Stille tranen in Cambodja
Door: Jennifer Peeters
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
21 December 2013 | Cambodja, Preah Seihanouk
When you try your best, but you don't succeed
When you get what you want, but not what you need
When you feel so tired, but you can't sleep
Stuck in reverse
And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone, but it goes to waste
Could it be worse?
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
(Coldplay, Fix You, 2005)
Het werd tijd om Laos achter mij te laten en te vertrekken naar het volgende land: Cambodja. Een heel gedoe met de bus die dag, maar na ruim 12 uur bereikte ik het plaatsje Ban Lung in de provincie Ratanakiri. Ik had pas de dag ervoor besloten waar ik heen wilde en dit was dus mijn eerste plaats van bestemming in het nieuwe land.
In Ban Lung heb ik een trekking door de jungle gedaan samen met een Belg en twee Fransen. Ik kan je zeggen dat deze Fransen een verademing waren na al die anderen die ik al had ontmoet. Zij vonden het verschrikkelijk dat alle Fransen zo samen klitten en vonden het asociaal dat ze dan in het Frans bleven praten. 'We zijn hier toch niet om Frans te praten en alleen maar Fransen te ontmoeten. Dan kunnen we net zo goed thuis blijven.' Was getekend Camille en Jean.
Onze trekking was niet moeilijk, maar wel door de jungle en langs enkele dorpjes. Het was een leuke groep en dat was natuurlijk ook een voordeel. Uiteindelijk bereikten we ons eindpunt van de dag: een waterval. Heerlijk, om daar even te gaan zwemmen in het ijskoude water na een dag van zweten, zweten en nog eens zweten. We kregen rijst te eten met groenten en bamboe soep. Het was de allereerste keer voor mij. Lekker, maar niet teveel van eten, dan gaat het je tegenstaan. Er bleek nog een tweede groep een trekking te hebben en gezamenlijk sloten we de avond af.
Slapen deden we in hangmatten. Het liedje van Coldplay werd gespeeld vanaf een telefoon en bij mij kwamen er tranen, stille tranen. Op momenten als deze kwam het gemis van pap heel hard naar boven. Deze reis, een trekking, hadden we hem maar samen kunnen maken. Maar ook het missen van Zambia, het land waar ik zo graag wil zijn, komt soms om de bocht. Het mag echter nog niet zo zijn. ......and I will try to fix you....knak! Daar lag ik dan op de grond. De hangmat schoot los...En nee, dat is geen grapje!
Ik vervolgde mijn reis naar Kampong Cham, waar ik vooral heen ging om de reis te breken richting Siem Reap. Ik deed hier vooral niks, eten, rondhangen en natuurlijk weer fietsen. Ik fietste naar Man en Woman Hill, waar twee tempels op gebouwd zijn. Het verhaal gaat dat een achtergelaten jongetje terug keert naar zijn dorp als jonge man en wilt trouwen met een vrouw, die zijn moeder blijkt te zijn. Zij wil dit niet en besluit tot een deal. Als hij de volgende morgen een hogere berg met tempel had gebouwd, dan zou zij met hem trouwen. De vrouwen maakten echter een groot vuur en de mannen meenden dat het de zonsopkomst was en stopten dus met hun werk. Geen bruiloft dus...
Hierna reisde ik naar Siem Reap, vooral bekend vanwege Angkor Wat en de overige tempels. Maar aangezien ik daar veel over te vertellen heb, doe ik dat in een apart verhaal. Na drie dagen Siem Reap moest ik bijkomen en dat deed ik in de tweede stad van Cambodja, Battambang. Rustig en druk, relaxed en met enkele koloniale Franse gebouwen. Kleine straatjes, marktjes en eetplekjes. Het was een goede keuze geweest om hier even op adem te komen, al kon ik voor de tweede nacht op rij de slaap niet vatten. Elk uur werd ik wakker en zette ik mijn telefoon aan. Ik verwachtte een smsje van iemand met slecht nieuws. Ik voelde mijzelf al twee dagen niet goed, ik had een raar gevoel en de slaap bleef weg. Er moest iets aan de hand zijn.
Rond 04.20 uur kreeg ik een smsje van Jolanda, dat ik eigenlijk niet durfde te openen, maar uiteindelijk toch deed. En midden in de nacht kwamen daar de tranen, heel veel tranen....
Op dit moment, als ik over het beeldscherm heen kijk, zie ik de Golf van Thailand. Ik ben beland in Sihanoukville, de kustkant van Cambodja. Ik probeer te genieten, maar het verdriet om het verlies van wederom een dierbare vriend doet pijn, heel veel pijn. Zambia lijkt nu verder weg dan ooit en ik probeer mijn maatjes daar te steunen met telefoontjes. Wij verliezen wederom een lieve vriend en broer op een te jonge leeftijd. En bij mij persoonlijk is het deze keer ook geknakt. Dit verlies is er één te veel en ik voel mij meer gebroken dan ooit.
Lieve, lieve Ntazana, Tazman, je was er eentje met eigenaardigheden, rare sprongen, maar ook je goede kanten. Ik was af en toe streng voor je, maar van mij pikte je dat, vreemd genoeg. Ik herinner een gesprek tussen ons toen we terug kwamen van Lake Kashiba. Chipa met zijn hoofd op één been, jij met je hoofd op mijn andere been.
'Jen, ik wil graag trouwen, maar ik val op de verkeerde vrouwen.' Dat ligt ook aan jezelf was mijn antwoord. Hij gaf toe dat het klopte. 'Probeer te veranderen en dan komt het wel goed, voor nu moet je het maar met mij doen,' lachte ik. 'Yes, you are the only woman in my world right now, but that's okay, you are a good one.'
En dat was jij ook, you were a good one. Dear friend, dear brother from another mother, I will miss you deeply, now and forever! May your soul rest in peace. You will never leave my heart..
Liefs,
Jennifer
When you get what you want, but not what you need
When you feel so tired, but you can't sleep
Stuck in reverse
And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone, but it goes to waste
Could it be worse?
Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you
(Coldplay, Fix You, 2005)
Het werd tijd om Laos achter mij te laten en te vertrekken naar het volgende land: Cambodja. Een heel gedoe met de bus die dag, maar na ruim 12 uur bereikte ik het plaatsje Ban Lung in de provincie Ratanakiri. Ik had pas de dag ervoor besloten waar ik heen wilde en dit was dus mijn eerste plaats van bestemming in het nieuwe land.
In Ban Lung heb ik een trekking door de jungle gedaan samen met een Belg en twee Fransen. Ik kan je zeggen dat deze Fransen een verademing waren na al die anderen die ik al had ontmoet. Zij vonden het verschrikkelijk dat alle Fransen zo samen klitten en vonden het asociaal dat ze dan in het Frans bleven praten. 'We zijn hier toch niet om Frans te praten en alleen maar Fransen te ontmoeten. Dan kunnen we net zo goed thuis blijven.' Was getekend Camille en Jean.
Onze trekking was niet moeilijk, maar wel door de jungle en langs enkele dorpjes. Het was een leuke groep en dat was natuurlijk ook een voordeel. Uiteindelijk bereikten we ons eindpunt van de dag: een waterval. Heerlijk, om daar even te gaan zwemmen in het ijskoude water na een dag van zweten, zweten en nog eens zweten. We kregen rijst te eten met groenten en bamboe soep. Het was de allereerste keer voor mij. Lekker, maar niet teveel van eten, dan gaat het je tegenstaan. Er bleek nog een tweede groep een trekking te hebben en gezamenlijk sloten we de avond af.
Slapen deden we in hangmatten. Het liedje van Coldplay werd gespeeld vanaf een telefoon en bij mij kwamen er tranen, stille tranen. Op momenten als deze kwam het gemis van pap heel hard naar boven. Deze reis, een trekking, hadden we hem maar samen kunnen maken. Maar ook het missen van Zambia, het land waar ik zo graag wil zijn, komt soms om de bocht. Het mag echter nog niet zo zijn. ......and I will try to fix you....knak! Daar lag ik dan op de grond. De hangmat schoot los...En nee, dat is geen grapje!
Ik vervolgde mijn reis naar Kampong Cham, waar ik vooral heen ging om de reis te breken richting Siem Reap. Ik deed hier vooral niks, eten, rondhangen en natuurlijk weer fietsen. Ik fietste naar Man en Woman Hill, waar twee tempels op gebouwd zijn. Het verhaal gaat dat een achtergelaten jongetje terug keert naar zijn dorp als jonge man en wilt trouwen met een vrouw, die zijn moeder blijkt te zijn. Zij wil dit niet en besluit tot een deal. Als hij de volgende morgen een hogere berg met tempel had gebouwd, dan zou zij met hem trouwen. De vrouwen maakten echter een groot vuur en de mannen meenden dat het de zonsopkomst was en stopten dus met hun werk. Geen bruiloft dus...
Hierna reisde ik naar Siem Reap, vooral bekend vanwege Angkor Wat en de overige tempels. Maar aangezien ik daar veel over te vertellen heb, doe ik dat in een apart verhaal. Na drie dagen Siem Reap moest ik bijkomen en dat deed ik in de tweede stad van Cambodja, Battambang. Rustig en druk, relaxed en met enkele koloniale Franse gebouwen. Kleine straatjes, marktjes en eetplekjes. Het was een goede keuze geweest om hier even op adem te komen, al kon ik voor de tweede nacht op rij de slaap niet vatten. Elk uur werd ik wakker en zette ik mijn telefoon aan. Ik verwachtte een smsje van iemand met slecht nieuws. Ik voelde mijzelf al twee dagen niet goed, ik had een raar gevoel en de slaap bleef weg. Er moest iets aan de hand zijn.
Rond 04.20 uur kreeg ik een smsje van Jolanda, dat ik eigenlijk niet durfde te openen, maar uiteindelijk toch deed. En midden in de nacht kwamen daar de tranen, heel veel tranen....
Op dit moment, als ik over het beeldscherm heen kijk, zie ik de Golf van Thailand. Ik ben beland in Sihanoukville, de kustkant van Cambodja. Ik probeer te genieten, maar het verdriet om het verlies van wederom een dierbare vriend doet pijn, heel veel pijn. Zambia lijkt nu verder weg dan ooit en ik probeer mijn maatjes daar te steunen met telefoontjes. Wij verliezen wederom een lieve vriend en broer op een te jonge leeftijd. En bij mij persoonlijk is het deze keer ook geknakt. Dit verlies is er één te veel en ik voel mij meer gebroken dan ooit.
Lieve, lieve Ntazana, Tazman, je was er eentje met eigenaardigheden, rare sprongen, maar ook je goede kanten. Ik was af en toe streng voor je, maar van mij pikte je dat, vreemd genoeg. Ik herinner een gesprek tussen ons toen we terug kwamen van Lake Kashiba. Chipa met zijn hoofd op één been, jij met je hoofd op mijn andere been.
'Jen, ik wil graag trouwen, maar ik val op de verkeerde vrouwen.' Dat ligt ook aan jezelf was mijn antwoord. Hij gaf toe dat het klopte. 'Probeer te veranderen en dan komt het wel goed, voor nu moet je het maar met mij doen,' lachte ik. 'Yes, you are the only woman in my world right now, but that's okay, you are a good one.'
En dat was jij ook, you were a good one. Dear friend, dear brother from another mother, I will miss you deeply, now and forever! May your soul rest in peace. You will never leave my heart..
Liefs,
Jennifer
-
21 December 2013 - 09:34
Lesley:
Hoi Jennifer,
Ken je me nog? Van Social Work? Ik lees je blogs iedere keer weer.. mooio om te lezen.
Deze raakt me echt! Wauw..
sterkte en geniet ook nog een beetje ....! -
21 December 2013 - 10:00
Mieke:
Hoi Jennifer,
Wat heftig weer voor jou. Steeds opnieuw iemand te moeten verliezen en dan toch weer door te gaan.
Hopelijk kom je nog meer mensen tegen zoals de Franse jongens.
Sterkte en blijf toch genieten.
Groetjes,
Mieke, Herman, Maarten, Eline, Joost -
21 December 2013 - 12:07
Jenn:
Mooi beschreven mup. wat zou ik dich noe toch gear een knoevel geave!
de laatste loodjes wegen t zwaarts en dat is auk noe weer t geval! Ik bin trots op dich!!
xxxxxx -
21 December 2013 - 12:08
Aniek..:
Bovenstaande is van nich ;) -
21 December 2013 - 14:17
Thecla:
Hoi Jennifer,
Schokkend te lezen dat Ntazana is overleden. En vreselijk voor je dat je weer een Zambiaanse vriend verliest. Heel veel sterkte!
We wensen je alvast een heel mooi 2014 en hopen dat het nieuwe jaar je niets dan goeds zal brengen.
Ik geniet altijd van je verhalen en krijg na het lezen meteen zin om ook op reis te gaan....
-
21 December 2013 - 23:12
Marian Janssen:
Tjee........wat moet je daar op zeggen! Heel veel sterkte.
Knoevel Marian -
21 December 2013 - 23:14
Jolanda:
Hele dieke knoevel!!!!!! <3 -
01 Januari 2014 - 16:48
Nien:
Sterkte Jen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
