‘Er was eens…’
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
02 Augustus 2011 | Nederland, Baarlo
Zes maanden geleden vertrok een jonge vrouw van 23 naar Zambia. Vader, moeder, broertje, vriend, vrienden en vriendinnen achterlatend. Op naar een andere cultuur, een ander continent om daar een half jaar te gaan wonen.
Op naar een uitdaging, niet alleen qua stage, maar ook het zelfstandig wonen, de cultuurverschillen en de afstand met de mensen in Nederland.
De start gaat voortvarend voor haar. Ze komt in een warm bad terecht, Mpongwe. Ze leert hier mensen kennen, die ze voor altijd in haar hart zal sluiten. In Ndola heeft ze het goed naar haar zin op stage en de lach op de gezichten van de kinderen geven haar dagelijks enorm veel energie.
Het mag uiteindelijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn. Na 2,5 maand besluit ze om haar relatie met haar vriend in Nederland om verschillende redenen te beëindigen. Een relatie van meer dan twee jaar, maar als het niet goed zit en niet meer gaat, heeft ze weinig andere keuzes.
Na enkele weken beginnen ook nog eens de gezondheidsproblemen. In Mpongwe lag ze even op een ziekenhuisbed door het suikertekort, in Ndola bezoekt ze de kliniek om de hoek enkele keren. Eerst is er niets te vinden, dan volgt een bacteriële infectie. Als ze dan ook nog een blaasontsteking krijgt, is het wel genoeg. Er blijkt echter meer mis te zijn en uiteindelijk belandt ze voor een week in de kliniek omdat ze een blindedarmoperatie moet ondergaan.
Vol blijdschap als ze weer aan het werk mag gaan, de klachten in de buik zijn over. Ze is echter nog niet fatsoenlijk terug aan het werk of het verschrikkelijke nieuws vanuit Nederland bereikt haar. Haar beste vriend, adviseur, gids, reismaatje, mede-muziekliefhebber, diegene met wie ze alles deelde, haar alles, maar vooral haar liefste papa lag in het ziekenhuis. Ze besluit om terug te keren, niet wetende dat ze op 25 mei 2011 geen vader meer heeft. Ze neemt de taak op zich om de begrafenis te regelen en geeft haar vader zo het mooiste afscheid wat hij had kunnen wensen.
Na drie weken de last van de hele wereld te hebben gedragen, vertrekt deze meid weer terug naar haar geliefde Zambia. De bagage wordt echter anders ingepakt, ze neemt een verlies van een dierbare mee. De last van de wereld hoopt ze stukje bij beetje achter te kunnen laten in Zambia. Daarnaast wilt ze haar stage afmaken en toch ook nog iets van het land zien. En die jongen, die ze daar heeft achtergelaten, hoe staat het daar mee?
Die lieve jongen is er nog steeds en er wordt besloten om een koppel te vormen, ergens tussen 300 kippen De lange afstand die vanaf augustus tussen hen instaat, houdt hen niet tegen. Liefde kan nu eenmaal niet gestopt worden.
Zes maanden later, een volwassen vrouw keert terug. Ondanks tussendoor drie weken in Nederland geweest te zijn, heeft ze het idee dat Zambia nooit is weggegaan. Gegroeid door de cultuur, verdriet, hoop, pijn, liefde, geluk en vriendschap, allemaal zijn ze door haar meegemaakt. Een relatie met een lieve Zambiaan rijker. Het gemis van haar vader nog iedere dag voelende. Maar wat er ook gebeurd in haar verdere leven, ze blijft doorzetten. Ze is niet voor niets een dochter van haar vader.
Leefde ze nog lang en gelukkig? Ja, want het sprookje houdt niet op. Volgend jaar, na haar studie, keert ze terug, want Zambia is haar echte thuis. En daarna? Gaat ze in een ander land wonen of de gedroomde wereldreis? Beiden? En zoals haar pap en zij altijd zeiden: ‘Dromen zijn er nu eenmaal niet om alleen gedroomd te worden.’
Heel veel liefs,
Jennifer
PS. Bedankt voor alle lieve, mooie en hartverwarmende reacties gedurende de afgelopen zes maanden!
Op naar een uitdaging, niet alleen qua stage, maar ook het zelfstandig wonen, de cultuurverschillen en de afstand met de mensen in Nederland.
De start gaat voortvarend voor haar. Ze komt in een warm bad terecht, Mpongwe. Ze leert hier mensen kennen, die ze voor altijd in haar hart zal sluiten. In Ndola heeft ze het goed naar haar zin op stage en de lach op de gezichten van de kinderen geven haar dagelijks enorm veel energie.
Het mag uiteindelijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn. Na 2,5 maand besluit ze om haar relatie met haar vriend in Nederland om verschillende redenen te beëindigen. Een relatie van meer dan twee jaar, maar als het niet goed zit en niet meer gaat, heeft ze weinig andere keuzes.
Na enkele weken beginnen ook nog eens de gezondheidsproblemen. In Mpongwe lag ze even op een ziekenhuisbed door het suikertekort, in Ndola bezoekt ze de kliniek om de hoek enkele keren. Eerst is er niets te vinden, dan volgt een bacteriële infectie. Als ze dan ook nog een blaasontsteking krijgt, is het wel genoeg. Er blijkt echter meer mis te zijn en uiteindelijk belandt ze voor een week in de kliniek omdat ze een blindedarmoperatie moet ondergaan.
Vol blijdschap als ze weer aan het werk mag gaan, de klachten in de buik zijn over. Ze is echter nog niet fatsoenlijk terug aan het werk of het verschrikkelijke nieuws vanuit Nederland bereikt haar. Haar beste vriend, adviseur, gids, reismaatje, mede-muziekliefhebber, diegene met wie ze alles deelde, haar alles, maar vooral haar liefste papa lag in het ziekenhuis. Ze besluit om terug te keren, niet wetende dat ze op 25 mei 2011 geen vader meer heeft. Ze neemt de taak op zich om de begrafenis te regelen en geeft haar vader zo het mooiste afscheid wat hij had kunnen wensen.
Na drie weken de last van de hele wereld te hebben gedragen, vertrekt deze meid weer terug naar haar geliefde Zambia. De bagage wordt echter anders ingepakt, ze neemt een verlies van een dierbare mee. De last van de wereld hoopt ze stukje bij beetje achter te kunnen laten in Zambia. Daarnaast wilt ze haar stage afmaken en toch ook nog iets van het land zien. En die jongen, die ze daar heeft achtergelaten, hoe staat het daar mee?
Die lieve jongen is er nog steeds en er wordt besloten om een koppel te vormen, ergens tussen 300 kippen De lange afstand die vanaf augustus tussen hen instaat, houdt hen niet tegen. Liefde kan nu eenmaal niet gestopt worden.
Zes maanden later, een volwassen vrouw keert terug. Ondanks tussendoor drie weken in Nederland geweest te zijn, heeft ze het idee dat Zambia nooit is weggegaan. Gegroeid door de cultuur, verdriet, hoop, pijn, liefde, geluk en vriendschap, allemaal zijn ze door haar meegemaakt. Een relatie met een lieve Zambiaan rijker. Het gemis van haar vader nog iedere dag voelende. Maar wat er ook gebeurd in haar verdere leven, ze blijft doorzetten. Ze is niet voor niets een dochter van haar vader.
Leefde ze nog lang en gelukkig? Ja, want het sprookje houdt niet op. Volgend jaar, na haar studie, keert ze terug, want Zambia is haar echte thuis. En daarna? Gaat ze in een ander land wonen of de gedroomde wereldreis? Beiden? En zoals haar pap en zij altijd zeiden: ‘Dromen zijn er nu eenmaal niet om alleen gedroomd te worden.’
Heel veel liefs,
Jennifer
PS. Bedankt voor alle lieve, mooie en hartverwarmende reacties gedurende de afgelopen zes maanden!
-
02 Augustus 2011 - 13:48
Jet:
Hoi Jen!
Ik heb de afgelopen maanden genoten van je mooi geschreven verhalen en aan je gedacht op de hele moeilijke momenten die je hebt meegemaakt!! Ik hoop dat je het laatste schooljaar nog kan genieten van Nederland!!!
Bedankt Jen, voor je verhalen, zodat ik een heel klein beetje heb kunnen meegenieten met je mooie buitenlandse stage!! Tot over een paar weken!!
xx -
02 Augustus 2011 - 13:53
Tiny:
nee ik denk dat voor jouw het sprookje niet op houdt maar Jen we zullen met je mee reizen hoe ,dat zien we dan wel.
al is de wereld nog zou groot , telefoons en vliegtuigen zijn er genoeg. mooi geschreven .xxx p.s eet niet te veel blauwe bessen . Tiny
-
02 Augustus 2011 - 14:15
Jet En Sjuul:
Heej jen!
Een erg leuke samenvatting, wanneer komt de film uit? We zijn blij dat je weer even hier bent. Maar natuurlijk ook erg blij om te horen dat je na je studie weer terug gaat.
Tot morgen! -
02 Augustus 2011 - 14:38
Malou:
Heej jennifer!
alweer heeeel mooi geschreven.
´even´ een samenvatting van wat er allemaal gebeurd is. heel mooi!
-
02 Augustus 2011 - 15:04
Jolanda:
Mup!
Er was eens.... een sprookje dat nog lang niet is afgelopen...
Jen, bedankt veur al dien mooie verhaolen.
Esse strakjes weer nao Zambia geis (missjien waal veurgoed) zooi ich det natuurlijk kei en kei jaomer vinje, mer helemaol begriepe. Wie Tiny al zeat: telefoons en vleegtuug zeen der genog.
Hub ich der weer een landj biej, woo ich geweun nog een keertje nao toe mot ;)
Leefs, Jolan -
02 Augustus 2011 - 16:50
Kell:
wat supermooi gesjreve Jen! de kins trots op dichzelf zin!
liefs en tot snel!
xx -
02 Augustus 2011 - 22:19
Lia:
hey hey,
Ik heb echt genoten van al je verhalen!!
Wat kun jij mooie stukken schrijven!
Succes met je laatste schooljaar en vooral met het vervolg op je sprookje!!!
Al het geluk is jou gegund
Liefs, x Lia -
03 Augustus 2011 - 11:50
Yurina Martin:
Dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
