Zambia, het land waar ik echt heb leren genieten
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
16 April 2011 | Zambia, Ndola
Laat mij jullie meenemen op een reis die genieten heet………
De zonnestralen die door het gordijn prikken, je wordt er wakker door gemaakt, net voordat de wekker afloopt. Je weet, een nieuwe dag vol liefde, geluk, hoop, vriendschap en vooral veel genieten. Zonnestralen op je huid als je loopt naar de halte voor de bus. Niet wetende in welk busje je terecht komt, hoe de mensen in die bus zijn en of het tien of veertig minuten gaat duren.
Genietende van de zon loop je richting je stageplaats waar de kinderen en jong volwassenen je hartelijk groeten. De vrolijk lachende gezichten als je de klas binnenloopt, niet wetende wat vandaag je gaat brengen. Een stralende Charity, die dankzij ons naar Grade 1 mag gaan. Mijn beste vriend Emmanuel, die het heerlijk vindt om met mij te knuffelen, mijn haren in de war te maken of de woorden apple, banana, tomato, maar vooral onioni en Mzungu te zeggen.
Het Bemba dat de kinderen spreken, een mooie maar lastige taal. Enkele woorden klinken zo mooi, dat ik ze mij graag eigen maak en mee terug ga nemen naar Nederland.
Tijdens de pauze geniet ik van de manier waarop de wolken zich vormen tot een regenbui, wetende dat er na tien minuten weer een strakblauwe hemel verschijnt.
De mensen die ons dagelijks groeten, ons vragen stellen, een praatje maken of naar ons zwaaien als we ergens naar toe gaan. De kinderen die je even aanraken of je hand vasthouden alleen om te kijken of je wel ‘echt’ bent.
En dan bedenk ik mij dat ik in een stad met een half miljoen inwoners woon. Altijd mensen, altijd verkeer, altijd geluid. Erg druk, maar zelfs daar begin ik langzaam aan te wennen. Ndola is een city that never sleeps.
Na een lange werkdag binnen komen bij de bakker en daar met veel lawaai onthaald worden door de twee jongens die er werken, Collins en Modius. Ze zijn bezorgd als het niet goed gaat met één van ons, maken ons aan het lachen, leren ons dingen over Zambia en haar cultuur en nemen ons mee naar de voetbalwedstrijden. Modius, die als een broertje voor mij is en Collins als een beste vriend. Een vriendschap die mij in twee maanden heel dierbaar en erg veel waard is geworden.
Teruglopend naar ons huis, geniet ik van de manier waarop de Zambianen leven. Het langzame lopen, de ‘komt het vandaag niet, dan morgen’ mentaliteit, het alles op zijn gemak doen. Zelfs het altijd te laat komen van de Zambianen vind ik niet erg meer, waarschijnlijk omdat ik daar langzaam in mee begin te gaan.
Tijdens het lopen kijk ik opzij en dan kijk ik zoals altijd in het gezicht van Aniek. Ik geniet van het samenzijn met haar, wetende dat iedere dag bij ons begint, zoals hij ook eindigt, met de slappe lach.
Als de zon verdwijnt en plaats maakt voor de avond, de maan en de sterren is het ook echt donker. Een enkel lichtje van een huis verlicht de weg, voor de rest zie je geen hand voor je ogen.
Als ik net in bed lig, denk ik nog aan de weekenden die ik in Mpongwe kom. Het is, net als Ndola een thuis, maar vooral een vakantieplek voor mij. Het doet mij altijd weer goed om de mensen te zien die ik daar ken.
En vlak voordat ik na een lange, maar geweldige dag weer in slaap val, besef ik dat ik hier nog vier maanden mag zijn. Dat ik nog vier maanden niet terug naar Nederland hoef. Dat ik nog niet hoef te wennen aan ‘het geleefd worden’, de druk, het moeten, het haasten. Bij de gedachte alleen al draait mijn maag zich om en adem ik stukken zwaarder. Nee, Zambia is nog voor vier maanden mijn thuis dus ik hoef mij nog geen zorgen te maken over de gevreesde terugkeer naar Nederland.
Ondanks dat ik de laatste twee weken veel fysieke klachten heb gehad en de dokter tweemaal heb bezocht, zorgt dit land en haar inwoners ervoor dat ik iedere dag voor de volle 100 procent kan blijven genieten. Ik heb tot nu toe van alles genoten, ik ben nog aan het genieten en ik weet dat ik dit tot het eind blijf doen.
Zambia and her people, they stole and have my heart!
Foto’s: https://picasaweb.google.com/112789839660488301520/Zambia2011
Liefs vanuit het geweldige Zambia,
Jennifer
De zonnestralen die door het gordijn prikken, je wordt er wakker door gemaakt, net voordat de wekker afloopt. Je weet, een nieuwe dag vol liefde, geluk, hoop, vriendschap en vooral veel genieten. Zonnestralen op je huid als je loopt naar de halte voor de bus. Niet wetende in welk busje je terecht komt, hoe de mensen in die bus zijn en of het tien of veertig minuten gaat duren.
Genietende van de zon loop je richting je stageplaats waar de kinderen en jong volwassenen je hartelijk groeten. De vrolijk lachende gezichten als je de klas binnenloopt, niet wetende wat vandaag je gaat brengen. Een stralende Charity, die dankzij ons naar Grade 1 mag gaan. Mijn beste vriend Emmanuel, die het heerlijk vindt om met mij te knuffelen, mijn haren in de war te maken of de woorden apple, banana, tomato, maar vooral onioni en Mzungu te zeggen.
Het Bemba dat de kinderen spreken, een mooie maar lastige taal. Enkele woorden klinken zo mooi, dat ik ze mij graag eigen maak en mee terug ga nemen naar Nederland.
Tijdens de pauze geniet ik van de manier waarop de wolken zich vormen tot een regenbui, wetende dat er na tien minuten weer een strakblauwe hemel verschijnt.
De mensen die ons dagelijks groeten, ons vragen stellen, een praatje maken of naar ons zwaaien als we ergens naar toe gaan. De kinderen die je even aanraken of je hand vasthouden alleen om te kijken of je wel ‘echt’ bent.
En dan bedenk ik mij dat ik in een stad met een half miljoen inwoners woon. Altijd mensen, altijd verkeer, altijd geluid. Erg druk, maar zelfs daar begin ik langzaam aan te wennen. Ndola is een city that never sleeps.
Na een lange werkdag binnen komen bij de bakker en daar met veel lawaai onthaald worden door de twee jongens die er werken, Collins en Modius. Ze zijn bezorgd als het niet goed gaat met één van ons, maken ons aan het lachen, leren ons dingen over Zambia en haar cultuur en nemen ons mee naar de voetbalwedstrijden. Modius, die als een broertje voor mij is en Collins als een beste vriend. Een vriendschap die mij in twee maanden heel dierbaar en erg veel waard is geworden.
Teruglopend naar ons huis, geniet ik van de manier waarop de Zambianen leven. Het langzame lopen, de ‘komt het vandaag niet, dan morgen’ mentaliteit, het alles op zijn gemak doen. Zelfs het altijd te laat komen van de Zambianen vind ik niet erg meer, waarschijnlijk omdat ik daar langzaam in mee begin te gaan.
Tijdens het lopen kijk ik opzij en dan kijk ik zoals altijd in het gezicht van Aniek. Ik geniet van het samenzijn met haar, wetende dat iedere dag bij ons begint, zoals hij ook eindigt, met de slappe lach.
Als de zon verdwijnt en plaats maakt voor de avond, de maan en de sterren is het ook echt donker. Een enkel lichtje van een huis verlicht de weg, voor de rest zie je geen hand voor je ogen.
Als ik net in bed lig, denk ik nog aan de weekenden die ik in Mpongwe kom. Het is, net als Ndola een thuis, maar vooral een vakantieplek voor mij. Het doet mij altijd weer goed om de mensen te zien die ik daar ken.
En vlak voordat ik na een lange, maar geweldige dag weer in slaap val, besef ik dat ik hier nog vier maanden mag zijn. Dat ik nog vier maanden niet terug naar Nederland hoef. Dat ik nog niet hoef te wennen aan ‘het geleefd worden’, de druk, het moeten, het haasten. Bij de gedachte alleen al draait mijn maag zich om en adem ik stukken zwaarder. Nee, Zambia is nog voor vier maanden mijn thuis dus ik hoef mij nog geen zorgen te maken over de gevreesde terugkeer naar Nederland.
Ondanks dat ik de laatste twee weken veel fysieke klachten heb gehad en de dokter tweemaal heb bezocht, zorgt dit land en haar inwoners ervoor dat ik iedere dag voor de volle 100 procent kan blijven genieten. Ik heb tot nu toe van alles genoten, ik ben nog aan het genieten en ik weet dat ik dit tot het eind blijf doen.
Zambia and her people, they stole and have my heart!
Foto’s: https://picasaweb.google.com/112789839660488301520/Zambia2011
Liefs vanuit het geweldige Zambia,
Jennifer
-
16 April 2011 - 14:04
Saske:
Super verhaal weer Jennifer! Voor jou is het genieten en voor ons is het genieten om dit te lezen. Top! -
16 April 2011 - 15:25
Mauwie:
leuk verhaal lieverd. ben blij dat je er zo goed van geniet. -
16 April 2011 - 16:00
Eefke Zanders:
Hee Jennifer,
Wat een geweldige verhalen en mooie foto's. Dat is nog eens wat anders dan "t pleintje" ;)
Veel plezier de komende maanden!
Groetjes Eefke -
16 April 2011 - 16:58
Fieke:
Mied, Mooi om te horen dat je het daar goed naar je zin hebt! -
16 April 2011 - 18:09
Tonkorstenkorenromp:
"One day you will leave Zambia, but Zambia never leaves you!'
Ik ben altijd zeer blij en ontroerd als ik jullie ervaringen lees.
-
16 April 2011 - 18:53
Kell:
myn god, wat ein prachtig verhoal Jen. bin ein bitje ontroerd, noa Anieks én dien verhaol.
ich ving t geweldig veur uch dat gr nog ummer mit elkaar geniete kint en same lol hubt,
geniet ervan meid! xxx -
16 April 2011 - 19:09
Jolanda:
Mzungu!!! :)
Dink det ich ein van de weinige bin dea weit waat t beteikent ;) hahaha!
Fijn desse zo enorm geniets!! Maarre, mos waal truuk komen euver 4 maond he!! Neet opins dao blieve he!! ;) hihi!!
Wantte, angers zeen ich dich geweun echt TE TE TE lang neet :P hihi!!
Geniet der van muppie!!
Kusje veur dich! -
16 April 2011 - 19:53
Ger:
Hee Jen, ik ben blij dat het weer goed met je gaat. Maakte mij toch wel wat zorgen. Geniet vooral verder en laats ons van jou mooie verhalen en foto's genieten. Groetjes pap. -
17 April 2011 - 10:14
Nienke:
ha Jen,
wat fijn detse zoe geniets doa!! Gelukkig geit t weer wat baeter met dich, want dien mam vertelde detse krank waas!
vuul succes op stage en blief genieten, want straks is t idd weer hoaste...(auk al probeerse 't relaxte laeve dr in te halde: det lukt neet)
XXXX -
17 April 2011 - 11:19
Lia:
mooi verhaal weer!!
je laat ons zo goed meegenieten van Zambia dat ik bijna het gevoel krijg als ik je verhalen lees dat ik er zelf ben!
geniet nog van de komende 4 maanden!!
liefs, Lia -
17 April 2011 - 16:29
Henk:
Hoi Jennifer
JaJa. was me het verhaaltje weer, ben blij dat het ook hier enigzins buitengewoon lekker weer is voor deze tijd van het jaar. Kan ik mij nu iets beter van jou gemoedrust voorstellen (alles manjana) :-). Vind het fijn dat het goed met de Mzungu's, de witte mensen gaat :-)
Groetjes,
Henk
Ps. Jennifer, wees maar blij dat er in Zambia waarschijnlijk geen verkeerspaaltjes (amsterdammertjes) staan. Zou ook geen fiets huren daar over ca' 2,5 maanden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
