‘Van dorpsmeisje naar citygirl?’
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
19 Februari 2011 | Zambia, Ndola
Op woensdag ben ik vertrokken vanuit Mpongwe om samen met Aniek richting de plaats te gaan waar we stage gaan lopen, Ndola (de ‘n’ moet je niet uitspreken trouwens).
Voordat we echter in Ndola waren, was er nog een lange weg te gaan. Tine moest nog wat regelen in Luanshya. Ook Morris, één van de wezen die het GCMF steunt, ging met ons mee, net als Frida die ook tot de stichting behoort.
Tussen Mpongwe en Luanshya moest er echter nog een stop gemaakt worden. Er moest geld betaald worden aan een school waar twee leerlingen zaten die gesteund worden. We pikten hier een oude man op die het laatste stuk met ons naar die school mee kon rijden. Dat is hier trouwens normaal, dat je onderweg mensen meeneemt die dezelfde kant uit moeten. Je ziet het vrij veel. Deze mensen gaan dan vaak in de bak achterin de auto zitten. Aangezien deze man al oud was, ging Aniek achter in de bak zitten en de man langs mij. Nou, dat heb ik geweten! Wat een stank! Natuurlijk kan ik jullie die stank niet doorsturen, maar stel je ongeveer het volgende voor: iemand die een jaar lang niet heeft gedoucht, zich datzelfde jaar de hele tijd heeft ondergepist en gepoept, daarnaast door de modder heeft gerold en vervolgens ook een jaar lang dezelfde kleren draagt. Ik zeg: Halleluja!
Aniek stapt uit de achterbak: Jen, mijn hoofd doet pijn! Dat hobbelen was niet zo goed voor mijn hoofd (de wegen zitten hier vol met gaten…).
Ik kijk Aniek aan en zeg: mijn neus doet pijn en doe mijn verhaal. Een slappe lach bui van een lange tijd volgt. Morris en de andere vrouw die met ons mee is gereden zullen wel gedacht hebben dat we hen aan het uitlachen waren. Nja, weer een ervaring (al stinkt die dan) rijker, zullen we maar zeggen.
In Luanshya gaan we kijken naar het ‘huis’ van Morris. Hij gaat studeren in deze stad. Zijn huis is 1,5 bij 1,5 meter en heeft een piepklein raampje. Morris zegt vol trots: er is zelfs licht! Wij kunnen ons dat natuurlijk niet voorstellen dat iemand in zo’n klein hokje wil leven, maar de jongen is erg blij dat hij mag studeren via GCMF. Ik hoop dan ook dat het hem lukt en gun hem al het geluk toe! Heel fijn dat hij dit heeft kunnen bereiken door de stichting.
Als we dan eindelijk in Ndola aankomen, ontmoeten we Mr. Mwanza van het CBR, onze stageplek. Ook zien we onze kamer, waar we de komende 11 dagen nog in verblijven. Dit omdat het huisje waar wij gaan wonen, nog bezet is door de twee andere Nederlandse studenten, Laura en Loes. Zij vertrekken 27 februari en vanaf dan hebben Aniek en ik ook eindelijk een huis. Want nu is het nog een grote puinzooi, want je kunt je spullen nergens opbergen. Dus voor nu is het nog behelpen.
Donderdag en vandaag hebben we tijd doorgebracht met Mr. Mwanza en met Laura en Loes. Met Mr. Mwanza hebben we vier centra bezocht om te kijken wat het CBR allemaal doet. Dit komt over het algemeen neer op fysiotherapie, workshops (waar jongeren iets maken van materialen) en speciaal onderwijs. Bij de workshops worden stoelen, tafels en doodskisten gemaakt. Op één van de plekken waren ze bezig met een doodskist voor een klein kind. Als je de deur uitloopt, besef je pas wat je net zag. De leeftijd van de Zambianen is gemiddeld niet hoog en de kindersterfte draagt hieraan bij. Het raakt je op dat moment wel.
De dingen die het CBR doet zijn niet direct iets voor ons, maar wij zijn niet voor niets Social Workers (ofwel creatief). We hebben zelf een plan gemaakt, dat we een heel nieuw project willen gaan opstarten. We willen de kinderen individueel gaan begeleiden, maar ook in kleine groepjes. Op deze manier willen we hun ontwikkeling stimuleren. Aangezien het project van de grond af opgebouwd moet worden, hebben we veel werk te doen. De eerste weken gaan we dan ook observeren en activiteiten/werkjes verzinnen. We gaan een weekschema maken en rapporteren. Daarnaast proberen we huisbezoeken te gaan afleggen en willen we de jongeren van de workshops betrekken door materialen voor ons te maken die wij kunnen gebruiken. We gaan in elk geval dit weekend al veel voorbereidend werk doen en alvast activiteiten verzinnen en bedenken. Dus hier horen jullie vanzelf meer over. Maar eindelijk… ik kan beginnen!
Ondanks dat we nu in een grote stad zitten, ben ik inmiddels gewend aan Zambia. Ik hoop dat het zo blijft gedurende de stageperiode. Het klinkt raar, maar als ik hier in Ndola blanke mensen zien lopen, kijk ik zelfs al raar op. Ondanks dat ik zelf nog dagelijks voor Mzungu (blanke). Ook wen ik inmiddels aan het klimaat. Het is regenseizoen, maar daar heb ik maar weinig van gemerkt. Het is hier warm, heel erg warm. En als jullie denken dat Zambia goedkoop is, dan vergeet het maar. De benzine/diesel ligt op dezelfde prijs als bij ons en het eten is nog duurder. Er zijn plaatsen waar het eten is goedkoper is, maar naar de supermarkt gaan doe je niet voor je lol. Het openbaar vervoer is juist wel weer goedkoop net als een paar andere dingen.
Dit was het wel weer! Bedankt voor alle leuke reacties!
Ons adres:
Jennifer en Aniek
c/o CBR Programme
Catholic Diocese of Ndola
PO Box 70244 Ndola
Zambia
Groetjes,
Jennifer
PS. Op de volgende site heb ik ook nog een column geplaatst over mijn beleving van het zien van de grens tussen Congo en Zambia: http://www.pvdagroenlinks.nl
Voordat we echter in Ndola waren, was er nog een lange weg te gaan. Tine moest nog wat regelen in Luanshya. Ook Morris, één van de wezen die het GCMF steunt, ging met ons mee, net als Frida die ook tot de stichting behoort.
Tussen Mpongwe en Luanshya moest er echter nog een stop gemaakt worden. Er moest geld betaald worden aan een school waar twee leerlingen zaten die gesteund worden. We pikten hier een oude man op die het laatste stuk met ons naar die school mee kon rijden. Dat is hier trouwens normaal, dat je onderweg mensen meeneemt die dezelfde kant uit moeten. Je ziet het vrij veel. Deze mensen gaan dan vaak in de bak achterin de auto zitten. Aangezien deze man al oud was, ging Aniek achter in de bak zitten en de man langs mij. Nou, dat heb ik geweten! Wat een stank! Natuurlijk kan ik jullie die stank niet doorsturen, maar stel je ongeveer het volgende voor: iemand die een jaar lang niet heeft gedoucht, zich datzelfde jaar de hele tijd heeft ondergepist en gepoept, daarnaast door de modder heeft gerold en vervolgens ook een jaar lang dezelfde kleren draagt. Ik zeg: Halleluja!
Aniek stapt uit de achterbak: Jen, mijn hoofd doet pijn! Dat hobbelen was niet zo goed voor mijn hoofd (de wegen zitten hier vol met gaten…).
Ik kijk Aniek aan en zeg: mijn neus doet pijn en doe mijn verhaal. Een slappe lach bui van een lange tijd volgt. Morris en de andere vrouw die met ons mee is gereden zullen wel gedacht hebben dat we hen aan het uitlachen waren. Nja, weer een ervaring (al stinkt die dan) rijker, zullen we maar zeggen.
In Luanshya gaan we kijken naar het ‘huis’ van Morris. Hij gaat studeren in deze stad. Zijn huis is 1,5 bij 1,5 meter en heeft een piepklein raampje. Morris zegt vol trots: er is zelfs licht! Wij kunnen ons dat natuurlijk niet voorstellen dat iemand in zo’n klein hokje wil leven, maar de jongen is erg blij dat hij mag studeren via GCMF. Ik hoop dan ook dat het hem lukt en gun hem al het geluk toe! Heel fijn dat hij dit heeft kunnen bereiken door de stichting.
Als we dan eindelijk in Ndola aankomen, ontmoeten we Mr. Mwanza van het CBR, onze stageplek. Ook zien we onze kamer, waar we de komende 11 dagen nog in verblijven. Dit omdat het huisje waar wij gaan wonen, nog bezet is door de twee andere Nederlandse studenten, Laura en Loes. Zij vertrekken 27 februari en vanaf dan hebben Aniek en ik ook eindelijk een huis. Want nu is het nog een grote puinzooi, want je kunt je spullen nergens opbergen. Dus voor nu is het nog behelpen.
Donderdag en vandaag hebben we tijd doorgebracht met Mr. Mwanza en met Laura en Loes. Met Mr. Mwanza hebben we vier centra bezocht om te kijken wat het CBR allemaal doet. Dit komt over het algemeen neer op fysiotherapie, workshops (waar jongeren iets maken van materialen) en speciaal onderwijs. Bij de workshops worden stoelen, tafels en doodskisten gemaakt. Op één van de plekken waren ze bezig met een doodskist voor een klein kind. Als je de deur uitloopt, besef je pas wat je net zag. De leeftijd van de Zambianen is gemiddeld niet hoog en de kindersterfte draagt hieraan bij. Het raakt je op dat moment wel.
De dingen die het CBR doet zijn niet direct iets voor ons, maar wij zijn niet voor niets Social Workers (ofwel creatief). We hebben zelf een plan gemaakt, dat we een heel nieuw project willen gaan opstarten. We willen de kinderen individueel gaan begeleiden, maar ook in kleine groepjes. Op deze manier willen we hun ontwikkeling stimuleren. Aangezien het project van de grond af opgebouwd moet worden, hebben we veel werk te doen. De eerste weken gaan we dan ook observeren en activiteiten/werkjes verzinnen. We gaan een weekschema maken en rapporteren. Daarnaast proberen we huisbezoeken te gaan afleggen en willen we de jongeren van de workshops betrekken door materialen voor ons te maken die wij kunnen gebruiken. We gaan in elk geval dit weekend al veel voorbereidend werk doen en alvast activiteiten verzinnen en bedenken. Dus hier horen jullie vanzelf meer over. Maar eindelijk… ik kan beginnen!
Ondanks dat we nu in een grote stad zitten, ben ik inmiddels gewend aan Zambia. Ik hoop dat het zo blijft gedurende de stageperiode. Het klinkt raar, maar als ik hier in Ndola blanke mensen zien lopen, kijk ik zelfs al raar op. Ondanks dat ik zelf nog dagelijks voor Mzungu (blanke). Ook wen ik inmiddels aan het klimaat. Het is regenseizoen, maar daar heb ik maar weinig van gemerkt. Het is hier warm, heel erg warm. En als jullie denken dat Zambia goedkoop is, dan vergeet het maar. De benzine/diesel ligt op dezelfde prijs als bij ons en het eten is nog duurder. Er zijn plaatsen waar het eten is goedkoper is, maar naar de supermarkt gaan doe je niet voor je lol. Het openbaar vervoer is juist wel weer goedkoop net als een paar andere dingen.
Dit was het wel weer! Bedankt voor alle leuke reacties!
Ons adres:
Jennifer en Aniek
c/o CBR Programme
Catholic Diocese of Ndola
PO Box 70244 Ndola
Zambia
Groetjes,
Jennifer
PS. Op de volgende site heb ik ook nog een column geplaatst over mijn beleving van het zien van de grens tussen Congo en Zambia: http://www.pvdagroenlinks.nl
-
19 Februari 2011 - 14:21
Monique Vlieks:
Hoi Jennifer!
Net weer even bijgelezen, ondanks dat ik je niet heel goed ken, vind ik het toch erg leuk om je belevenissen te lezen en heb ik er erg veel respect voor dat je dit doet, grote klasse!
Heel veel succes daar en vergeet niet te genieten!! -
19 Februari 2011 - 15:11
Evelien:
Ha Jennifer,
Weer een mooi verslag en heel beeldend geschreven, ik kan me zo toch een beetje inleven in jou naast de man op de achterbank. hahaha
Succes met je project en ik blijf je verslagen lezen!
groetjes Evelien -
19 Februari 2011 - 16:24
Kyra Hul:
Ha meadjes!!!! wat super leuk om jullie verhoale te leaze!!! t klinkt super en ich ving t geweldig det gr dit noe mit maak samen! geniet ervan :) dikke kus -
19 Februari 2011 - 19:56
Ger:
Hoi Jen, geweldig verhaal. Kan de stank van de man bijna ruiken zoals je het omschrijft. Het doet me goed te lezen dat je aan het werk wilt en meer voor de mensen wilt gaan betekenen. Ook dat je al aan alles begint te wennen vind ik fijn om te lezen. Het geeft mij een fijn gevoel als mijn dochter ergens in het diepe Afrika is en ze dit allemaal meemaakt en ons laat meegenieten van haar ervaringen. Indrukwekkende column heb je geschreven voor de site van GroenLinks. Geniet ervan en vergeet niet aan jezelf te denken. -
20 Februari 2011 - 21:17
Mauwie:
ik ben super trots op je. en als je terug komt ga ik proberen zo te ruiken als die vent :P
xxx mauwie -
21 Februari 2011 - 20:24
Peter En Carien:
Hallo Jennifer,
Ook wij volgen je...
Leuk om je verhalen te lezen..
Alsof we het inderdaad tot hier ruiken...die stank..
Succes verder met je reis..
Groetjes Fam Rutten -
23 Februari 2011 - 14:29
Mieke Peeters:
Hallo Jennifer,
Vanmiddag weer "even" je laatste verslag gelezen en nu ben ik weer helemaal bij.
Ik denk dat jij de volgende keer beter in de laadbak kunt gaan zitten; wat een ervaring.
Ik ben benieuwd hoe jullie daar met de kinderen aan de slag gaan, met weinig hulpmiddelen.Veel succes.
Groetjes,
Mieke en "de rest." -
25 Februari 2011 - 18:15
Marian Janssen:
Hoi Jennifer, wat lekker dat je kunt beginnen en dat er energie bruist om er wat van te maken. Verrassend dat je zo snel went aan zwarte mensen en wat zal dat menneke gestonken hebben. Wij beginnen ons wat voor te bereiden op de vasteloavend.
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
