I still haven’t found what I’m looking for..
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
21 Februari 2012 | Litouwen, Vilnius
Terwijl ik dit verhaal typ, heb ik weinig nieuwe dingen meegemaakt. Tenminste, voor mijn eigen gevoel dan. Op jullie kan het misschien anders overkomen. En daarnaast wil ik mijn excuses aanbieden, aangezien mijn verhalen uit Litouwen het bij lange na niet halen met de verhalen uit Zambia. Dus bij deze: mijn excuses!
Ik ben natuurlijk niet voor niets naar Litouwen gegaan. Het is de bedoeling dat ik hier een onderzoek ga doen en mijn afstudeerwerkstuk in elkaar ga flansen. Inmiddels heb ik de instelling waar ik mijn onderzoek ga doen enkele keren bezocht. Ik ga onderzoeken of kamertraining of vertrektraining geïmplementeerd kan worden in Atsigrezk i Vaikus. Dit is een Children’s Home waar kinderen komen te wonen als ze door verschillende omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. We arriveren op het station en lopen via een brug het station over. We moeten een vrij steile straat die vol ligt met sneeuw omhoog en staan op het einde bij een groot gebouw. We zijn gearriveerd. Het is allemaal gedateerd, maar er lijkt genoeg plaats te zijn op het eerste gezicht. De kinderen slapen echter ergens anders, ook dit gebouw lijkt van de buitenkant groot. Binnen blijkt echter dat er kinderen en jongeren met twee of drie op één kamer slapen. En heel groot zijn die kamers niet. Dat hier problemen voorkomen, kan ik mij dus best voorstellen. Langzaam zijn we dan ook begonnen met ons onderzoek, al verloopt het nogal traag naar mijn idee. Misschien dat het weer en de mensen mij demotiveren, maar eigenlijk maak ik mij tot nu toe ook vrij weinig zorgen. Ik zie het wel is de hoofdgedachte op dit moment.
Misschien dat enkele van jullie het al weten, maar de nationale sport van Litouwen is basketbal en het kon dus ook niet uitblijven dat ik, als sportliefhebber, een wedstrijd ging bezoeken van de plaatselijke club: Lietuvos Rytas. Samen met de Duitsers en Aniek besloten wij eens te gaan kijken. Ze spelen in een arena op enkele honderden meters van de dormitory waarin ik mij voor drie maanden bevind. Erg leuk om eens mee te maken en ik heb het idee dat ik het basketbal beter begrijp. Het belangrijkste is nog wel: Lietuvos Rytas won de wedstrijd dik!
Inmiddels heb ik ook een gedeelte van de stad gezien. Op 16 februari is het hier Independence Day nummer één (ze hebben er namelijk twee) en op die dag was het goed weer. Dus op naar de stad! En plots geraken wij dan ook in een menigte terecht. Wat is hier aan de hand? Blijkt dat de oud-president van Litouwen ieder jaar op deze dag een speech houdt. Ik heb het aangehoord, zonder er iets van te hebben verstaan. Ook netjes geklapt na zijn speech, al zei hij misschien dat hij iets tegen buitenlanders heeft haha! Geen idee, het Litouws heb ik nog lang niet onder de knie. Ondanks dat ik vanaf komende week begin met de lessen Lithuanian Language and Culture, ben ik bang dat het Litouws niet mijn favoriete taal gaat worden. Ik ben al blij dat ik mensen kan groeten en gedag kan zeggen in het Engels, Nederlands, Duits, Frans, Bemba, Spaans en Italiaans. Nu het Litouws er nog bij komt en ik ook nog geregeld Fins en Lets hoor, kan het zijn dat het af en toe begint de draaien in mijn hoofd.
Veel mensen die Engels spreken, heb ik dan ook nog steeds niet ontmoet (de Erasmus studenten buiten beschouwing gelaten). Tweemaal werd ons gevraagd waar we vandaan kwamen en vlak voor onze les op de fitnessclub vroeg iemand in het Engels naar de tijd. Alle drie de keren wist ik niet wat mij overkwam. Verbazing overheerste dan ook. Er zijn dan toch echt mensen die ons aanspreken en ook nog Engels kunnen. Het moet niet gekker worden…
Een groot voordeel aan Litouwen is dat het leven hier doorgaat, hoeveel sneeuw er ook ligt. Waar in Nederland het hele land al op z’n kop ligt bij vijf centimeter, kan er hier rustig vijftien centimeter vallen. De bussen, treinen en auto’s blijven rijden. Mensen wagen zich erdoorheen en de stoepen zijn ’s morgens mooi schoon, net als de wegen. Misschien dat Nederland eens moet informeren bij Litouwen hoe ze dat doen in plaats van jaarlijks klagen over een tekort aan zout?
Zoals jullie kunnen lezen, is Litouwen, de mensen en Vilnius nog steeds geen thuis. Dit gaat het ook niet worden. Ik hoop echter dat de stad mij nog een keer gaat raken, zoals Praag en Istanbul vanaf het begin deden. Zoals Berlijn, Boedapest, Dublin en Rome dat na enkele dagen deden. Laat Vilnius het dan alsjeblieft na enkele weken gaan doen, anders kunnen het op momenten nog lange weken worden in het grijze, grauwe en ietwat saaie Litouwen. Maar ik zie het positief in en geniet van iedere zonnestraal, hopende dat er plots een ommekeer komt.
Zo, het is tijd om een eind te maken aan dit verhaal. Ik dien jullie nog te vermelden dat op zondagavond 12 februari 2012 deze jonge vrouw alleen op haar kamer achter een computer via een webcam gericht op een televisie in Nederland haar land aanmoedigde. Ja, Zambia stond in de finale. En waar ik ook ben, Zambia is bij mij. De overwinning vierde ik, helaas niet op de plaats waar ik wilde zijn. De gevoelens van eenzaamheid, leegte, verdriet en het gemis van Zambia kwamen naar boven. Maar ook trots, geluk, blijdschap en liefde. Eindelijk: mijn land was winnaar van de felbegeerde Africa Cup!
Nu dan toch echt het einde van dit verhaal. Ik kijk nog steeds uit over witte daken en op het moment sneeuwt het zelfs hevig. Ik troost mij echter met de gedachte dat het in Zambia de laatste dagen erg veel heeft geregend en ik om die reden Chipa zojuist niet heb kunnen bereiken. Een schrale troost, aangezien ik regen toch nog altijd boven sneeuw verkies….
Liefs,
Jennifer
Foto’s voor de niet-Facebookers: https://picasaweb.google.com/103848838878531685551/Litouwen2012?authkey=Gv1sRgCNK3qbu1r4iUkgE
Foto's voor de Facebookers:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.343172412389976.78756.100000916606486&type=1
Ik ben natuurlijk niet voor niets naar Litouwen gegaan. Het is de bedoeling dat ik hier een onderzoek ga doen en mijn afstudeerwerkstuk in elkaar ga flansen. Inmiddels heb ik de instelling waar ik mijn onderzoek ga doen enkele keren bezocht. Ik ga onderzoeken of kamertraining of vertrektraining geïmplementeerd kan worden in Atsigrezk i Vaikus. Dit is een Children’s Home waar kinderen komen te wonen als ze door verschillende omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. We arriveren op het station en lopen via een brug het station over. We moeten een vrij steile straat die vol ligt met sneeuw omhoog en staan op het einde bij een groot gebouw. We zijn gearriveerd. Het is allemaal gedateerd, maar er lijkt genoeg plaats te zijn op het eerste gezicht. De kinderen slapen echter ergens anders, ook dit gebouw lijkt van de buitenkant groot. Binnen blijkt echter dat er kinderen en jongeren met twee of drie op één kamer slapen. En heel groot zijn die kamers niet. Dat hier problemen voorkomen, kan ik mij dus best voorstellen. Langzaam zijn we dan ook begonnen met ons onderzoek, al verloopt het nogal traag naar mijn idee. Misschien dat het weer en de mensen mij demotiveren, maar eigenlijk maak ik mij tot nu toe ook vrij weinig zorgen. Ik zie het wel is de hoofdgedachte op dit moment.
Misschien dat enkele van jullie het al weten, maar de nationale sport van Litouwen is basketbal en het kon dus ook niet uitblijven dat ik, als sportliefhebber, een wedstrijd ging bezoeken van de plaatselijke club: Lietuvos Rytas. Samen met de Duitsers en Aniek besloten wij eens te gaan kijken. Ze spelen in een arena op enkele honderden meters van de dormitory waarin ik mij voor drie maanden bevind. Erg leuk om eens mee te maken en ik heb het idee dat ik het basketbal beter begrijp. Het belangrijkste is nog wel: Lietuvos Rytas won de wedstrijd dik!
Inmiddels heb ik ook een gedeelte van de stad gezien. Op 16 februari is het hier Independence Day nummer één (ze hebben er namelijk twee) en op die dag was het goed weer. Dus op naar de stad! En plots geraken wij dan ook in een menigte terecht. Wat is hier aan de hand? Blijkt dat de oud-president van Litouwen ieder jaar op deze dag een speech houdt. Ik heb het aangehoord, zonder er iets van te hebben verstaan. Ook netjes geklapt na zijn speech, al zei hij misschien dat hij iets tegen buitenlanders heeft haha! Geen idee, het Litouws heb ik nog lang niet onder de knie. Ondanks dat ik vanaf komende week begin met de lessen Lithuanian Language and Culture, ben ik bang dat het Litouws niet mijn favoriete taal gaat worden. Ik ben al blij dat ik mensen kan groeten en gedag kan zeggen in het Engels, Nederlands, Duits, Frans, Bemba, Spaans en Italiaans. Nu het Litouws er nog bij komt en ik ook nog geregeld Fins en Lets hoor, kan het zijn dat het af en toe begint de draaien in mijn hoofd.
Veel mensen die Engels spreken, heb ik dan ook nog steeds niet ontmoet (de Erasmus studenten buiten beschouwing gelaten). Tweemaal werd ons gevraagd waar we vandaan kwamen en vlak voor onze les op de fitnessclub vroeg iemand in het Engels naar de tijd. Alle drie de keren wist ik niet wat mij overkwam. Verbazing overheerste dan ook. Er zijn dan toch echt mensen die ons aanspreken en ook nog Engels kunnen. Het moet niet gekker worden…
Een groot voordeel aan Litouwen is dat het leven hier doorgaat, hoeveel sneeuw er ook ligt. Waar in Nederland het hele land al op z’n kop ligt bij vijf centimeter, kan er hier rustig vijftien centimeter vallen. De bussen, treinen en auto’s blijven rijden. Mensen wagen zich erdoorheen en de stoepen zijn ’s morgens mooi schoon, net als de wegen. Misschien dat Nederland eens moet informeren bij Litouwen hoe ze dat doen in plaats van jaarlijks klagen over een tekort aan zout?
Zoals jullie kunnen lezen, is Litouwen, de mensen en Vilnius nog steeds geen thuis. Dit gaat het ook niet worden. Ik hoop echter dat de stad mij nog een keer gaat raken, zoals Praag en Istanbul vanaf het begin deden. Zoals Berlijn, Boedapest, Dublin en Rome dat na enkele dagen deden. Laat Vilnius het dan alsjeblieft na enkele weken gaan doen, anders kunnen het op momenten nog lange weken worden in het grijze, grauwe en ietwat saaie Litouwen. Maar ik zie het positief in en geniet van iedere zonnestraal, hopende dat er plots een ommekeer komt.
Zo, het is tijd om een eind te maken aan dit verhaal. Ik dien jullie nog te vermelden dat op zondagavond 12 februari 2012 deze jonge vrouw alleen op haar kamer achter een computer via een webcam gericht op een televisie in Nederland haar land aanmoedigde. Ja, Zambia stond in de finale. En waar ik ook ben, Zambia is bij mij. De overwinning vierde ik, helaas niet op de plaats waar ik wilde zijn. De gevoelens van eenzaamheid, leegte, verdriet en het gemis van Zambia kwamen naar boven. Maar ook trots, geluk, blijdschap en liefde. Eindelijk: mijn land was winnaar van de felbegeerde Africa Cup!
Nu dan toch echt het einde van dit verhaal. Ik kijk nog steeds uit over witte daken en op het moment sneeuwt het zelfs hevig. Ik troost mij echter met de gedachte dat het in Zambia de laatste dagen erg veel heeft geregend en ik om die reden Chipa zojuist niet heb kunnen bereiken. Een schrale troost, aangezien ik regen toch nog altijd boven sneeuw verkies….
Liefs,
Jennifer
Foto’s voor de niet-Facebookers: https://picasaweb.google.com/103848838878531685551/Litouwen2012?authkey=Gv1sRgCNK3qbu1r4iUkgE
Foto's voor de Facebookers:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.343172412389976.78756.100000916606486&type=1
-
21 Februari 2012 - 19:21
Mam:
Ja Jen Litouwen is niet Zambia, die kun je niet met elkaar vergelijken. Denk maar gewoon ik ben hier voor af te studeren en over een paar maanden vertrek ik gewoon weer lekker naar Zambia.Je hebt dus wel iets om naar uit te kijken. En U-2 zong het al I STILL HAVEN'T FOUND WHAT I'M LOOKING FOR...je zult dit denk ik niet in Litouwen vinden want uit je verhalen en gesprekken is dit nu niet een land wat jouw aanspreekt. Maar nog een paar maanden en dan kun je de hele santenkraam van school vaarwel zeggen.
Groetjes Mam xxx -
22 Februari 2012 - 22:04
Truus:
hoi jen een leuk verhaal . na sneeuw komt zon ,let maar op. en dan komt alles weer goed . in zambia is het veel te warm dan zou je nog eens naar de sneeuw verlangen. groetjes truus xx -
22 Februari 2012 - 22:04
Truus:
hoi jen een leuk verhaal . na sneeuw komt zon ,let maar op. en dan komt alles weer goed . in zambia is het veel te warm dan zou je nog eens naar de sneeuw verlangen. groetjes truus xx -
24 Februari 2012 - 14:16
Dennis:
Saaaaaaaai daar :P
Nouja, gelukkig doet de computer het weer redelijk.. -
27 Februari 2012 - 07:42
Iris Duba:
Jenn, wat super jammer dat het niet zo goed voelt.. Maar je moet maar zo denken, de dagen duren in Litouwen even langs als in NL en in Zambia! Time goes by en voor je het weet zit je heerlijk in Zambia!! Hier regent het ook weer wat meer en is het ook al iets 'kouder'. We houden contact meissie!
Heel veel succes!
Liefs, -
27 Februari 2012 - 14:19
Geert Konsten:
Hee Jennifer!
Het kan niet overal even leuk zijn, maar positief blijven denken! Nu maak je het jezelf alleen maar moeilijk.
Raar dat daar zo weinig mensen Engels spreken.
Misschien dat de NS maar eens een bezoekje aan Litouwen moet brengen ..
Groeten uit Zambia! ( of kan ik dat beter niet doen? ;) ) -
28 Februari 2012 - 17:50
Marian Janssen:
Met een grieperige kop zit ik eindelijk jouw verhalen te lezen. Lig al drie dagen in bed en ben blij soms even iets te kunnen doen. Stel je open voor Litouwen zodat je er iets van mee kunt pikken. Hetgeen je wilt ligt in het verschiet (Zambia) dus gebruik je tijd waar het voor nodig is en
probeer te genieten van hetgeen daar is. Het is weer een land op je uitgebreide lijst en vast en zeker de moeite waard.
Dikke knuffel en tot lezens -
02 Maart 2012 - 09:57
Mieke:
Hallo Jennifer,
Als ik jouw verhaal lees, word ik er een beetje triest van. Hier in Nederland hoorde ik gistermorgen voor het eerst weer de vogels fluiten toen ik de deur opende. Het wordt lente! Hopelijk gaat dat ook in Litouwen ook snel genoeg gebeuren. En anders denk je maar aan Zambia, dan gaat het zeker goed komen.
Groetjes,
Mieke -
03 Maart 2012 - 17:57
Zie De Uitdaging:
Hoi Jeniffer,
Misschien is het een cliche, maar van deze ervaring kan je veel leren ... jij mist Zambia, NL ... warmte, zon, de mensen die je eigen zijn. Wat moet het een ramp zijn voor al die mensen die in NL of Zambia zijn en er eigenlijk ook niet willen zijn ... jij als social worker krijgt ze misschien later als cliënt en dan kan je precies begrijpen wat het acculturalisatie proces is ...
Zo zie je maar weer, we kiezen voor de harde leerschool!
Hilde -
19 Maart 2012 - 14:51
Peggy:
Geweldig! Wat een prachtige blauwe lucht op de foto's en de teksten eronder maakten mij erg aan het lachen. Ze zijn een erg mooie afspiegeling van hoe jij je op dat moment ongeveer volede volgens mij ;-p
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
