Lieve papa….
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
25 Mei 2011 | Nederland, Baarlo
Het is donderdag 19 mei, half 12 in de ochtend. De telefoon gaat en ik zie dat het thuis is. ´Wat een raar tijdstip om mij te bellen´, is de eerste gedachte. Als ik dan ook nog mijn broertje aan de telefoon krijg, weet ik eigenlijk al genoeg. Hij zegt dat ik ergens rustig moet gaan zitten, Aniek aan mijn zij moet hebben staan, want zijn bericht is serieus. Binnen is het een chaos en Aniek hoort mij dan ook niet. Ik zet mij neer en vraag wat er is. ‘Pap ligt in het ziekenhuis’ is het enige wat ik hoor. Daarna volgt geschreeuw, gehuil en de gedachte: ik ga naar huis. Aniek komt naar buiten en ziet mij in deze staat.
De rest van het gesprek verloopt via Aniek en ik krijg later dus het volgende verhaal te horen.
Woensdag na het werk fietst pap naar huis en krijgt hij een klap op de borst en later vallen ook zijn benen uit. Hij kan mam nog bellen en die brengt hem naar het ziekenhuis in Venlo. Daar blijkt dat hij gelijk naar Maastricht moet en diezelfde avond wordt hij daar nog aan de aorta geopereerd. Deze operatie verloopt niet helemaal goed en vrijdag volgt een volgende operatie. Deze verloopt gelukkig wel goed.
De donderdag dat ik het nieuws heb gehoord besluit ik om terug te gaan naar Nederland. De ouders van Aniek en mijn moeder en broertje worden geïnformeerd. De verzekering wordt ingezet en die regelen een terugvlucht voor maandag.
In de dagen die nog volgen na die bewuste donderdag worden zowel Aniek als ik geleefd. Iedere 24 uur zijn we ergens anders. Op vrijdag nemen we afscheid van Modius, Collins, onze stageplaats en andere bekenden. Op zaterdag arriveren we in Mpongwe waar we afscheid nemen van vooral Brandon, Scriviner en Chipande. Vooral het afscheid van de laatste drie valt mij zwaar. Ook al zag ik deze lieve jongens minder vaak, ook zij zijn heel dichtbij gekomen. Ondanks dat ik ervoor gekozen heb om terug te komen, valt het afscheid erg zwaar en vallen hier dan wel tranen, waar ze op vrijdag niet kwamen.
Als ik dit verhaal typ, zit ik in de auto samen met Aniek en haar ouders. Schiphol hebben we achter ons gelaten, net als Zambia. Met heel veel pijn in mijn hart, want het is een onafgemaakt verhaal en ik mis mijn vrienden daar. Maar ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt.
Op weg naar Maastricht besef ik dat ik Zambia heb achtergelaten. Met veel pijn in mijn hart, want het is een onafgemaakt verhaal en ik mis mijn vrienden daar. Maar ik weet dat ik de beste keuze heb gemaakt.
En dan is het avond. Ik krijg slecht nieuws, de scan is niet goed en mijn lieve papa moet woensdag een lange en zware operatie ondergaan. En dan is het tijd om mijn grote en beste vriend, mijn soulmate, mijn adviseur, mijn maatje, mijn gids, mijn reismaatje, eigenlijk mijn alles te gaan bezoeken. Hoe ik hem gaan aantreffen? In elk geval nog steeds slapend, want ondanks dat hij twee keer wakker is gemaakt, is het niet goed gegaan en hebben ze hem terug in slaap moeten brengen. Dus ook de komende dagen ga ik in Nederland geleefd worden. Zaterdag ga ik met Aniek mee naar de begrafenis van haar oom, want ook dat hebben we nog te horen gekregen. En natuurlijk wil ik de lasten van mijn lieve mam en broertje verlichten door taken over te nemen. Ik ben dan ook heel blij als ik hen weer zie, want dan zijn we weer met z’n vieren, zoals het hoort en zoals het moet zijn.
Maar eerst naar mijn beste vriend om hem te zeggen dat hij maar gauw beter moet worden. Dat ik hem terugwil zoals hij was. Dat hij moet bikkelen morgen, tijdens die zware operatie. Dat het leven nog niet klaar met hem is en ik ook niet. Dat we nog samen reizen moeten maken, concerten moeten bezoeken en vooral nog veel samen moet lachen.
Maar vooral, dat ik mijn papa, van wie ik het meest hou van allemaal, terugwil zoals ik hem in februari heb achtergelaten.
Daarom lieve papa, word snel wakker en word weer zoals je was. Ik ben er, dus jij moet er ook zijn!
Ik hou van je!
Liefs van je dochter
De rest van het gesprek verloopt via Aniek en ik krijg later dus het volgende verhaal te horen.
Woensdag na het werk fietst pap naar huis en krijgt hij een klap op de borst en later vallen ook zijn benen uit. Hij kan mam nog bellen en die brengt hem naar het ziekenhuis in Venlo. Daar blijkt dat hij gelijk naar Maastricht moet en diezelfde avond wordt hij daar nog aan de aorta geopereerd. Deze operatie verloopt niet helemaal goed en vrijdag volgt een volgende operatie. Deze verloopt gelukkig wel goed.
De donderdag dat ik het nieuws heb gehoord besluit ik om terug te gaan naar Nederland. De ouders van Aniek en mijn moeder en broertje worden geïnformeerd. De verzekering wordt ingezet en die regelen een terugvlucht voor maandag.
In de dagen die nog volgen na die bewuste donderdag worden zowel Aniek als ik geleefd. Iedere 24 uur zijn we ergens anders. Op vrijdag nemen we afscheid van Modius, Collins, onze stageplaats en andere bekenden. Op zaterdag arriveren we in Mpongwe waar we afscheid nemen van vooral Brandon, Scriviner en Chipande. Vooral het afscheid van de laatste drie valt mij zwaar. Ook al zag ik deze lieve jongens minder vaak, ook zij zijn heel dichtbij gekomen. Ondanks dat ik ervoor gekozen heb om terug te komen, valt het afscheid erg zwaar en vallen hier dan wel tranen, waar ze op vrijdag niet kwamen.
Als ik dit verhaal typ, zit ik in de auto samen met Aniek en haar ouders. Schiphol hebben we achter ons gelaten, net als Zambia. Met heel veel pijn in mijn hart, want het is een onafgemaakt verhaal en ik mis mijn vrienden daar. Maar ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt.
Op weg naar Maastricht besef ik dat ik Zambia heb achtergelaten. Met veel pijn in mijn hart, want het is een onafgemaakt verhaal en ik mis mijn vrienden daar. Maar ik weet dat ik de beste keuze heb gemaakt.
En dan is het avond. Ik krijg slecht nieuws, de scan is niet goed en mijn lieve papa moet woensdag een lange en zware operatie ondergaan. En dan is het tijd om mijn grote en beste vriend, mijn soulmate, mijn adviseur, mijn maatje, mijn gids, mijn reismaatje, eigenlijk mijn alles te gaan bezoeken. Hoe ik hem gaan aantreffen? In elk geval nog steeds slapend, want ondanks dat hij twee keer wakker is gemaakt, is het niet goed gegaan en hebben ze hem terug in slaap moeten brengen. Dus ook de komende dagen ga ik in Nederland geleefd worden. Zaterdag ga ik met Aniek mee naar de begrafenis van haar oom, want ook dat hebben we nog te horen gekregen. En natuurlijk wil ik de lasten van mijn lieve mam en broertje verlichten door taken over te nemen. Ik ben dan ook heel blij als ik hen weer zie, want dan zijn we weer met z’n vieren, zoals het hoort en zoals het moet zijn.
Maar eerst naar mijn beste vriend om hem te zeggen dat hij maar gauw beter moet worden. Dat ik hem terugwil zoals hij was. Dat hij moet bikkelen morgen, tijdens die zware operatie. Dat het leven nog niet klaar met hem is en ik ook niet. Dat we nog samen reizen moeten maken, concerten moeten bezoeken en vooral nog veel samen moet lachen.
Maar vooral, dat ik mijn papa, van wie ik het meest hou van allemaal, terugwil zoals ik hem in februari heb achtergelaten.
Daarom lieve papa, word snel wakker en word weer zoals je was. Ik ben er, dus jij moet er ook zijn!
Ik hou van je!
Liefs van je dochter
-
25 Mei 2011 - 11:06
Rianne:
Ha Jen, Ig schrok beheurlik toen ig dit bericht loos.. Wat erg wat dr gebeurd is. Ig wins uch heel veul sterkte in deze tied en ig hoop det dien pap dr wir snel bovenop kumt..
X -
25 Mei 2011 - 11:21
Nienke:
Leve Jen,
't is neet ierlik det och dit is euverkomme.. inderdaad un onaafgemaakt verhoal. Mam haet vandaag un dieke kers opgestaoke veur diene leeve pap en we dinke allemaol aan och!
Hiel vuul sterkte!
xx Nienke -
25 Mei 2011 - 12:53
Evelien:
Gen weurd veur....
hielvuul sterkte morgen en de kommende daag!
X Evelien -
25 Mei 2011 - 12:55
Saske:
Sterkte met alles Jennifer! x -
25 Mei 2011 - 13:21
Ilona:
Heel veel sterkte meid. Voor jullie allemaal! We steken een kaarsje aan. xx -
25 Mei 2011 - 15:03
Jolanda:
Waat ich dich vanmiddig zei, ich bin der veur dich!!! Doe kins mich bellen wanneer desse wils, al is t midden in de nacht! -
25 Mei 2011 - 16:37
Megan:
Jen-ni-fur!
ik schrik me kapot van jullie berichten! Je hebt al zoveel voor je kiezen gehad en nu dit nog! Ik leef ontzettend met je mee en ik wens jou en Aniek heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode!! -
25 Mei 2011 - 22:04
Lia:
Heel veel sterkte!! Zal de komende dagen of weken wat nodig is voor jullie duimen, kaarsjes aansteken en aan jullie denken..
Schrok er wel van!
Sterkte meid!!
Liefs, x lia -
26 Mei 2011 - 08:21
Elle:
Jennifer,
Ik wil jou en je fam. Heel veel sterkte wensen!
-
26 Mei 2011 - 09:27
Anouk:
Hey Jennifer,
Wat verschrikkelijk allemaal !!!!!
Ik wil je even superveel sterkte wensen.. Ook voor Aniek..
Laten we allemaal samen hopen dat alles goed komt !!
Ik denk aan je..
Liefs Anouk -
26 Mei 2011 - 14:23
Conny:
Jennifer, ik hoorde vanochtend van FPVenlo het verschrikkelijke nieuws en wil jullie heel erg veel sterkte wensen.
Liefs, oud-collega van je lieve pap. -
26 Mei 2011 - 16:33
Laura:
Jennifer,
Wat erg om je reis vanwege dit nieuws te moeten afbreken... Heel veel sterkte de komende tijd voor jullie allemaal.
Liefs, Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
