De toekomst van Zambia
Door: Jennifer Peeters
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
20 Oktober 2012 | Zambia, Mpongwe
Het is vijf uur in de ochtend. Het leven in Zambia is voor bepaalde mensen al begonnen. Je ziet ze overal buiten. Ze vegen, wassen borden af, halen water of maken het ontbijt klaar. Daarna is het tijd om naar school te gaan, in elk geval als dit kan. Want dit is niet vanzelfsprekend. Enkelen kunnen het niet betalen (ook al is het vrijwel gratis tot grade 7) en enkelen krijgen de kans gewoonweg niet.
Wat zij dan de gehele dag doen? Dat ligt aan het gezin waar ze vandaan komen. Veelal helpen ze thuis mee, anderen spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Een enkeling zwerft over straat omdat zijn ouders op de markt aan het drinken zijn of op het land aan het werk zijn. Zij wonen in een land waar malaria, HIV en AIDS ziektes zijn die erbij horen en waar de kindersterfte onder de vijf jaar hoog is.
Overal zie je ze lopen in diverse uniformen vanaf een uur of zes in de morgen. Sommigen hebben les in de morgen, anderen in de middag. Zodra ze thuis komen, worden de uniformen verwisseld en gaan de veelal kapotte kleren aan en wordt er gespeeld met zelfgemaakt speelgoed. Een truck gemaakt van ijzerdraad, een voetbal van plastic zakken of een auto van plastic flesjes. Verstoppertje en tikkertje worden tot ’s avonds laat gespeeld. Een pauze is er alleen als er wederom voor het eten gezorgd moet worden. Daarna wordt nog huiswerk gemaakt of nog even verder gespeeld. De stoep wordt geveegd en spullen worden binnen in het huis gezet.
Het is bedtijd. Diegene die geluk hebben slapen in een bed met matras, anderen op een deken, enkelen op plastic zakken of de grond. Ze slapen enkele uren en rond een uurtje of vijf begint de volgende dag alweer. En zo gaat dit zeven dagen in de week.
Wie zijn zij? Honderdduizenden jongens en meisjes waarvan ik er inmiddels enkelen heb leren kennen. Die hard werken vanaf ’s morgensvroeg tot laat in de avond. Tussendoor spelen ze met vriendjes die uit diverse milieus komen. Die ontzettend veel meehelpen in het huishouden en die nooit iets teveel gevraagd is. Die, ondanks de hardheid van het leven in Zambia, altijd blijven lachen. Die tevreden zijn met een simpele ballon, schrift of potlood. Die tevreden zijn met het speelgoed dat ze hebben.
Wie zijn zij? De kinderen van Zambia die meer waardering verdienen dan dat ze nu krijgen. Vandaar dit verhaal voor hen. Als dank dat zij mij iedere dag opnieuw groeten. Dat ze telkens een glimlach op mijn gezicht weten te toveren. Dat ze mij willen aanraken en knuffelen. Dat we samen kunnen lachen, kleuren, tikkertje spelen en elkaars taal kunnen leren.
Wie zijn zij? Deze meisjes en jongens zijn de toekomst van hun, mijn en ons Zambia!
Lieve groetjes vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. Bedankt voor jullie reacties op alle verhalen, erg leuk! En dan nog iets.. ik heb mijn ticket verlengd tot 3 april, nu alleen mijn visum nog! Tot nog lang niet Nederland!!! :)
Wat zij dan de gehele dag doen? Dat ligt aan het gezin waar ze vandaan komen. Veelal helpen ze thuis mee, anderen spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Een enkeling zwerft over straat omdat zijn ouders op de markt aan het drinken zijn of op het land aan het werk zijn. Zij wonen in een land waar malaria, HIV en AIDS ziektes zijn die erbij horen en waar de kindersterfte onder de vijf jaar hoog is.
Overal zie je ze lopen in diverse uniformen vanaf een uur of zes in de morgen. Sommigen hebben les in de morgen, anderen in de middag. Zodra ze thuis komen, worden de uniformen verwisseld en gaan de veelal kapotte kleren aan en wordt er gespeeld met zelfgemaakt speelgoed. Een truck gemaakt van ijzerdraad, een voetbal van plastic zakken of een auto van plastic flesjes. Verstoppertje en tikkertje worden tot ’s avonds laat gespeeld. Een pauze is er alleen als er wederom voor het eten gezorgd moet worden. Daarna wordt nog huiswerk gemaakt of nog even verder gespeeld. De stoep wordt geveegd en spullen worden binnen in het huis gezet.
Het is bedtijd. Diegene die geluk hebben slapen in een bed met matras, anderen op een deken, enkelen op plastic zakken of de grond. Ze slapen enkele uren en rond een uurtje of vijf begint de volgende dag alweer. En zo gaat dit zeven dagen in de week.
Wie zijn zij? Honderdduizenden jongens en meisjes waarvan ik er inmiddels enkelen heb leren kennen. Die hard werken vanaf ’s morgensvroeg tot laat in de avond. Tussendoor spelen ze met vriendjes die uit diverse milieus komen. Die ontzettend veel meehelpen in het huishouden en die nooit iets teveel gevraagd is. Die, ondanks de hardheid van het leven in Zambia, altijd blijven lachen. Die tevreden zijn met een simpele ballon, schrift of potlood. Die tevreden zijn met het speelgoed dat ze hebben.
Wie zijn zij? De kinderen van Zambia die meer waardering verdienen dan dat ze nu krijgen. Vandaar dit verhaal voor hen. Als dank dat zij mij iedere dag opnieuw groeten. Dat ze telkens een glimlach op mijn gezicht weten te toveren. Dat ze mij willen aanraken en knuffelen. Dat we samen kunnen lachen, kleuren, tikkertje spelen en elkaars taal kunnen leren.
Wie zijn zij? Deze meisjes en jongens zijn de toekomst van hun, mijn en ons Zambia!
Lieve groetjes vanuit Mpongwe,
Jennifer
PS. Bedankt voor jullie reacties op alle verhalen, erg leuk! En dan nog iets.. ik heb mijn ticket verlengd tot 3 april, nu alleen mijn visum nog! Tot nog lang niet Nederland!!! :)
-
20 Oktober 2012 - 12:40
Monique Vlieks:
Pff. Jennifer...kippenvel....wederom zo mooi geschreven...je ziet het gewoon voor je...En wat goed dat jij en al die andere vrijwilligers er zijn om al die kinderen te helpen! Je bent een kanjer! -
20 Oktober 2012 - 12:40
Aniek:
Gisteren toevallig weer gesproken met mensen over jou en je manier van denken over het leven. Zambia, voor ieder ver van jou vandaan een arm land. ''Daar wil je toch niet heen als je uit het welvarende Nederland komt?!?!'' De gedachten van de mensen hier.
Maar voor jou geldt dit niet. Jij gaat van het arme Nederland naar het welvarende Zambia. het land van een rijkdom aan geluk, liefde en vriendschap.
Waar het genieten in de kleine dingen schuilt. Zaken die hier zo vanzelfsprekend zijn, zoals de maan en een lach. Daar geniet je daar enorm van!
Uul, door dit verhaal ga ik weer even terug naar de basis. Terug maar datgene wat mij rust brengt en waar ik ook zo van kan genieten, al krijg ik hier niet altyd kans voor. Bedankt voor de eenvoud in je verhaal, de realiteit wat me ook weer raakt, maar vooral de rust die in myn hoofd komt als ik het verhaal zelf beleef en voor me zie.
kanjer!
xxxx -
20 Oktober 2012 - 13:17
Jolanda:
Oohhh, noe weard t wachten nog moeilijker!!!
Zo herkenbaar veur mich, vanoet mien ervaringen in Oeganda... Ich herken t precies!
En wie kiek ich der nao oet, om det in februari te mooge mitmaken! Hub der noe al zin in :)
Wederom mooi gesjreve mup!!
xx -
20 Oktober 2012 - 13:40
Leonie Dorssers:
Mooi geschreven Jennifer,ik herken het verhaal van alle kanten. Kippenvel.. -
20 Oktober 2012 - 13:40
Leonie Dorssers:
Mooi geschreven Jennifer,ik herken het verhaal van alle kanten. Kippenvel.. -
20 Oktober 2012 - 13:40
Leonie Dorssers:
Mooi geschreven Jennifer,ik herken het verhaal van alle kanten. Kippenvel.. -
20 Oktober 2012 - 13:43
Iris Duba:
ik zie het zo allemaal voor me, alleen dan in een ander land, niet in Zambia maar in Tanzania, maar het is precies hetzelfde!
Ik heb ook mijn ticket geboekt, ik vertrek 2 februari, en zal 20 juli terug komen...
Ik snap ook precies wat Aniek hier zegt, krijg dat zo vaak te horen, maar men kan het niet begrijpen als ze het niet zelf hebben gezien! Afrika is magisch en al die kleine dingen waar wij van genieten is voor ons belangrijker dan al die grote dingen in Nederland.
Topper,
X -
20 Oktober 2012 - 14:05
Chongo:
Heel mooi, Jen ...
Zoals steeds ... Laat er iedereen maar eens bij stilstaan ...
En geniet, intussen ...
x
Chongo -
20 Oktober 2012 - 16:57
Fieke:
Door dien verhaol krieg aoch ich ein glimlach op mien gezicht! Een glimlach die ich hoop tzt elke daag moog hubbe as we bie dich op visite komme..
Bun heel benuujt wie det zal zeen..
Vur noe hub ich d'r elke keer ein op mien gezicht staon as ich dink aan t ticket, dink aan t bezeuk aan dich en dink aan de ( wat ich dink ) mooie dingen die ich dao zeker zal zeen!!
Xx -
21 Oktober 2012 - 18:13
Mieke:
Hallo Jennifer,
Als ik jouw verhaal lees, moet ik denken aan veel kinderen hier. Met al het speelgoed dat ze hebben, vervelen ze zich nog of willen ze nog meer. Tevredener worden ze er niet van.
Geluk en blij zijn zit niet in materiële dingen. Dat blijkt wel weer.
Blijf genieten daar, dan doen wij het hier van jouw verhalen.
Groetjes,
Mieke -
27 Oktober 2012 - 20:08
Marian Janssen:
Hoi jennifer,
Tja de beelden en gevoelens doe jij beschrijft staan zooooo ver van ons rijke mensen in Nederland af. Als ik het lees denk ik: Dat is geluk. Wetende dat ik morgen gewoon weer door zal gaan in deze hectische, welvarende maatschappij.Ik hoop het ooit zelf te mogen zien en je eens in jouw omgeving op te zoeken!!!
lieve groeten van Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
