Een ode aan..
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
18 Maart 2012 | Litouwen, Vilnius
Twee jongens, genaamd L. en J. Eentje van achttien, de ander van nog net zeventien. Beide wonen ze nog in Atsigrezk i Vaikus, de instelling waar ik mij onderzoek doe. De ene al veertien jaar, de ander inmiddels 3,5 jaar. Kamergenoten, vrienden, kameraden, makkers, bijna broers.
De ene groot, gesloten, gehard. De ander klein, open, sociaal. Één overeenkomst: onzekerheid.
In de ogen van de ene vind je de blik van de ander. Samen dienen zij de wereld aan te gaan, als zij de instelling dienen te verlaten. Altijd lachen, altijd flauwekul maken, altijd samen.
Aan G., een meid van achttien, die inmiddels 4,5 maand zwanger is. Die nog samenwoont met haar ex-vriend, geen moeder meer heeft en ondanks haar onzekerheid er voor haar kind wil gaan zijn. Hoe ze het gaat redden weet ze nog niet, maar ze is sterker dan verwacht.
Die andere G., moeder van een kindje van drie en wederom zwanger. Die ondanks haar eigen en de wil van haar vriend dit kindje niet geboren kunnen laten worden. Abortus nummer drie voor haar is een feit. Vooroordelen hoor ik al, maar de situatie is hier anders. Voorbehoedsmiddelen zijn duur, de schulden hopen zich op en het mondje van de kleine dient gevoed te worden.
Aan D., een jongen van 22, die een baan heeft en samenwoont met twee andere jongeren. Steevast aanwezig op de donderdagavondbijeenkomsten. Tijdens de uitleg van zijn collage noemde hij de computer zijn beste vriend, want ‘deze is er altijd en loopt niet weg.’ Stelt altijd veel vragen en kan misschien opdringerig overkomen voor anderen, voor mij betekent het nieuwsgierigheid, kennis delen en het zoeken naar het contact met mensen wat hij zo lijkt te missen.
Aan de negentienjarige T., wiens moeder gestorven is en haar vader kent ze niet. Geen familieleden die zich over haar kunnen of willen ontfermen en daarom aangewezen op vrienden. Deze geven echter niet altijd de gewenste steun, wat ervoor zorgt dat haar kleine wereld soms nog kleiner wordt.
Aan Marija, psychologe en enkele uurtjes werkzaam binnen Atsigrezk. Die op haar eigen manier, stap voor stap, kleine veranderingen aanbrengt. Die ziet dat het anders kan en moet. Blij met onze hulp, enthousiasme en kennis.
Aan Simona, vrijwilligster en voormalig werkneemster van Atsigrezk. Die naast haar fulltime baan zich ook nog fulltime voor de jongeren inzet. Die zoekt naar huizen voor ze en helpt met praktische en emotionele zaken. Een hart van goud en voor vele jongeren hun enige, echte vriendin.
Daarnaast ook aan I., V., E., J., R., M., A., P., E. en waarschijnlijk nog aan meerdere die ik nog niet heb ontmoet.
Allen jongeren, woonachtig binnen of buiten de instelling, met een verhaal. Een moeilijk, confronterend, verdrietig levensverhaal. Geharde gezichten waarachter de onzekerheid zich schuilhoudt. De zoektocht en het gemis van een vriend of plaatsvervangende ouder tekent hun houding. Misbruik, verslavingen van ouders, verwaarlozing, tienerzwangerschappen, eigen verslavingen, geen sociale vaardigheden, geen eigenwaarde. De diepe sporen die deze dingen hebben achtergelaten zie je terug in de vaak lege ogen die door je heen lijken te kijken.
En daarom een ode aan hen. Omdat ze een plek in mijn hart hebben. Omdat ze het verdienen. Maar vooral om hen te laten zien dat ze het waard zijn. Dat ze mogen bestaan, dat ze er mogen zijn en dat ze iets kunnen. Om hen te laten weten dat ze niet alleen zijn.
Liefs vanuit Litouwen,
Jennifer
PS. Voor diegene die het nog niet weten: van 14 t/m 21 april ga ik Litouwen voor een week verlaten en verruilen voor het zonnige Rhodos in Griekenland. Even weg uit dit mistroostige land en opladen om die laatste maand er nog tegen te kunnen!
De ene groot, gesloten, gehard. De ander klein, open, sociaal. Één overeenkomst: onzekerheid.
In de ogen van de ene vind je de blik van de ander. Samen dienen zij de wereld aan te gaan, als zij de instelling dienen te verlaten. Altijd lachen, altijd flauwekul maken, altijd samen.
Aan G., een meid van achttien, die inmiddels 4,5 maand zwanger is. Die nog samenwoont met haar ex-vriend, geen moeder meer heeft en ondanks haar onzekerheid er voor haar kind wil gaan zijn. Hoe ze het gaat redden weet ze nog niet, maar ze is sterker dan verwacht.
Die andere G., moeder van een kindje van drie en wederom zwanger. Die ondanks haar eigen en de wil van haar vriend dit kindje niet geboren kunnen laten worden. Abortus nummer drie voor haar is een feit. Vooroordelen hoor ik al, maar de situatie is hier anders. Voorbehoedsmiddelen zijn duur, de schulden hopen zich op en het mondje van de kleine dient gevoed te worden.
Aan D., een jongen van 22, die een baan heeft en samenwoont met twee andere jongeren. Steevast aanwezig op de donderdagavondbijeenkomsten. Tijdens de uitleg van zijn collage noemde hij de computer zijn beste vriend, want ‘deze is er altijd en loopt niet weg.’ Stelt altijd veel vragen en kan misschien opdringerig overkomen voor anderen, voor mij betekent het nieuwsgierigheid, kennis delen en het zoeken naar het contact met mensen wat hij zo lijkt te missen.
Aan de negentienjarige T., wiens moeder gestorven is en haar vader kent ze niet. Geen familieleden die zich over haar kunnen of willen ontfermen en daarom aangewezen op vrienden. Deze geven echter niet altijd de gewenste steun, wat ervoor zorgt dat haar kleine wereld soms nog kleiner wordt.
Aan Marija, psychologe en enkele uurtjes werkzaam binnen Atsigrezk. Die op haar eigen manier, stap voor stap, kleine veranderingen aanbrengt. Die ziet dat het anders kan en moet. Blij met onze hulp, enthousiasme en kennis.
Aan Simona, vrijwilligster en voormalig werkneemster van Atsigrezk. Die naast haar fulltime baan zich ook nog fulltime voor de jongeren inzet. Die zoekt naar huizen voor ze en helpt met praktische en emotionele zaken. Een hart van goud en voor vele jongeren hun enige, echte vriendin.
Daarnaast ook aan I., V., E., J., R., M., A., P., E. en waarschijnlijk nog aan meerdere die ik nog niet heb ontmoet.
Allen jongeren, woonachtig binnen of buiten de instelling, met een verhaal. Een moeilijk, confronterend, verdrietig levensverhaal. Geharde gezichten waarachter de onzekerheid zich schuilhoudt. De zoektocht en het gemis van een vriend of plaatsvervangende ouder tekent hun houding. Misbruik, verslavingen van ouders, verwaarlozing, tienerzwangerschappen, eigen verslavingen, geen sociale vaardigheden, geen eigenwaarde. De diepe sporen die deze dingen hebben achtergelaten zie je terug in de vaak lege ogen die door je heen lijken te kijken.
En daarom een ode aan hen. Omdat ze een plek in mijn hart hebben. Omdat ze het verdienen. Maar vooral om hen te laten zien dat ze het waard zijn. Dat ze mogen bestaan, dat ze er mogen zijn en dat ze iets kunnen. Om hen te laten weten dat ze niet alleen zijn.
Liefs vanuit Litouwen,
Jennifer
PS. Voor diegene die het nog niet weten: van 14 t/m 21 april ga ik Litouwen voor een week verlaten en verruilen voor het zonnige Rhodos in Griekenland. Even weg uit dit mistroostige land en opladen om die laatste maand er nog tegen te kunnen!
-
18 Maart 2012 - 13:02
Aniek:
Zo mooi en zo waar. Hoewel ik nu een meter van je vandaan zit, samen met jou dit avontuur aanga, voel en denk ik hetzelfde. Een glimlach en een knuffel zegt meer dan 1000 woorden en ook nu met deze taalbarriere, maken wij er weer ons eigen mooie verhaal van met nieuwe contacten en nieuwe vrienden. Ik ben trots op ons! Wij zijn TOOOP! :) xx
-
18 Maart 2012 - 13:12
Marian Janssen:
Jennifer en Aniek, Wat jullie meemaken en de wijze waarop dat jullie dat doen zijn kostbaarheden voor jullie verdere leven.Heeeel mooi om zo mee te mogen kijken.
Super.
geniet van jullie reisje naar Rhodod. -
18 Maart 2012 - 16:13
Evelien:
Een ode aan Jennifer ;-)
Wat kinsse toch geweldig, beeldende tekste schrieve! Mogse oeijts dien leave op pepeer goan zette, dan meld ik mich vas veur ein gesigneerde versie uiteraard :-)
Njoy! Evelien (Houben, netuurlijk)
-
18 Maart 2012 - 16:22
Jolanda:
Ha mupke!
Heel mooi, t feit desse een ode aan deze jongeren geafs, mer auch wederom mooi gesjreve.
Es ich dit zo leas, snap ik waal det minse dao, wie des dich det omsjreve hubs, "nutte krakke" zeen. T leave is zo angers, ze hubbe al zo veul mitgemaakt, waat hiej in NL bienao neet dinkbaar is. Kan mich veurstellen det ze dao door gesloten weare.
Heel mooi desse noe auch deze kantj van de luu hubs mooge zeen!! :D
Det weakske Griekenlandj zal uch good doon dink ich!! :D (Bin stiekem waal jaloers!! Wil auch op vakantie, mer wie wat hoe waar weit ich nog neet! :P haha!)
Liefs xx Jolanda -
18 Maart 2012 - 21:49
Sas:
Hey dames! Zoals jij beschrijft wat je voelt en ziet, maakt ongetwijfeld dat je heel veel toevoegt aan het leven van de mensen die je beschrijft. Wow! Zo waardevol! -
18 Maart 2012 - 23:06
Truus:
jen een leuk verhaal. verhalen die voor ons moeilijk te begrijpen zijn . dit geeft jullie en ons weer een andere kijk op het leven.voor simona petje af ,waren er maar meer mensen die hun warmte en liefde gaven. de tijd zal het leren . fijne vakantie, kom gebruind en uitgerust terug . groetjes truus -
18 Maart 2012 - 23:06
Truus:
jen een leuk verhaal. verhalen die voor ons moeilijk te begrijpen zijn . dit geeft jullie en ons weer een andere kijk op het leven.voor simona petje af ,waren er maar meer mensen die hun warmte en liefde gaven. de tijd zal het leren . fijne vakantie, kom gebruind en uitgerust terug . groetjes truus -
22 Maart 2012 - 07:31
Iris Duba:
Wow meid, een ode aan jou!
Het is niet de eerste keer dat ik het zeg maar ik heb respect voor je, en nu misschien wel meer! Super dat je deze mensen licht geeft in het donker =)
Geniet van je weekje Rhodos, dat heb je vast verdient! Ik hoop voor je dat de tijd vliegt, want voor je het weet zit je (misschien in hetzelfde vliegtuig ;))in Zambiaaaa =)
Ik ga ein-de-lijk genieten van mijn lasagne haha!
Heel veel liefs, warmte en een dikke knuffel vanuit Tanzania om jou ook wat steun te geven, jij hebt 't tenslotte ook niet altijd makkelijk!
xx -
28 Maart 2012 - 12:24
Mam:
Ha Jen,
Na alle verhalen over het weer en de norse mensen nu weer een verhaal zoals ik dat van je gewend ben. ook al vind ik dit een triest verhaal. Ik hoop daarom ook dat jij en Aniek iets voor deze mensen kan betekenen en ze een beetje vreugde en liefde kan bezorgen. Ik wens jullie alvast een leuke week in Rhodos, maar dat zal wel lukken, dat jullie dit weer samen doen vind ik in een woord geweldig.
Groetjes mam xxx -
31 Maart 2012 - 18:08
Mieke Peeters:
Hallo Jennifer,
Erg aangrijpend, zoals je dit allemaal beschrijft. Dan mogen de meeste jongeren hier heel blij zijn omdat ze het zo goed hebben.
Geniet van Rhodos. Het weer zal er zeker beter zijn dan in Litouwen en dan doe je weer wat energie op.
groetjes vanaf het pleintje,
Mieke (en de rest)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
