Hallo UNESCO!

Het einde van de reis is in zicht, maar ik ben natuurlijk nog op andere plekken geweest in Maleisie. Dus laat ik jullie daarover iets meer vertellen.

Vanuit Kuala Lumpur vertrok ik naar het eiland Penang met de UNESCO stad Georgetown. In het stadje Butterworth diende ik een ferry te nemen om op het eiland te komen. Ik vind snel mijn hostel, want zeker tot de betere behoort gedurende mijn reis door alle landen, zowel qua staf, locatie, bed als gezamenlijke ruimte. Die is heel groot!

Omdat het oudjaarsdag is, tenminste volgens de christelijke kalender, doe ik niet veel gedurende de rest van de dag. Om eerlijk te zijn is het daar ook veel te heet voor. In de avond verplaats ik mij naar het centrale plein van de stad. Hier zijn enkele live-optredens en ik versta er vrij weinig van aangezien er, op een enkel nummer na, niet in het Engels gezongen wordt.

Terwijl ik op het gras zit, geniet van de muziek, kijk ik rond. Heel apart om ook de boeddhisten, hindu’s en moslims te zien. Voor geen van hen is het oudjaarsavond, aangezien ze een andere kalender volgen. Maar de wereld is grotendeels gebaseerd en volgt de christelijke kalender. En laten die hier veruit in de minderheid zijn haha! Er wordt gegeten, gedanst, gekletst en, amper gedronken. Alcohol drinken kan niet in de islam religie en wordt hier in Maleisie ook amper gedaan. Een moslim die het wel doet, doet het stiekem en zal zeker van zijn familie te horen krijgen dat het een schande is.

En dan begint het aftellen…iedereen staat op en om 12 uur klinkt er een luid Happy New Year! Het vuurwerk is mooi en duurt tussen de 5 en 10 minuten. Een glimlach op mijn gezicht, want ondanks het feit dat de meerderheid officieel geen nieuwjaar viert, wordt het toch gedaan. Het was niet spectaculair, maar door het gevoel van eenheid was dit het beste nieuwjaarsfeest dat ik tot nu toe heb gehad. Ik ga dan ook met een gelukzalig gevoel naar bed.

De dag erna maak ik een tochtje door Georgetown en maak foto’s van de historische gebouwen. Ze zijn groot en veelal wit. Na een paar uur wordt de hitte mij te veel en spendeer ik een ruime tijd in het guesthouse waar ik klets met de andere reizigers. Ik heb besloten naar Melaka te gaan hierna, ondanks dat dit het minst logisch is. Maar och, logica doet er niet toe, toch?

Ik laat Georgetown voor wat het is. Een mooie stad, met toeristen, kleine straatjes, mooie gebouwen en een goede atmosfeer. Prima om een paar dagen te verblijven!

Melaka is, voor mij in elk geval, anders. De gebouwen zijn prima en vanwege de geschiedenis heeft ook deze stad de UNESCO stempel gekregen. Ook Nederland is hier terug te vinden, aangezien lang geleden de Hollanders dit deel van Maleisie tot zich namen. Ik zie een windmolen en een plein wordt ook wel Dutch Square genoemd. Maar toch kan Melaka mij niet zo bekoren als Georgetown deed. Het is er druk, te druk. De straten zijn overvol en er is maar een stoep aan een kant. Auto’s kunnen overal rijden en kijken amper om naar de toeristen. Daarnaast stikt het van de Aziaten, die werkelijk van iedere stoeptegel een foto maken en het liefst staan ze er zelf ook nog op. Mijn irritatieniveau schiet dan soms ook erg omhoog.

De twee steden vergelijken gaat moeilijk, maar ik doe het toch. Ik geef de voorkeur aan Georgetown, ondanks dat het daar ook druk was, had ik niet het idee dat ik over de toeristen heen liep. Er waren ook rustige plekken en auto’s reden je tenminste niet omver. Melaka lijkt ten onder te gaan aan zijn eigen succes. Het is er te druk en het lijkt dat de stad het toeristenaantal de komende jaren alleen nog maar ziet stijgen. Of het dat aan kan? En of het wel goed is voor de stad? Daar heb ik zeer mijn twijfels over. Jammer, want als het minder druk was geweest, had ik het beslist veel mooier gevonden.

Liefs,
Jennifer

PS. Ik heb foto's geplaatst op mijn Picasa (nog niet allemaal). Zonder beschrijving wat en waar het is, maar wel gerangschikt op land.
https://plus.google.com/photos/103848838878531685551/albums