Op weg naar mijn echte wereld
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
13 Mei 2012 | Litouwen, Vilnius
Wederom sta ik op het punt om een hoofdstuk af te sluiten in mijn leven. Over minder dan een week zeg ik gedag tegen Litouwen en hoop ik niet meer terug te keren.
Litouwen, het land dat mij 3,5 maand liet lijden, zwoegen, klappertanden en zeuren. Buiten de verschrikkelijke sneeuw die het land een lange tijd teisterde, bleken ook veel Litouwers ijsklonten te zijn. Gesloten en kijkende met rare blikken naar iedereen die anders is. De mondhoeken omlaag aangezien hier weinig te lachen is. Een land dat totaal niet bij mij als persoon past.
Echter, het liet mij enkele dingen inzien. De normen en waarden die voor mij heel belangrijk zijn, gelijkheid en vrijheid, werden nog maar eens benadrukt. Ik kan niet zonder mijn vrijheid en ik behandel iedereen als mijn gelijke. En ik hoop dat mensen om mij heen dit ook doen. Het was dan ook moeilijk om te zien dat dit in Litouwen niet het geval was en dit openlijk geuit werd.
Daarnaast, en jullie moeten het misschien tweemaal lezen, kwam er af en toe waardering voor Nederland naar boven. Hoe graag ik nog vertrek, het is wel een vrij land waar ik mag doen en laten wat ik wil. Waar ik een opleiding heb mogen volgen, geld heb mogen verdienen en waar ik vrienden en vijanden heb gemaakt. Maar ondanks alles, het land dat ik nog steeds heel graag wil verlaten.
Litouwen liet mij ook zien dat ik mijn thuisland nog meer kon missen dan dat ik al deed. Drie-en-een-halve maand stond ik iedere dag op met de gedachte aan Zambia. Niet alleen aan Chipa maar ook aan mijn vrienden, schoonfamilie, GCMF, de kippenfarm, het rode zand, de groene omgeving, de blauwe lucht en de vriendelijkheid van de warme, mooie mensen daar. Zwoegende en zeurende door de hele dag heen waren deze gedachten één van de twee redenen dat ik doorging. ’s Avonds waren zij dan ook het laatste waar ik aan dacht. Weer één dag dichter bij thuis.
De tweede reden: mijn papa. Want de laatste belofte die ik aan hem heb gemaakt, ga ik waarmaken. Ik beëindig nog een hoofdstuk: mijn schoolleven. Hard gewerkt en meer dan verdiend wil ik dat papiertje op 11 juli in ontvangst nemen. Om dan, eindelijk, klaar te zijn met school en te beginnen met het echte leven. Het leven waar ik altijd naar uitgekeken heb.
En dan? Hoe ziet dat echte leven eruit? Ik krijg dadelijk de titel Bachelor of Social Work, maar of ik iets met deze opleiding ga doen is een tweede. Het ontwikkelingswerk heeft mij altijd getrokken en hier ga ik dan ook mee beginnen. Helaas dien ik op zoek te gaan naar een baan, want van dit schitterende werk alleen red ik het niet. En ik neem alles aan, aangezien mijn wil om in Zambia te blijven groter is dan plezier in mijn werk hebben. Voor minimaal drie maanden en dit kunnen er maximaal negen, zonder werk, worden. Ik ga in elk geval mijn best doen en laten zien dat ik een baan verdien!
Maar nog even terug naar de realiteit. Ik dien nog enkele dagen uit te zitten in Litouwen en dan ga ik nog volop genieten van mijn twee maanden vakantie in Nederland. Ik bezoek mijn nichtje in Frankrijk nog en pak mijn spullen in voor Zambia. Ik geniet nog een laatste keer van mijn vrienden en familie, niet wetende voor hoeveel maanden ik hen precies gedag ga zeggen. Ik kom nog minimaal één keer terug, dat heb ik hen beloofd. Mocht ik na drie maanden Zambia dienen te verlaten, dan is het nog maar de vraag wat ik ga doen. Keer ik direct terug naar Nederland? Het is het minst aantrekkelijke idee in mijn opzicht. Dus wie weet waar ik uitkom, met mij weet je het maar nooit. Afrika is nog groot genoeg….
Liefs en tot in Zambia,
Jennifer
Litouwen, het land dat mij 3,5 maand liet lijden, zwoegen, klappertanden en zeuren. Buiten de verschrikkelijke sneeuw die het land een lange tijd teisterde, bleken ook veel Litouwers ijsklonten te zijn. Gesloten en kijkende met rare blikken naar iedereen die anders is. De mondhoeken omlaag aangezien hier weinig te lachen is. Een land dat totaal niet bij mij als persoon past.
Echter, het liet mij enkele dingen inzien. De normen en waarden die voor mij heel belangrijk zijn, gelijkheid en vrijheid, werden nog maar eens benadrukt. Ik kan niet zonder mijn vrijheid en ik behandel iedereen als mijn gelijke. En ik hoop dat mensen om mij heen dit ook doen. Het was dan ook moeilijk om te zien dat dit in Litouwen niet het geval was en dit openlijk geuit werd.
Daarnaast, en jullie moeten het misschien tweemaal lezen, kwam er af en toe waardering voor Nederland naar boven. Hoe graag ik nog vertrek, het is wel een vrij land waar ik mag doen en laten wat ik wil. Waar ik een opleiding heb mogen volgen, geld heb mogen verdienen en waar ik vrienden en vijanden heb gemaakt. Maar ondanks alles, het land dat ik nog steeds heel graag wil verlaten.
Litouwen liet mij ook zien dat ik mijn thuisland nog meer kon missen dan dat ik al deed. Drie-en-een-halve maand stond ik iedere dag op met de gedachte aan Zambia. Niet alleen aan Chipa maar ook aan mijn vrienden, schoonfamilie, GCMF, de kippenfarm, het rode zand, de groene omgeving, de blauwe lucht en de vriendelijkheid van de warme, mooie mensen daar. Zwoegende en zeurende door de hele dag heen waren deze gedachten één van de twee redenen dat ik doorging. ’s Avonds waren zij dan ook het laatste waar ik aan dacht. Weer één dag dichter bij thuis.
De tweede reden: mijn papa. Want de laatste belofte die ik aan hem heb gemaakt, ga ik waarmaken. Ik beëindig nog een hoofdstuk: mijn schoolleven. Hard gewerkt en meer dan verdiend wil ik dat papiertje op 11 juli in ontvangst nemen. Om dan, eindelijk, klaar te zijn met school en te beginnen met het echte leven. Het leven waar ik altijd naar uitgekeken heb.
En dan? Hoe ziet dat echte leven eruit? Ik krijg dadelijk de titel Bachelor of Social Work, maar of ik iets met deze opleiding ga doen is een tweede. Het ontwikkelingswerk heeft mij altijd getrokken en hier ga ik dan ook mee beginnen. Helaas dien ik op zoek te gaan naar een baan, want van dit schitterende werk alleen red ik het niet. En ik neem alles aan, aangezien mijn wil om in Zambia te blijven groter is dan plezier in mijn werk hebben. Voor minimaal drie maanden en dit kunnen er maximaal negen, zonder werk, worden. Ik ga in elk geval mijn best doen en laten zien dat ik een baan verdien!
Maar nog even terug naar de realiteit. Ik dien nog enkele dagen uit te zitten in Litouwen en dan ga ik nog volop genieten van mijn twee maanden vakantie in Nederland. Ik bezoek mijn nichtje in Frankrijk nog en pak mijn spullen in voor Zambia. Ik geniet nog een laatste keer van mijn vrienden en familie, niet wetende voor hoeveel maanden ik hen precies gedag ga zeggen. Ik kom nog minimaal één keer terug, dat heb ik hen beloofd. Mocht ik na drie maanden Zambia dienen te verlaten, dan is het nog maar de vraag wat ik ga doen. Keer ik direct terug naar Nederland? Het is het minst aantrekkelijke idee in mijn opzicht. Dus wie weet waar ik uitkom, met mij weet je het maar nooit. Afrika is nog groot genoeg….
Liefs en tot in Zambia,
Jennifer
-
13 Mei 2012 - 15:40
Davina:
Sjoen Jen! De hubs t verdeend!! Hiel veul geluk :) x -
13 Mei 2012 - 15:51
Selly:
Jennifer,
Mooie verhaal!
Een boek heeft vele hoofdstukken, en zo ga je er weer eentje afsluiten. Een hoofdstuk zonder veel hoogtepunten, maar ik denk toch eentje die je niet snel zult vergeten!
Nu op naar dat waardevolle papiertje en ik zeg; tot ziens in Nederland...! -
13 Mei 2012 - 16:59
Marian Janssen:
Hoi Jennifer,
Ik lees vooral dat er weer heel wat wijsheid en bevindingen mee in de rugzak komen. En ja, mooi om te zien dat nederland ook mooie dingen te bieden heeft. Ik hoop echt dat je in Zambia heel veel geluk en ook werk gaat vinden. Mocht je er gaan wonen dan laat ik me graag verleiden om door jou rondgeleid te worden in dat mooie land. -
13 Mei 2012 - 17:17
THIJS TINY:
JA IK SLUIT ME HELEMAAL BIJ MARIAN ALS HET EFFE KAN. KOMEN WIJ JE IN AFRIKA OP ZOEKEN, WANEER DAT ZIEN WE WEL TOT SNEL -
13 Mei 2012 - 19:04
Iris Duba:
Lieve Jennifer,
Jeetje zeg, wat verlangen wij terug naar Afrika, jij misschien nog wel meer dan mij aangezien je in het koude en kille Litouwen zat! Een dikke respect heb je verdient, zowel van mij maar eigenlijk wel van iedereen!
Een hele dikke knuffel! -
13 Mei 2012 - 19:10
Veronique:
lieve jen,
succes met de laatste loodjes !!dikke kus van ons!!! -
14 Mei 2012 - 03:15
Kim Van Osch:
Hey jennifer,
Wat ontzettend knap van je dat je het toch vol hebt weten te houden!
Heel veel plezier in Zambia en hopelijk komen daar ook verslagen van online :)
Fijne terug reis alvast!
X -
14 Mei 2012 - 10:25
Jolanda:
JAAAAA!!! Jen is bienao truuuuukkkk!!!
Hubs t wederom weer sjoon gesjreve meid. Wie se t omsjriefs, t landj, de minse, ich mos der van lachen. Zeen dien gezicht al veur mich :)
Bin bliej veur dich desse al bienao nao dien toes kins en desse doa echt kins gaon genieten! T is dich gegund!
Ennuh, zoals al gezach is door angeren, auch ich kom dich opzeuken. Doe geis t dao nog druk kriege volges mich ;)
Dieke kus, Jolanda -
15 Mei 2012 - 19:34
Truus :
hoi jen .leuk verhaal.Ook Litouwen heeft je een andere kijk op het leven gegeven.En dat heb je overwonnen top.Na hard werken je diploma hiep hoi.En dan op naar Zambia, eindelijk. Na Chipolataa ,lekker genieten ,de zon en even tot rust komen dat heb je verdiend.Ben trots op je . En wie weet waar je uitkomt.Veel succes. groetjes truus -
22 Mei 2012 - 10:11
Yvonne:
Ha Jennifer,
door mijne eigen laatste dagen en thuiskomst nu pas je verslag gelezen. Knap hoe je het gedaan hebt!! Ik hoop dat je geniet nu je nog eventjes thuis bent en ik wens je veel succes maar vooral plezier in Zambia! Let goed op jezelf!
Liefs, Yvonne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
