Een dagje naar de dokter…
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
10 Mei 2011 | Zambia, Ndola
Het is dinsdag 3 mei. Morgen en overmorgen twee belangrijke dagen in Nederland. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. In Nederland had ik de doden om 20.00 uur herdacht en was ik de dag erna naar Roermond gegaan om de 66 jaar durende bevrijding te vieren.
Deze dagen zagen er in Zambia toch iets anders uit. Dinsdagavond sta ik om 10 over 6 ’s op de stoep van kliniek Miramar. Het is de vierde keer dat ik een ziekenhuis of kliniek van binnen zie in Zambia. En dat in nog geen drie maanden tijd! De eerste keer was het in Mpongwe, waar ik door een suikertekort bijna onderuit ging en dus even verplicht moest gaan liggen. Miramar bezoek ik die dinsdag voor de derde keer. De eerste keer daarvan was nog niet duidelijk wat ik had, tijdens het bezoek erna kwam eruit dat ik een bacteriële infectie in mijn buik had en uitdrogingsverschijnselen. Met een flinke dosis antibiotica en slaappillen, plus de ORS uit Nederland, was ik na anderhalve week weer opgeknapt.
Langer dan twee weken mag dit niet duren, want tijdens Koninginnedag begint de blaas tegen te stribbelen. Pijn tijdens het plassen en steken in de blaas. Ook al heb ik dit nog nooit gehad, het kan maar één ding zijn: blaasontsteking. Gelukkig heb ik daarvoor medicatie uit Nederland meegekregen en begin ik wederom aan een antibioticakuur.
Op maandag begint er meer pijn te doen in de buik. Ik besluit het nog een dag aan te kijken, ondanks korte koortsaanvallen en het vele zweten die dag. Als ik die dinsdag samen met Collins de stad Ndola wil gaan verkennen, gaat het met het uur slechter. We besluiten naar de bakkerij te gaan, maar na een uur trekt Aniek aan de bel. En zo is het dinsdagavond 3 mei, 10 over 6 en zitten we te wachten op de dokter die opgeroepen moet worden.
Als die eenmaal arriveert, de klachten aanhoort (al twee dagen geen ontlasting, verminderde eetlust en een buik die overal pijn doet en hard is), besluit hij mijn buik eens nader te bekijken. Hij heeft hem nog niet aangeraakt of ik vlieg een meter de lucht in en kan mijn tranen niet meer bedwingen. Helaas, hij moet toch echt even voelen. Zijn gezichtsuitdrukking voorspelt weinig goeds en waar ik al bang voor was, wordt dan ook de waarheid: blijven en verder onderzoek.
Aniek mag gelukkig ook in de kliniek blijven slapen gedurende mijn verblijf en dat verzacht het toch een beetje. Als ik hier alleen had moeten blijven, was het nog minder leuk geweest. Diezelfde avond wordt er nog een infuus geplaatst. Natuurlijk lukt dit de eerste keer niet en moet er een tweede keer geprikt worden. Ook dit doet mij natuurlijk weer pijn en wederom vallen er tranen. Die nacht slaap ik niet door de pijn en omdat ze diverse keren mijn bloeddruk en temperatuur komen meten.
Woensdag, Dodenherdenking. Al was het voor mij eerder een dag waarvan ik zelf dacht dat ik dood ging. Alles waar ik niet van houd, is deze dag voorbij gekomen. Ik vind ziekenhuizen bij voorbaat al niet leuk en aan spuiten heb ik ook een hekel. Het infuus doet pijn en er moet ook nog bloed geprikt worden. Tijdens het maken van de echo van mijn buik, duwt die meneer zo hard, dat ook hier tranen rollen. Diezelfde morgen krijg ik ook nog een rectaal onderzoek en hoor ik dat ik die middag onder het mes moet. Ook dat nog!
En wie blijkt nu de dader te zijn? De darm die niet kan zien, de appendix ofwel blinde darm. Blijkbaar is hij ontstoken en veroorzaakt hij ook de pijn door mijn hele buik. Daarnaast is er iets met mijn linkernier, maar dit is nog niet serieus genoeg om er iets aan te doen. Als ik terug ben in Nederland moet ik daar wel naar laten kijken.
Die middag ga ik onder het mes. Voordat dit echter gebeurd, moeten mijn armen een stuk verder van mijn lichaam liggen. Ik schreeuw het uit als ze mijn linkerarm verplaatsen, het infuus doet zoveel pijn. Er wordt dan ook direct besloten om dit eruit te halen en het op de derde plek die er nog is in mijn linkerarm, een nieuwe te zetten. En ook hier kan ik weer niet van genieten en vlak voordat ik onder zeil ga, zijn er weer tranen gevallen.
Die dag duurt het even voordat ik goed bij kom en gelukkig heeft Aniek hier dan ook een filmpje van gemaakt. Ik meende dat ik Aniek zes keer zag en dat we op een markt waren. Verder zwaaide ik naar iedereen die binnenkwam en vond ik alles top. Hopelijk kan ik hier ook een keer om lachen.
Donderdag, Bevrijdingsdag. Voor mij was het op een bepaalde manier ook een bevrijding. De buik doet pijn, maar ik weet dat dit minder gaat worden omdat de appendix eruit is. Ik heb weinig geslapen afgelopen nacht, maar ben iedere keer blij als er bezoek komt. In de dagen dat ik in het ziekenhuis ben geweest zijn de buren (ja, die van het verhaal), Mr. Mwansa (coördinator CBR), Nico, Martin en Sister Karen (collega’s CBR) langs geweest. Collins en Modius zijn echter de trouwste bezoekers. Ondanks dat ze werken van 6 ’s morgens to 9 ’s avonds, iedere dag komt wel minimaal één van hen langs. Lief!
Na een paar dagen mag Aniek mij in bad doen, wat leuk! Ik ben blij dat Aniek al die dagen bij mij is geweest, ze is mijn steun en toeverlaat in die tijd. Ze wast mij, brengt mij naar de wc en houdt mijn hand vast als iemand mij weer pijn ligt te doen. Zonder haar had ik het er een stuk slechter vanaf gebracht. Bedankt lieve Aniek!
Als alles beter lijkt te gaan, krijg ik zaterdagmorgen te horen dat ik opnieuw een nieuw infuus moet. Het ‘oude’ infuus werkt niet meer en het is toch nog noodzakelijk dat ik via deze manier de medicatie binnen krijg. Aangezien er aan de linkerarm geen plaats meer is, wordt er in de rechterarm bij de pols voor de vierde keer een infuus geprikt. Ik zal jullie gelijk vertellen, de dag erna, om 2 uur ’s middags werkte dit ook niet meer. Ik kijk de verpleegster smekend aan als ze zegt dat ze de dokter zal bellen om te overleggen wat te doen. Ik wil niet nog een keer! Gelukkig mag ik aan de pillen en ben ik van de infusen af.
Als ik dit verhaal typ, zit ik thuis. Het is maandagavond en vanmiddag ben ik eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Vlak voordat ik vertrok, keek de dokter nog naar mijn gezicht. Bleek ik ook nog een ringworm te hebben. Met een zalf en een dosis medicatie mocht ik dan eindelijk naar huis.
In de afgelopen dagen heb ik alles gehad, wat ik nooit in mijn leven hoopte te hebben. Onderzoeken, spuiten, infusen, maar vooral veel pijn. Één ding is zeker: de pijngrens is verhoogd. Maar wat was ik blij, toen ik de poort van ons huis binnenliep. De deur ging open en ik wist: eindelijk, thuis!
Veel liefs vanuit het nog steeds geweldige Zambia,
Jennifer
Deze dagen zagen er in Zambia toch iets anders uit. Dinsdagavond sta ik om 10 over 6 ’s op de stoep van kliniek Miramar. Het is de vierde keer dat ik een ziekenhuis of kliniek van binnen zie in Zambia. En dat in nog geen drie maanden tijd! De eerste keer was het in Mpongwe, waar ik door een suikertekort bijna onderuit ging en dus even verplicht moest gaan liggen. Miramar bezoek ik die dinsdag voor de derde keer. De eerste keer daarvan was nog niet duidelijk wat ik had, tijdens het bezoek erna kwam eruit dat ik een bacteriële infectie in mijn buik had en uitdrogingsverschijnselen. Met een flinke dosis antibiotica en slaappillen, plus de ORS uit Nederland, was ik na anderhalve week weer opgeknapt.
Langer dan twee weken mag dit niet duren, want tijdens Koninginnedag begint de blaas tegen te stribbelen. Pijn tijdens het plassen en steken in de blaas. Ook al heb ik dit nog nooit gehad, het kan maar één ding zijn: blaasontsteking. Gelukkig heb ik daarvoor medicatie uit Nederland meegekregen en begin ik wederom aan een antibioticakuur.
Op maandag begint er meer pijn te doen in de buik. Ik besluit het nog een dag aan te kijken, ondanks korte koortsaanvallen en het vele zweten die dag. Als ik die dinsdag samen met Collins de stad Ndola wil gaan verkennen, gaat het met het uur slechter. We besluiten naar de bakkerij te gaan, maar na een uur trekt Aniek aan de bel. En zo is het dinsdagavond 3 mei, 10 over 6 en zitten we te wachten op de dokter die opgeroepen moet worden.
Als die eenmaal arriveert, de klachten aanhoort (al twee dagen geen ontlasting, verminderde eetlust en een buik die overal pijn doet en hard is), besluit hij mijn buik eens nader te bekijken. Hij heeft hem nog niet aangeraakt of ik vlieg een meter de lucht in en kan mijn tranen niet meer bedwingen. Helaas, hij moet toch echt even voelen. Zijn gezichtsuitdrukking voorspelt weinig goeds en waar ik al bang voor was, wordt dan ook de waarheid: blijven en verder onderzoek.
Aniek mag gelukkig ook in de kliniek blijven slapen gedurende mijn verblijf en dat verzacht het toch een beetje. Als ik hier alleen had moeten blijven, was het nog minder leuk geweest. Diezelfde avond wordt er nog een infuus geplaatst. Natuurlijk lukt dit de eerste keer niet en moet er een tweede keer geprikt worden. Ook dit doet mij natuurlijk weer pijn en wederom vallen er tranen. Die nacht slaap ik niet door de pijn en omdat ze diverse keren mijn bloeddruk en temperatuur komen meten.
Woensdag, Dodenherdenking. Al was het voor mij eerder een dag waarvan ik zelf dacht dat ik dood ging. Alles waar ik niet van houd, is deze dag voorbij gekomen. Ik vind ziekenhuizen bij voorbaat al niet leuk en aan spuiten heb ik ook een hekel. Het infuus doet pijn en er moet ook nog bloed geprikt worden. Tijdens het maken van de echo van mijn buik, duwt die meneer zo hard, dat ook hier tranen rollen. Diezelfde morgen krijg ik ook nog een rectaal onderzoek en hoor ik dat ik die middag onder het mes moet. Ook dat nog!
En wie blijkt nu de dader te zijn? De darm die niet kan zien, de appendix ofwel blinde darm. Blijkbaar is hij ontstoken en veroorzaakt hij ook de pijn door mijn hele buik. Daarnaast is er iets met mijn linkernier, maar dit is nog niet serieus genoeg om er iets aan te doen. Als ik terug ben in Nederland moet ik daar wel naar laten kijken.
Die middag ga ik onder het mes. Voordat dit echter gebeurd, moeten mijn armen een stuk verder van mijn lichaam liggen. Ik schreeuw het uit als ze mijn linkerarm verplaatsen, het infuus doet zoveel pijn. Er wordt dan ook direct besloten om dit eruit te halen en het op de derde plek die er nog is in mijn linkerarm, een nieuwe te zetten. En ook hier kan ik weer niet van genieten en vlak voordat ik onder zeil ga, zijn er weer tranen gevallen.
Die dag duurt het even voordat ik goed bij kom en gelukkig heeft Aniek hier dan ook een filmpje van gemaakt. Ik meende dat ik Aniek zes keer zag en dat we op een markt waren. Verder zwaaide ik naar iedereen die binnenkwam en vond ik alles top. Hopelijk kan ik hier ook een keer om lachen.
Donderdag, Bevrijdingsdag. Voor mij was het op een bepaalde manier ook een bevrijding. De buik doet pijn, maar ik weet dat dit minder gaat worden omdat de appendix eruit is. Ik heb weinig geslapen afgelopen nacht, maar ben iedere keer blij als er bezoek komt. In de dagen dat ik in het ziekenhuis ben geweest zijn de buren (ja, die van het verhaal), Mr. Mwansa (coördinator CBR), Nico, Martin en Sister Karen (collega’s CBR) langs geweest. Collins en Modius zijn echter de trouwste bezoekers. Ondanks dat ze werken van 6 ’s morgens to 9 ’s avonds, iedere dag komt wel minimaal één van hen langs. Lief!
Na een paar dagen mag Aniek mij in bad doen, wat leuk! Ik ben blij dat Aniek al die dagen bij mij is geweest, ze is mijn steun en toeverlaat in die tijd. Ze wast mij, brengt mij naar de wc en houdt mijn hand vast als iemand mij weer pijn ligt te doen. Zonder haar had ik het er een stuk slechter vanaf gebracht. Bedankt lieve Aniek!
Als alles beter lijkt te gaan, krijg ik zaterdagmorgen te horen dat ik opnieuw een nieuw infuus moet. Het ‘oude’ infuus werkt niet meer en het is toch nog noodzakelijk dat ik via deze manier de medicatie binnen krijg. Aangezien er aan de linkerarm geen plaats meer is, wordt er in de rechterarm bij de pols voor de vierde keer een infuus geprikt. Ik zal jullie gelijk vertellen, de dag erna, om 2 uur ’s middags werkte dit ook niet meer. Ik kijk de verpleegster smekend aan als ze zegt dat ze de dokter zal bellen om te overleggen wat te doen. Ik wil niet nog een keer! Gelukkig mag ik aan de pillen en ben ik van de infusen af.
Als ik dit verhaal typ, zit ik thuis. Het is maandagavond en vanmiddag ben ik eindelijk ontslagen uit het ziekenhuis. Vlak voordat ik vertrok, keek de dokter nog naar mijn gezicht. Bleek ik ook nog een ringworm te hebben. Met een zalf en een dosis medicatie mocht ik dan eindelijk naar huis.
In de afgelopen dagen heb ik alles gehad, wat ik nooit in mijn leven hoopte te hebben. Onderzoeken, spuiten, infusen, maar vooral veel pijn. Één ding is zeker: de pijngrens is verhoogd. Maar wat was ik blij, toen ik de poort van ons huis binnenliep. De deur ging open en ik wist: eindelijk, thuis!
Veel liefs vanuit het nog steeds geweldige Zambia,
Jennifer
-
10 Mei 2011 - 15:25
Evelien:
Tjonge, wat een verhaal zeg...Ik hoop dat het snel beter met je gaat, anders kom je toch gewoon lekker weer naar Nederland! ;-)
Liefs, Evelien -
10 Mei 2011 - 16:00
Ger:
Met een brok in de keel zit ik je vehaal te lezen. Ik voel me echt klote dat ik niet bij je kan zijn. Gelukkig is alles goed gekomen en ben je weer aan het opknappen. Doe rustig aan en luister goed naar je lichaam dan komt alles goed. Groetjes en kus PaP
PS Sister Aniek je bent een lieve meid, bedankt. -
10 Mei 2011 - 17:50
Jolanda:
Ich herken waat dien pap zeat.... Mich duit t auch pien om dit te leaze, al hub ich dien verhaole toch al een btje mitgekregen...
Ich bin heel erg bliej desse zo'n leef vriendin als Aniek biej dich hubs dao, det die dich heet kinne steunen!! Tnx Aniek!!!
Knap mer good op, doot rustig aan, en den weer rustig aan met stage beginnen...
Ennuh, noe neet meer weer het zeekenhoes in donderen he?? ;) hihi!
Hele dieke kus van mich! -
10 Mei 2011 - 18:55
Ilse:
Heey meiden!
Wat een verhaal is dit zeg niet normaal. Ik volg elke keer jullie verhalen maar hier schrok ik toch wel behoorlijk van zeg. Altijd zo een leuke verhalen en geweldige ervaringen en dan krijg je dit zeg! Pff dat is even schrikken. Jennifer voor jou super veel beterschap en laat je maar lekker verwennen door Aniek. En Aniek je bent een super vriendin voor onze Jen!
Heel veel kusjes,
Ilse -
10 Mei 2011 - 19:06
Lia:
nou wat een pech heb je de laatste dagen gehad! en dat is je zeker niet gegund!
Ik hoop dat je nu snel op knapt en verder volop kunt genieten van Zambia!!
Succes meid!!
liefs, Lia
-
10 Mei 2011 - 19:48
Nienke:
Maar Jennifer, ik schrik van dien verhoal zeg! zitse oetgeraekend in Zambia en dan mosse onder 't mes...wat un ervaring..dacht al geliek aan blindedermontstaeking toen ik 't loos (zuster in spé he)
En auk nog ringworm dr beej..velt neet mei! Maar good detze doar zon goije zuster (=Aniek) hebben!
Haopelijk haese no alle ellende gehad!
Baeterschap en aet mer vuul cake en alle andere dinger met sokker in (huurde ik van dien mam detse det vuul mos aete)
xxx Nienke -
10 Mei 2011 - 20:02
Marian Janssen:
Tjee Jennifer, wat maak je toch veel mee en wat naar dat er zo veel pijn bij zit. En wat heb je een lieve vriendin!!!!!!Ik hoop dat je nu echt opknapt en fris en gezond verder kunt genieten van het schoene Land.
Lieve groeten van Marian -
10 Mei 2011 - 20:42
Selly:
Meadje,
Wat ein verhoal zeg...wat se de aafgelaupe tied toch allemoal hes meigemaakt...ongeluifelijk!
Jammergenog kenne we neet 'efkes' op bezeuk komme, maar ik hoap det ut no toch beater aan met dich zal goan!
No mosse auk beloave det se neet nóg mier geis aafvallen hè? Good eate en drinken!
Wel leuk det se ut steeds euver 'thuis' hes, det beteikent waarsjienlijk det se dich dr auk al echt thoes veuls...fijn um te leaze!
Beaterschap meid! x
-
10 Mei 2011 - 20:55
Truus:
hoi jen ben blij dat je weer thuis bent en het weer wat beter gaat .doe wel nog een beetje rustig aan .laat je door zuster aniek nog maar lekker verwennen . alles komt weer goed.en nu weer gaan genieten . groetjes truus -
11 Mei 2011 - 09:27
Rianne:
Boh ik schrok toch wel even toen ik je verhaal las zeg, dat is niet niks om daar ook nog geopereerd te worden! Hopelijk ben je als je dit leest weer beetje aan de betere hand. Word maar snel beter en geniet nog van de tijd die je daar hebt!
Gr's Rianne -
11 Mei 2011 - 10:25
Laura:
Dat zijn heftige dingen die jullie samen in Zambia doormaken! Ondanks alles wens ik je nog heel veel plezier in Zambia. Geniet van de rust, de cultuur, de mensen en alles wat daarbij hoort, want voor je het weet zit je weer in het hectische 'normale' Nederlandse leventje... En natuurlijk voor nu heel veel beterschap!
Shaleenipo!
Laura -
11 Mei 2011 - 13:16
Malou:
omg.. dat zit niet mee!
Gelukkig is het nog redelijk goed afgelopen!
Hopelijk gaat het nu beter.
afgelopen weekend hebben we met de Racoons proefkamp gehad in de blokhut in baarlo. Was gellukkig allemaal goed gegaan. en het was leuk en gezellig! alleen de jongens zijn soms rampzalig:P
Veel suc6 nog daar!
groetjes Malou -
11 Mei 2011 - 14:37
Fieke:
Veel beterschap vanuit Baolder!!! -
11 Mei 2011 - 20:41
Tiny & Thijs:
Hallo Jennifer
Op de eerste plaats van harte beterschap, je hebt er aardig van gelust.
het is te hopen dat je snel weer de oude bent, en weer aan het werk kunt.
We lezen met veel plezier jouw verhalen.
Ga zo door, en nog een mooie tijd daar.
Gr T & T -
12 Mei 2011 - 18:19
Henk, Pettry,:
Hallo Jennifer & Aniek,
Hadden natuurlijk al veel informatie gekregen van iemand die iedere dag dicht bij me zit. Maar wat ik wel weet is dat, ondanks de grote afstand hij heel dicht bij je was. Wees maar trots en zuinig op de mensen die zo dicht bij je staan. Zeker ook Aniek.
Jennifer,
Veel liefs, zijn blij dat het weer goed met je gaat. Over enkele weken kun je vakantie gaan vieren met je Pa. Zal jou, Mam, Pap & Dennis heel goed doen.
Henk, Pettry -
16 Mei 2011 - 11:05
Hallo Jennifer,:
Ik had het verhaal al deels van Ton gehoord, maar wist niet dat het zo complex allemaal was. Ik ben blij te horen dat het nu weer beter met je gaat en dat je in ieder geval het ziekenhuis uit bent. Kun je mij mailen hoe het nu verder gaat met de stage.
Beterschap en met vriendelijke groet,
Annette Verhagen -
17 Mei 2011 - 08:41
Ursula Geurts:
Hoi Jennifer
Blij om te horen dat je weer "thuis" bent, klinkt wel goed als je dit zo ook als thuis ervaart.
Neem je tijd, rust goed uit, zet je gezondheid op de eerste plaats en dat "leren" gaat altijd wel door!!!
Succes en de groetjes aan je zus(ter) Aniek
Groeten, Ursula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
