Afscheid nemen bestaat wel
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
23 Juli 2011 | Zambia, Mpongwe
Ooit zong Marco Borsato ‘Afscheid nemen bestaat niet’. Ik snap wat hij daar mee bedoelt, maar voor mij voelt het toch anders.
Inmiddels heb ik Ndola achter mij gelaten, met dubbele gevoelens. Ik ben blij dat ik de drukke stad gedag heb kunnen zeggen, maar het is jammer om de kinderen van stage te moeten verlaten. Als ik ze volgend jaar ga opzoeken, zijn ze er dan nog allemaal? Ik hoop van wel natuurlijk, maar een kind hier in Zambia kan nog aan diarree overlijden. Een volwassene hoeft tuberculose niet te overleven. Malaria zorgt jaarlijks nog voor diverse doden en dan hebben we HIV en AIDS nog buiten beschouwing gelaten. Medicatietekorten in ziekenhuizen zorgen ervoor dat de simpelste ziekten niet genezen kunnen worden.
Natuurlijk, dan ga ik wel van het meest negatieve uit. Maar het laat je ook beseffen dat je in een ontwikkelingsland bent. Ja, ik hoop volgend jaar ieder kind en iedere collega weer terug te zien, maar in een Derde Wereld land is alles mogelijk. Ik heb hier dagelijks zes begrafenissen langs zien komen, terwijl ik er in Nederland hoogstens één per jaar zie of meemaak.
Daarnaast neem ik op 1 augustus vroeg in de morgen afscheid van dit geweldige land en zijn mooie mensen. In februari leerde ik het land en de mensen kennen, niet wetende wat mij te wachten stond. Binnen korte tijd hadden zowel het land als haar mensen mijn hart veroverd. De manier van leven, het langzame lopen, het alles mag niets moet, het te laat komen, de cultuur, de natuur, ik ga het allemaal missen.
Morgen neem ik voor een lange tijd afscheid van Mpongwe, mijn thuis. De mooie natuur, de ondergaande zon, de kraaiende haan in de vroege morgen, de avonden in Casablanca of Candlelight, de kippen van de poultry, zelfs de insecten ga ik missen. Ik ga afscheid nemen van enige plaats ter wereld die ik thuis kan noemen. Tranen gaan hier dan ook zeker vloeien. Naast afscheid nemen van deze geweldige plaats, moet ik vooral ook afscheid nemen van de prachtige mensen. Van drie van hen neem ik liever geen afscheid, het liefst nam ik ze mee naar Nederland. Mijn grote broer Brandon, mijn beste vriend Scriviner en mijn vriend, Chipa. Alle drie zijn ze zes maanden geleden mijn leven binnengestapt, hebben ze mij overrompeld met hun vriendschap en liefde en ervoor gezorgd dat ze voor eeuwig een plek in mijn hart hebben veroverd.
Scriviner was de eerste van de jongeren die wij zagen, hij kwam ons in februari ophalen in Ndola. Een lieve, stille jongen, betrouwbaar, eerlijk, het hart op de goede plaats en niet voor niets sinds korte tijd de voorzitter van de jeugdgroep.
Brandon, die inmiddels 27 jaar is, maar die zich gelukkig niet altijd zo gedraagt. Die je altijd weet op te vrolijken, maar waar je ook serieuze gesprekken over van alles mee kunt hebben.
En last, but certainly not least, Chipa. De jongen die mij weer verliefde gevoelens liet voelen en liet zien dat het leven in een moeilijke tijd ook nog altijd mooi kan zijn. Die ondanks zijn 21 jaar, mij op mijn plaats kan zetten en kan doen verbazen. Beide zijn we nog jong, maar ook al gehard door het leven en dat zorgt voor een extra sterke band. Chipa en ik gaan ervoor, waar ook ter wereld!
Ook ga ik afscheid nemen van mijn leven samen met Aniek. Natuurlijk, haar zie ik nog de hele tijd op school, maar het is anders dan de afgelopen zes maanden. We hebben samen gewoond, gehuild, gelachen, doorgezet, gestreden en gevochten. Iedere situatie werd aangegaan, makkelijk of moeilijk, in Nederland of Zambia. Het gaat raar zijn om ’s avonds alleen in een kamer te liggen, niet meer samen naar het werk te gaan en samen te besluiten wat we gaan eten. Onze vriendschap is gegroeid en één ding is zeker: geen berg is meer te hoog voor ons.
Ik heb echter ook een afscheid moeten nemen dat definitief was. Op 25 mei 2011 verloor ik mijn vader. Natuurlijk blijft hij altijd in mijn hart, maar fysiek is hij niet meer bij mij. Ik kan hem niks meer vragen, niet meer lachen, niet meer samen huilen, niet meer samen naar het voetballen gaan, serieuze gesprekken voeren, de gemeente bezoeken, over het leven discussiëren, maar ik kan vooral mijn leven dat nog voor mij ligt niet meer met hem delen. En dan besef je: Afscheid nemen bestaat wel.
Het mag dan zeker niet mijn laatste keer zijn in Zambia, het afscheid van hen allen valt zwaar. Één ding hebben al deze mensen die ik in mijn verhaal genoemd heb met elkaar gemeen. In mijn laatste week in Zambia, tijdens mijn vakantie in Livingstone, reizen ze allemaal met mij mee. In mijn hart.
Heel veel liefs vanuit mijn thuis Mpongwe en mijn land Zambia,
Jennifer
Inmiddels heb ik Ndola achter mij gelaten, met dubbele gevoelens. Ik ben blij dat ik de drukke stad gedag heb kunnen zeggen, maar het is jammer om de kinderen van stage te moeten verlaten. Als ik ze volgend jaar ga opzoeken, zijn ze er dan nog allemaal? Ik hoop van wel natuurlijk, maar een kind hier in Zambia kan nog aan diarree overlijden. Een volwassene hoeft tuberculose niet te overleven. Malaria zorgt jaarlijks nog voor diverse doden en dan hebben we HIV en AIDS nog buiten beschouwing gelaten. Medicatietekorten in ziekenhuizen zorgen ervoor dat de simpelste ziekten niet genezen kunnen worden.
Natuurlijk, dan ga ik wel van het meest negatieve uit. Maar het laat je ook beseffen dat je in een ontwikkelingsland bent. Ja, ik hoop volgend jaar ieder kind en iedere collega weer terug te zien, maar in een Derde Wereld land is alles mogelijk. Ik heb hier dagelijks zes begrafenissen langs zien komen, terwijl ik er in Nederland hoogstens één per jaar zie of meemaak.
Daarnaast neem ik op 1 augustus vroeg in de morgen afscheid van dit geweldige land en zijn mooie mensen. In februari leerde ik het land en de mensen kennen, niet wetende wat mij te wachten stond. Binnen korte tijd hadden zowel het land als haar mensen mijn hart veroverd. De manier van leven, het langzame lopen, het alles mag niets moet, het te laat komen, de cultuur, de natuur, ik ga het allemaal missen.
Morgen neem ik voor een lange tijd afscheid van Mpongwe, mijn thuis. De mooie natuur, de ondergaande zon, de kraaiende haan in de vroege morgen, de avonden in Casablanca of Candlelight, de kippen van de poultry, zelfs de insecten ga ik missen. Ik ga afscheid nemen van enige plaats ter wereld die ik thuis kan noemen. Tranen gaan hier dan ook zeker vloeien. Naast afscheid nemen van deze geweldige plaats, moet ik vooral ook afscheid nemen van de prachtige mensen. Van drie van hen neem ik liever geen afscheid, het liefst nam ik ze mee naar Nederland. Mijn grote broer Brandon, mijn beste vriend Scriviner en mijn vriend, Chipa. Alle drie zijn ze zes maanden geleden mijn leven binnengestapt, hebben ze mij overrompeld met hun vriendschap en liefde en ervoor gezorgd dat ze voor eeuwig een plek in mijn hart hebben veroverd.
Scriviner was de eerste van de jongeren die wij zagen, hij kwam ons in februari ophalen in Ndola. Een lieve, stille jongen, betrouwbaar, eerlijk, het hart op de goede plaats en niet voor niets sinds korte tijd de voorzitter van de jeugdgroep.
Brandon, die inmiddels 27 jaar is, maar die zich gelukkig niet altijd zo gedraagt. Die je altijd weet op te vrolijken, maar waar je ook serieuze gesprekken over van alles mee kunt hebben.
En last, but certainly not least, Chipa. De jongen die mij weer verliefde gevoelens liet voelen en liet zien dat het leven in een moeilijke tijd ook nog altijd mooi kan zijn. Die ondanks zijn 21 jaar, mij op mijn plaats kan zetten en kan doen verbazen. Beide zijn we nog jong, maar ook al gehard door het leven en dat zorgt voor een extra sterke band. Chipa en ik gaan ervoor, waar ook ter wereld!
Ook ga ik afscheid nemen van mijn leven samen met Aniek. Natuurlijk, haar zie ik nog de hele tijd op school, maar het is anders dan de afgelopen zes maanden. We hebben samen gewoond, gehuild, gelachen, doorgezet, gestreden en gevochten. Iedere situatie werd aangegaan, makkelijk of moeilijk, in Nederland of Zambia. Het gaat raar zijn om ’s avonds alleen in een kamer te liggen, niet meer samen naar het werk te gaan en samen te besluiten wat we gaan eten. Onze vriendschap is gegroeid en één ding is zeker: geen berg is meer te hoog voor ons.
Ik heb echter ook een afscheid moeten nemen dat definitief was. Op 25 mei 2011 verloor ik mijn vader. Natuurlijk blijft hij altijd in mijn hart, maar fysiek is hij niet meer bij mij. Ik kan hem niks meer vragen, niet meer lachen, niet meer samen huilen, niet meer samen naar het voetballen gaan, serieuze gesprekken voeren, de gemeente bezoeken, over het leven discussiëren, maar ik kan vooral mijn leven dat nog voor mij ligt niet meer met hem delen. En dan besef je: Afscheid nemen bestaat wel.
Het mag dan zeker niet mijn laatste keer zijn in Zambia, het afscheid van hen allen valt zwaar. Één ding hebben al deze mensen die ik in mijn verhaal genoemd heb met elkaar gemeen. In mijn laatste week in Zambia, tijdens mijn vakantie in Livingstone, reizen ze allemaal met mij mee. In mijn hart.
Heel veel liefs vanuit mijn thuis Mpongwe en mijn land Zambia,
Jennifer
-
23 Juli 2011 - 15:00
Tiny:
Jennifer , pas goed op elkaar de laatste week geniet er nog van maak veel fotos en kom gezond naar nederland tot 1 aug xxxx tiny -
23 Juli 2011 - 15:01
Rianne:
Geniet van dien letste weak.. En bedink: un joar is zo vurbie en vur desse het wits kinse wir doa zeen! -
23 Juli 2011 - 15:44
Saske:
Jennifer, doe wat je hart je ingeeft!!!! Ik ben een denker, maar ik zou veel meer mijn hart moeten volgen. Mijn vader is al 14 jaar uit mijn leven, maar ik mis hem nog altijd heel erg en ik geloof niet dat dat ooit minder wordt. Dat laat je alleen maar meer realiseren hoezeer je moet genieten van het leven en doen wat je hart je ingeeft! Natuurlijk moet je ook luisteren naar je gezonde verstand, maar niet naar wat andere mensen je zeggen. Zij weten niet hoe jij je voelt, maar mensen die jou echt kennen weten dat je hart op je juiste plek zit en je een gezond (zeer intelligent) verstand hebt. Go for it! Enjoy life and see where it takes you. Dikke kus! -
24 Juli 2011 - 12:06
Peter En Carien :
Hey Jennifer,
Knap hoor, hoe goed jij je gevoelens kunt beschrijven. Mooi om te lezen, hoe je Zambia in je hart hebt gesloten, naast je vader..Ook wij denken nog heel veel aan hem, en missen hem. Hij zou trots vertellen wat je weer allemaal beleefd hebt. Jennifer haal het beste eruit meisje..
Geniet nog van de tijd daar..en hou je taai...
Liefs Peter en Carien -
24 Juli 2011 - 14:51
Nienke:
Wat un moei verhoal weer Jennifer! Ut zal erg wennen zien heej in NL, zeker zonder Chipolatapudding (zoeals dien mam dae numt)! Haese al gehuurd det we un moei plaetje oetgezocht hebben veur op heure erm?
Nou tot gauw en geniet nog van dien letste waek! xxx -
24 Juli 2011 - 17:38
Sanne St. :
Haa Jennifer,
Wat vliegt die tijd alweer. Geniet nog maar de laatste dagen en doe voorzichtig!
xx -
26 Juli 2011 - 08:15
Astrid:
Hoi jennifer,
Ik ben een collega van je vader. Wat was hij trots op jou en nu ik dit allemaal lees snap ik ook waarom. Je vader was een geweldige collega maar vooral een geweldig mens.
Ik heb veel van je gehoord en hoop je een keer te ontmoeten. geniet in de tussentijd van de liefde. Het is het enige wat je nodig hebt in het leven.
Heel veel geluk en hopenlijk tot gauw.
Liefs,
Astrid -
31 Juli 2011 - 18:37
Piet En Gertie:
Hallo Jennifer,
Lezen nu na onze vakantie je verhaal. Om weer kippenvel van te krijgen. Geweldig hoe je alles weer schrijft en beschrijft! We wensen je morgen héél veel sterkte met je afscheid nemen van je vriend en je vrienden daar! Hopelijk voel je je toch ook in Nederland weer een beetje thuis. We weten zeker dat je lieve pap erg trots op je zou zijn!
Hele goede reis en tot gauw,
liefs Piet en Gertie -
01 Augustus 2011 - 15:41
Jolanda:
auch al vinjse t zelf get minder leuk om nao hoes te gaon, ich bin waal bliej esse vnv weer in het zonnige (jaja, inmiddels waal weer!! :)) nederlandj bis!!
kusje!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
