Een traan van machteloosheid
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
15 Maart 2011 | Zambia, Ndola
Ook deze week waren er weer enkele dingen die mij raakten. Voor het eerst kwam ik direct in contact met iemand die verkracht is en een van de jongens uit de klas wordt thuis geslagen.
Beide geen makkelijke onderwerpen, maar toch iets waarover gepraat dient te worden. En daarom is deze blog voor hen beiden.
Het was de ochtendpauze. Een meisje van de workshop komt binnen, samen met haar zus. Er wordt gebaard dat de deur dicht moet. ‘Dan moet het toch wel belangrijk zijn’, was de eerste gedachte die in mij opkwam.
Het gesprek vond plaats in het Bemba, dus voor Aniek en mij niet te volgen. De enkele woorden Engels die er tussendoor kwamen waren politie, ziekenhuis en Kitwe, een plaats uit de buurt. Dat zet je al aan het denken, maar omdat er voor de rest geen touw aan vast te knopen is, kun je alleen maar gissen.
Door de medewerkers van het CBR wordt ons verteld dat het om een ‘rape case’ ging. Mijn ogen schieten verder open en ik kijk het meisje met grote ogen aan. Zit ik hier tegenover een meisje, net zo oud als mij, dat verkracht is? Het blijkt dat ze al meerdere keren verkracht is. Ze heeft het na de laatste keer pas aan haar familie verteld. De laatste keer was het erger dan normaal, het gebeurde met geweld. Op zo’n moment wil je zoveel zeggen, zoveel doen, maar er kwam niets uit mijn mond, keek met verdwaasde ogen om mij heen en bleef vastgenageld aan mijn stoel. Het gesprek werd vervolgd in het Bemba en ik begreep uit de gebaren hoe de laatste verkrachting plaats moet hebben gevonden. Ik vond het moeilijk om hier naar te kijken. Wilde ik wel weten hoe ze vastgebonden had gezeten? Moest ik onder ogen zien hoeveel ze heeft geleden? Mijn maag draaide zich dan ook om en een misselijk gevoel overviel mij. Later horen we dat het de zoon van haar tante (haar neef dus) is, die achter de verkrachting zit. Hij is gezien, maar hij ontkent. De zaak ligt nu bij de politie en de tante van het meisje ontkent ook alles. Want zij is immers een meisje met een verstandelijke beperking, wie gelooft haar nou? Haar zoon doet zoiets niet. Woede, ongeloof en onbegrip suizen door mijn lichaam. Tijdens het gesprek komen dan de emoties ook omhoog.
Aniek loopt even weg, nadat het haar teveel wordt. Omdat er niet op gereageerd wordt door de medewerkers, vind ik het dan ook niet nodig dat zij mijn emoties zien. Ik draaide mijn hoofd om en er viel een traan over mijn wang. Een traan van machteloosheid.
Tijdens diezelfde pauze gebeurde er buiten iets. Normaal gesproken zitten wij, de medewerkers, buiten, maar omdat het verhaal over de verkrachting kwam, waren we binnen. Emmanuel, één van de jongens uit de special unit, raakte slaags met een van de meisjes van de workshop. Blijkbaar was het heftig genoeg, want Emmanuel was erg van slag. Hij werd naar huis gestuurd en het was mij nog niet duidelijk wat er was gebeurd. De dag erna wordt aan de familie van Emmanuel verteld dat hij een pauze krijgt van een week, aangezien hij vaker vecht/slaat.
De dag erna gingen we na school naar Emmanuels huis. Tijdens het naar huis lopen merkte ik dat Emmanuel steeds stiller werd. Als je hem een aai over zijn bol wilde geven, trok hij zich terug. Zijn gezicht stond angstig. Dit in combinatie met zijn gedrag (voornamelijk het slaan van anderen) zette mij wederom aan het denken. Dit kind wordt thuis geslagen, zijn reactie is zo extreem, dit kan niet anders, waren mijn gedachten. Maar mag ik zo wel denken als ik het niet weet? Het bleef tot dan niet meer dan gissen. Eenmaal bij zijn huis, bleek hij bij zijn tante te wonen. Voordat we naar binnen gingen, trilde en huilde Emmanuel. Hij wilde niets van mij weten, toen ik hem wilde omhelzen. Ik voelde zijn trillingen door mijn hele lijf gaan, iets wat mij pijn deed. Klopte mijn gevoel dan toch? Dit was niet de Emmanuel die ik kende, dit was een jongen die ergens heel bang voor was. Binnen werd de situatie uitgelegd en werd gevraagd hoe we Emmanuel konden straffen als hij iets deed wat niet mocht. We moesten hem maar slaan, dat deden zij ook als hij iets verkeerd deed.
Gelukkig legde Sister Karen uit dat dit niet de bedoeling was op het CBR en dat de medewerkers dit ook niet deden. Hij mag maandag naar school komen, nadat hij zijn excuses had aangeboden. Na dit huisbezoek heb ik een beter inzicht gekregen in Emmanuel. Waarom hij altijd zo druk, maar vrolijk binnenkomt ’s morgens. Waarom hij slaan als oplossing ziet. Maar vooral waarom hij zo angstig keek, trilde en huilde vlak voordat we het huis van zijn tante binnengingen. De jongen van veertien, die zich op het CBR kenmerkt als een ruziemaker, iemand die veel slaat, niet luistert en waar we ons af en toe geen raad mee weten, veranderde in een klein jongetje dat angst had, dat om vergeving vroeg en die niets liever wil dat iedere dag naar school komen. Ik ken nu zijn achtergrond beter, zal dan ook met andere ogen naar hem kijken en ik weet waarom hij in situaties op een bepaalde manier reageert. Natuurlijk is het niet goed te keuren, maar als het kind niet anders weet, kun je het hem ook niet kwalijk nemen. En ook nu, maar dan van binnen, een traan van machteloosheid.
Al met al was het, ondanks de vrije (halve) dagen (Woman’s Day, As Woensdag), een heftige week op stage. Dingen die in Nederland ver van je afstaan, komen hier ineens heel dichtbij, misschien wel te dichtbij. Verkrachting en mishandeling. Onderwerpen die hier, helaas, aan de orde van de dag zijn.
Groetjes,
Jennifer
Beide geen makkelijke onderwerpen, maar toch iets waarover gepraat dient te worden. En daarom is deze blog voor hen beiden.
Het was de ochtendpauze. Een meisje van de workshop komt binnen, samen met haar zus. Er wordt gebaard dat de deur dicht moet. ‘Dan moet het toch wel belangrijk zijn’, was de eerste gedachte die in mij opkwam.
Het gesprek vond plaats in het Bemba, dus voor Aniek en mij niet te volgen. De enkele woorden Engels die er tussendoor kwamen waren politie, ziekenhuis en Kitwe, een plaats uit de buurt. Dat zet je al aan het denken, maar omdat er voor de rest geen touw aan vast te knopen is, kun je alleen maar gissen.
Door de medewerkers van het CBR wordt ons verteld dat het om een ‘rape case’ ging. Mijn ogen schieten verder open en ik kijk het meisje met grote ogen aan. Zit ik hier tegenover een meisje, net zo oud als mij, dat verkracht is? Het blijkt dat ze al meerdere keren verkracht is. Ze heeft het na de laatste keer pas aan haar familie verteld. De laatste keer was het erger dan normaal, het gebeurde met geweld. Op zo’n moment wil je zoveel zeggen, zoveel doen, maar er kwam niets uit mijn mond, keek met verdwaasde ogen om mij heen en bleef vastgenageld aan mijn stoel. Het gesprek werd vervolgd in het Bemba en ik begreep uit de gebaren hoe de laatste verkrachting plaats moet hebben gevonden. Ik vond het moeilijk om hier naar te kijken. Wilde ik wel weten hoe ze vastgebonden had gezeten? Moest ik onder ogen zien hoeveel ze heeft geleden? Mijn maag draaide zich dan ook om en een misselijk gevoel overviel mij. Later horen we dat het de zoon van haar tante (haar neef dus) is, die achter de verkrachting zit. Hij is gezien, maar hij ontkent. De zaak ligt nu bij de politie en de tante van het meisje ontkent ook alles. Want zij is immers een meisje met een verstandelijke beperking, wie gelooft haar nou? Haar zoon doet zoiets niet. Woede, ongeloof en onbegrip suizen door mijn lichaam. Tijdens het gesprek komen dan de emoties ook omhoog.
Aniek loopt even weg, nadat het haar teveel wordt. Omdat er niet op gereageerd wordt door de medewerkers, vind ik het dan ook niet nodig dat zij mijn emoties zien. Ik draaide mijn hoofd om en er viel een traan over mijn wang. Een traan van machteloosheid.
Tijdens diezelfde pauze gebeurde er buiten iets. Normaal gesproken zitten wij, de medewerkers, buiten, maar omdat het verhaal over de verkrachting kwam, waren we binnen. Emmanuel, één van de jongens uit de special unit, raakte slaags met een van de meisjes van de workshop. Blijkbaar was het heftig genoeg, want Emmanuel was erg van slag. Hij werd naar huis gestuurd en het was mij nog niet duidelijk wat er was gebeurd. De dag erna wordt aan de familie van Emmanuel verteld dat hij een pauze krijgt van een week, aangezien hij vaker vecht/slaat.
De dag erna gingen we na school naar Emmanuels huis. Tijdens het naar huis lopen merkte ik dat Emmanuel steeds stiller werd. Als je hem een aai over zijn bol wilde geven, trok hij zich terug. Zijn gezicht stond angstig. Dit in combinatie met zijn gedrag (voornamelijk het slaan van anderen) zette mij wederom aan het denken. Dit kind wordt thuis geslagen, zijn reactie is zo extreem, dit kan niet anders, waren mijn gedachten. Maar mag ik zo wel denken als ik het niet weet? Het bleef tot dan niet meer dan gissen. Eenmaal bij zijn huis, bleek hij bij zijn tante te wonen. Voordat we naar binnen gingen, trilde en huilde Emmanuel. Hij wilde niets van mij weten, toen ik hem wilde omhelzen. Ik voelde zijn trillingen door mijn hele lijf gaan, iets wat mij pijn deed. Klopte mijn gevoel dan toch? Dit was niet de Emmanuel die ik kende, dit was een jongen die ergens heel bang voor was. Binnen werd de situatie uitgelegd en werd gevraagd hoe we Emmanuel konden straffen als hij iets deed wat niet mocht. We moesten hem maar slaan, dat deden zij ook als hij iets verkeerd deed.
Gelukkig legde Sister Karen uit dat dit niet de bedoeling was op het CBR en dat de medewerkers dit ook niet deden. Hij mag maandag naar school komen, nadat hij zijn excuses had aangeboden. Na dit huisbezoek heb ik een beter inzicht gekregen in Emmanuel. Waarom hij altijd zo druk, maar vrolijk binnenkomt ’s morgens. Waarom hij slaan als oplossing ziet. Maar vooral waarom hij zo angstig keek, trilde en huilde vlak voordat we het huis van zijn tante binnengingen. De jongen van veertien, die zich op het CBR kenmerkt als een ruziemaker, iemand die veel slaat, niet luistert en waar we ons af en toe geen raad mee weten, veranderde in een klein jongetje dat angst had, dat om vergeving vroeg en die niets liever wil dat iedere dag naar school komen. Ik ken nu zijn achtergrond beter, zal dan ook met andere ogen naar hem kijken en ik weet waarom hij in situaties op een bepaalde manier reageert. Natuurlijk is het niet goed te keuren, maar als het kind niet anders weet, kun je het hem ook niet kwalijk nemen. En ook nu, maar dan van binnen, een traan van machteloosheid.
Al met al was het, ondanks de vrije (halve) dagen (Woman’s Day, As Woensdag), een heftige week op stage. Dingen die in Nederland ver van je afstaan, komen hier ineens heel dichtbij, misschien wel te dichtbij. Verkrachting en mishandeling. Onderwerpen die hier, helaas, aan de orde van de dag zijn.
Groetjes,
Jennifer
-
15 Maart 2011 - 16:55
Lia:
So wat een verhaal.. Krijg er kippenvel van..
Maar voor zo'n is het juist goed als er mensen zijn zoals jullie!!!
Jammer genoeg hoort dit erbij..
Veel plezier verder daar en hoop voor je dat je zo'n dingen niet te veel hoeft mee te maken..
You go girl!!!
Liefs, Lia -
15 Maart 2011 - 17:12
Ger:
Shit, Jen dit is wel een heftig verhaal. Ik leef met je mee en maak het niet tot jou probleem. Kusje Pap ;) -
15 Maart 2011 - 20:26
Kell:
heeel mooi verhoal Jen,
ontroerend..
heel veul succes doa!
xxxx -
15 Maart 2011 - 20:38
Marian Janssen:
Hoi Jennifer,
Je verhalen raken me! Je beschrijft mooi en integer wat je meemaakt. Er is inderdaad heel wat naars in de wereld en nu zit je er met de neus bovenop. Het mooie is dat jullie met jullie liefde en aandacht zonnestraaltjes kunnen toevoegen aan die mooie zwarte kinderen.
Ik vind het bijzonder dat je deze verhalen met ons deelt en weet zeker dat jij daar je weg goed in zult vinden. Groetjes van Marian -
15 Maart 2011 - 20:58
Nienke:
Ha Jen,
pff wat un heftige verhoale. Det is neet niks um te hure! Haopelijk kinse wat veur die kinder beteikene.
Dien hulp is in idder geval hard nuudig!
Zet 'm op en no wuurt 't tied veur leuke dinger woarse van mos lache!!
XXX Nienke -
15 Maart 2011 - 21:23
Jolanda:
Mup, doe kins mich es emotiemins... De tranen rollen mich euver de wangen tijdens het leaze....
Waat een heftig verhaol, en waat mot det moeilijk zeen esse der midden in stuis.
Noe bliekt mer weer, det t good is om euver de achtergrondj van kinjer te weiten. Se kins den dinger begriepe, die se angers neet begrepen hads, auch al is het inderdaad neet good te praote...
Heel veul sterkte met het geave van een plaatsje van dees gebeurtenissen. Maar, dich kinnende, zal det waal gaon lukken.
En, geniet auch een btje van de leuke momenten he ;)
xx Jolan -
18 Maart 2011 - 13:17
Mieke Peeters:
Hallo Jennifer,
Wat een heftig verhaal. Het is logisch dat die jongen slaan als een normale reactie ziet als hij niet anders gewend is.
Het verhaal van de verkrachting is helemaal te erg. Ik hoop dat jullie hierin kunnen helpen, omdat het anders zeker doorgaat. Gelukkig dat jullie er zijn om troost te geven.
Groetjes,
Mieke -
21 Maart 2011 - 19:28
Hub. Hendriks:
Wat een shit, maar helaas komt het nog heel veel voor. Je wordt er even stil van, maar dan moet je toch verder. De wereld veranderen in een dag is niet mogelijk, maar iedere beweging in de goede richting is daar wel een bijdrage aan. Cultuurverschillen alleen is niet de oorzaak. Jouw/jullie aanwezigheid en inzet draagt wel bij aan die langzame verbetering. Spelenderwijs leren en bezig zijn is daarbij erg belangrijk. En iemand misbruiken is al helemaal ongewenst. Blijf vooral de positieve/goede dingen uitdragen. Ik weet zeker dat het helpt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
