! Ik heb dich enorm gemist de aafgeloupe periode, mer de bis nooit bie mich weg gewea!
Tuup, we goan nog ff knallen de komende weake, doon wo ver zo good in zeen namelijk cool doon!
en doanoa mot ik dich weer loate goan... mer ik doon t mit plezeer, want es dich gelukkig bis, bin ik dat auk!!
de bis top!
so close, no matter how far!
nalikutemwa <3 -
28 Maart 2013 - 10:23
Manon:
Jennifer,
Blijf schrijven!!!! -
28 Maart 2013 - 10:47
Sanne S. :
Hoi Jen,
Ik wens je een goede reis terug en dan zien we ons vast nog eens:)
ik hoop dat we nog lang van je verhalen kunnen genieten en dan kunnen volgen hoe het daarachter met je gaat!
Groetjes Sanne
-
28 Maart 2013 - 12:16
Ans:
Hoi jennifer
Zeaker blieve schriefe meid is altied un genot um te leaze.
Al schrieve ig bijna nooit un reactie ( bin ig namelijk hielemaol neet good in) maar leas dien verhaole met alle plezeer.
Groetjes en we zeen os wel als ze weer heeij in t kooije baolder bis.
liefs Ansje
-
28 Maart 2013 - 14:42
Petra:
Hey Jennifer,
blijf vooral schrijven!! Het is erg interessant om je verhalen steeds te lezen en je hebt een erg prettige schrijfstijl. Ik ben iedere keer weer benieuwd naar je verhalen. Groetjes, Petra -
28 Maart 2013 - 15:33
Thecla:
Hoi Jennifer,
We hopen dat je blijft schrijven! We genieten erg van je verhalen en omdat we ook in Zambia geweest zijn is het heel herkenbaar. Ik weet niet of je nog tijd hebt om iets af te spreken als je in Nederland bent, maar anders een hele mooie tijd gewenst in dit (hele koude!!) kikkerlandje en tot mails.
groetjes, ook aan alle bekenden, en goede reis!
Peter en Thecla -
28 Maart 2013 - 16:06
Herman:
Mooi verhaal, ga hier zeker mee door.
waan ik mezelf even in een andere wereld
groetjes
Herman -
28 Maart 2013 - 16:18
Veronique:
ey meid ik vind zeker dat je door moet gaan met schrijven. ik probeer ze meestalo te lezen en ik vind het altijd mooie verhalen, blijf ze dus maar lekker schrijven xx -
28 Maart 2013 - 18:17
Mieke:
Hoi Jennifer,
Ook al hoor ik de nieuwtjes over jou van je mam, toch vind ik het altijd weer fijn om je verhalen te lezen en zie ik de beelden in gedachten voor me. Dus blijf vooral schrijven.
We zien je snel genoeg weer in Baarlo en praten dan bij.
groetjes,
Mieke -
28 Maart 2013 - 20:24
Charlotte:
Hoi Jennifer,
Ik geniet altijd heel erg van je verhalen en hoop dat je blijft schrijven. Je beschrijft zo mooi wat je allemaal beleeft en hoe het er in Zambia aan toe gaat.
Groetjes,
Charlotte
-
28 Maart 2013 - 21:36
Jolanda:
Ofcourse bliefse sjrieve, det mot van os allemaol! ;)
Nea mup, mos doon wasse zelf wils, mer vinj t waal leuk om eedere keer te leaze!
Bin stiekem heel bliej det ich dich weer zeen dadelijk, kom donderdigaovendj sowieso langs!!! Kom direct nao stage!!
Wil dich toch waal ff knoevele he ;) hihi!
Tot donderdig mupke!!!
xx
-
28 Maart 2013 - 22:01
Marian:
Ha Jen,
Ja, wat mij betreft blijven schrijven. Ik vind het leuk om mee te leven in een ander land en zeker als het afscheid straks definitief wordt, blijf ik graag op de hoogte van het wel en wee van een hollandse zambiaan.
Volgende week weer voor een poosje hier. Wij hebben al druk voorbereid om naar jou toe te komen. Ik wil nog heel veel weten en hoop dat je tijd hebt om bij te kletsen.
lieve groeten van Marian -
29 Maart 2013 - 21:02
Anouska:
Hey!!
Ik las je verhaal weer eens een keer. Echt super gaaf dat je gaat emigreren!!
Geniet van de reis terug en van je komst in Nederland (hoop dat het weer dan beter wordt, want je bevriest hier!)
Kei veel respect!
Succes met alles en geniet :D
xxx -
04 April 2013 - 08:05
Roxanne:
He jen, schrijven blijven!!! Bijzonder hoe je alles verwoord en mooi om je ervaringen te lezen!! Heel veel succes en ook plezier de tijd in nederland en nog meer succes en plezier weer trug in zambia.. Kus roxanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
