Wij zien dezelfde zon, maan en sterren

Gedachten dwalen door mijn hoofd als ik dit verhaal schrijf. Rust en onrust. Kalmte en een bepaalde stilte voor de storm. De afgelopen dagen is er veel triest nieuws voorbij gekomen. Een vliegtuig dat door onbekende reden neerstort en vele doden veroorzaakt. De oorlog in de Gaza-strook.

De wereld lijkt overheerst te worden door slecht nieuws, ongeluk, dood en pijn. Mensen lijken niet met elkaar te kunnen samenleven vanwege geslacht, ras of religie. Onschuldige mensen vinden de dood, terwijl ze onderweg waren om de reis van hun leven te beleven. Onverwachts eindigde de reis eerder, nog voordat hij begonnen was.

Onbezorgd zit ik hier in Frankrijk, maar het nieuws vanuit de wereld volg ik dagelijks. Terwijl ik probeer alles uit mijn leven te halen wat er in zit, is het pijnlijk om te zien dat dit voor vele mensen voortijdig is geëindigd. Kinderen die nooit kunnen gaan waar ze willen, die nooit fouten meer kunnen maken of genieten van hun studententijd. Ouders die nooit grootouders worden en grootouders die niet meer van hun pensioen kunnen genieten.

Gedachten springen op en neer. Vele slachtoffers, wederom, in de Gaza-strook. Het lijkt maar niet te eindigen. De haat en nijd gaat vele, vele jaren terug. De vicieuze cirkel blijft. Het lijkt alsof er na de geboorte wordt ingestampt: je bent Palestijn, je haat alle Israëliërs. Je bent Israëliër, je haat alle Palestijnen. Een opvoeding die ik niet gekend heb, want iedereen is en was altijd welkom. Ongeacht huidskleur, religie of geslacht. Met een open blik heb ik de wereld mogen ontmoeten, ben ik diezelfde wereld binnen getreden en ben ik van die wereld gaan genieten. Van de zon, de maan, de sterren. De regen, onweer en hagel. De groene bomen, dorre bladeren, droogte, overstroomde beekjes. De vlinder die voorbij vliegt, de vogel die kwettert, het beekje dat kabbelt en de wind die waait.

Vele kansen kreeg en krijg ik nog steeds. Ik heb de wereld mogen ontmoeten en de wereld heeft mij mogen ontmoeten. Ik bezocht waarschijnlijk gemiddeld meer landen dan mijn leeftijdsgenoten en heb deel uit gemaakt van diverse culturen. Frankrijk is het vijfde land waar ik mij voor langere tijd vestig en op veel plekken voelde ik mij op mijn plek. Ondanks alle pijn in de afgelopen jaren sta ik positief in het leven en lach ik het leven toe.

Gedachten, ze schieten door mijn hoofd, op en neer. Deze ramp en de oorlog in de Gaza-strook domineren het nieuws. Echter, ze gebeuren iedere dag. Denk aan bijvoorbeeld Syrië, Irak, Afghanistan, Mali of Boko Haram in Nigeria. En dan de stille oorlogen waarvan velen geen weet hebben. Ze gebeuren, dag in, dag uit. Iedereen betuigt nu zijn medeleven aan de Gaza-strook of MH17, iets wat begrijpelijk is. Maar eigenlijk kun je het dan iedere dag doen, want er gebeurd iedere dag iets van deze orde. En geen enkele ramp of oorlog is erger dan een andere, al lijkt dit in de media en bij veel mensen wel zo te zijn.

Gedachten, ze komen tot rust. Het nieuws is veelal negatief en bezaait met rampen, oorlogen, dood en verderf. Ik lees het, verdiep mij erin en denk aan de mensen. Maar ik ga ook verder, want naar mijn idee kom je met positiviteit verder dan met negativiteit. Hoe moeilijk het ook is, optimisme wint nog altijd van pessimisme. Ik kan hier natuurlijk wereldvrede gaan verkondigen, als optimist, maar ik ben ook een realist.

Ik geloof er niet in. Al hoop ik, stap voor stap, dat er telkens volkeren naar elkaar toe groeien en beseffen dat ze iedere morgen dezelfde zon zien. Dat die schijnt voor iedereen. In de avond, als de nacht komt, ziet iedereen dezelfde sterren en dezelfde maan. De zon, de maan, de sterren. Ze zijn van ons allemaal. Laat de wereld dan ook van ons allemaal zijn.

Veel liefs,
Jen

PS. Ik wil Lindy Berkhout bedanken voor het mooiste compliment dat ik in jaren heb gekregen: "Het liefst, zou ik mijn leventje hetzelfde inrichten als dat jij dat op dit moment doet.."
Een onbekende die zo'n compliment geeft, niet oordeelt over mijn levenswijze, daar krijg ik toch wel een brok van in mijn keel. Bedankt!