‘Ik heb mijn wagen volgeladen…’
Door: Jennifer
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
26 Februari 2011 | Zambia, Ndola
Zo, inmiddels is er week voorbij sinds mijn laatste verslag. We zijn begonnen aan de stage, ik heb inmiddels een pizza gegeten (heerlijk!!), het openbaar vervoer is geweldig, de Zambianen nog net zo vriendelijk.
Vorige week zaterdag zijn Aniek en ik samen gaan uit eten met Loes en Laura. Erg leuk en ik had mij inmiddels verheugd op mijn pizza! De afmeting 30 cm bij 30 cm! Ik zeg: lekker! Na al dat pasta eten (wat ik niet zo lekker vind), was ik blij dat ik eindelijk een pizza naar binnen kon werken.
De rest van het weekend was het vrij slecht weer, dus we hebben helaas weinig kunnen doen. Wel hebben we ons voorbereid op onze stage, die afgelopen maandag EINDELIJK begon. We zijn terecht gekomen in de special unit, een klas met negen kinderen die een gedragsstoornis of een lichamelijk handicap hebben. De leeftijden lopen erg uiteen, de jongste is zes jaar en de oudste wordt geschat op ongeveer veertien jaar. Deze eerste week wordt het vooral observeren, iets wat ik zelf erg interessant vind. Op deze manier zie je hoe kinderen en de leerkracht reageren in diverse situaties. Het was mij een dag zeg, maandag! Ik was zelf na een uur helemaal overprikkeld. Er hangt heel veel papier op de muur waarop iets is getekend. Daarnaast is er totaal geen structuur in de klas, praten de kinderen door elkaar, lopen ze door de klas en slaan ze elkaar geregeld. Jaja, werk aan de winkel! Maar waar moet je beginnen? We hebben met de lerares (een zuster zonder opleiding) overlegd en vertelt dat het handig was als de kinderen de hand opstaken als ze iets wilde vragen. Woensdag heeft ze dit ingevoerd en ik zeg je: wat een rust! Ook voor de zuster was het een hele last minder, want ze zit soms met haar handen in het haar.
De komende weken hopen we nog enkele dingen toe te passen die de structuur kunnen vergroten. Jullie horen vanzelf wat, nu eerste enkele andere dingen.
Vrouwen hebben een baard! Jaaaaa, dat wisten jullie niet he! Maar hier in Zambia lopen echt vrouwen rond met plukjes baard op hun kaak. En nee, het is geen aanrader, want het maakt ze absoluut niet mooier!
‘Ik heb mijn wagen volgeladen…’
Zo voelen wij ons iedere dag als we naar stage en weer naar huis gaan. Ze hebben hier kleine minibusjes waar ongeveer 16 stoelen instaan, dit is het openbaar vervoer. Hier worden echter meer dan 16 mensen ingepropt, want dat kan natuurlijk. En het levert veel meer geld op. Tenminste voor de Zambianen… Wij betalen in totaal 6000 kwacha per dag voor twee personen. Dat is gelijk aan….nog niet 1 euro! En het brengt ons van A naar B, ze rijden veel vaker dan de bussen in Nederland, het is er eens zo gezellig aangezien er muziek in wordt gedraaid, je ziet veel verschillende mensen (arm en rijk) en we worden gezegend en beschermt door God en de Engelse voetbalclubs. Op de busjes staat namelijk een tekst: In God we trust, God’s Love, Chelsea of Arsenal. Binnenin gaat Jezus hand in hand met Manchester United. Ik zeg: prima openbaar vervoer, Nederland doe er je voordeel mee!
En toen wilde ik………………………………………………………………………………………………
Sorry de stroom viel uit! Want ook dat hebben ze hier. Wij dachten: och dat is een powercut, over een uurtje of twee weer in orde. Helaas, na 3,5 uur zijn we maar gaan slapen nadat we spelletjes hadden gespeeld en beste vrienden waren geworden met mijn mijnwerkerszaklamp. Bleek de dag erna dat er hier wordt gewerkt met een kaart waarop je geld moet zetten en op die manier krijg je dan stroom. Erg vaag systeem! Maarrr.. ze hadden dus blijkbaar niet betaald en dus zaten wij woensdagavond in het donker en was het de morgen erna nog niet opgelost. Toen we donderdag weer thuiskwamen, was het weer in orde. Weer zo’n heerlijk ander systeem dan in Nederland!
Ohja, morgen (zondag) kunnen we eindelijk in ons eigen huisje. Zowel Aniek als ik zijn er wel aan toe. We hebben dan eindelijk iets voor de komende maanden voor onszelf en we kunnen onze spullen fatsoenlijk opruimen. Nu leven we echt nog uit onze backpack en moeten we iedere dag naar de twee meiden toe om te gaan koken. Ik maak foto’s van het huisje zodat jullie die een keertje kunnen bekijken.
Nogmaals bedankt voor de vele reacties! En nogmaals het adres, want ik verwacht natuurlijk kaarten/brieven en complete pakketten in deze zes maanden:
Jennifer en Aniek
C/O CBR Programme
Catholic Diocese of Ndola
PO Box 70244
Ndola
Zambia
En dan voor de zekerheid ook nog een keer mijn nummer (buiten mijn vriend en ouders ben ik vrij vriendloos haha): 00260963817000
Groetjes vanuit Zambia,
Jennifer
PS. De twee andere Nederlandse meiden hebben een website waarop ze enkele spullen verkopen (tassen van chitenga’s en artikelen van voetbalclubs en artiesten). Neem eens een kijkje op en wie weet vind je iets leuk!
http://www.zambia.tessel.info
Vorige week zaterdag zijn Aniek en ik samen gaan uit eten met Loes en Laura. Erg leuk en ik had mij inmiddels verheugd op mijn pizza! De afmeting 30 cm bij 30 cm! Ik zeg: lekker! Na al dat pasta eten (wat ik niet zo lekker vind), was ik blij dat ik eindelijk een pizza naar binnen kon werken.
De rest van het weekend was het vrij slecht weer, dus we hebben helaas weinig kunnen doen. Wel hebben we ons voorbereid op onze stage, die afgelopen maandag EINDELIJK begon. We zijn terecht gekomen in de special unit, een klas met negen kinderen die een gedragsstoornis of een lichamelijk handicap hebben. De leeftijden lopen erg uiteen, de jongste is zes jaar en de oudste wordt geschat op ongeveer veertien jaar. Deze eerste week wordt het vooral observeren, iets wat ik zelf erg interessant vind. Op deze manier zie je hoe kinderen en de leerkracht reageren in diverse situaties. Het was mij een dag zeg, maandag! Ik was zelf na een uur helemaal overprikkeld. Er hangt heel veel papier op de muur waarop iets is getekend. Daarnaast is er totaal geen structuur in de klas, praten de kinderen door elkaar, lopen ze door de klas en slaan ze elkaar geregeld. Jaja, werk aan de winkel! Maar waar moet je beginnen? We hebben met de lerares (een zuster zonder opleiding) overlegd en vertelt dat het handig was als de kinderen de hand opstaken als ze iets wilde vragen. Woensdag heeft ze dit ingevoerd en ik zeg je: wat een rust! Ook voor de zuster was het een hele last minder, want ze zit soms met haar handen in het haar.
De komende weken hopen we nog enkele dingen toe te passen die de structuur kunnen vergroten. Jullie horen vanzelf wat, nu eerste enkele andere dingen.
Vrouwen hebben een baard! Jaaaaa, dat wisten jullie niet he! Maar hier in Zambia lopen echt vrouwen rond met plukjes baard op hun kaak. En nee, het is geen aanrader, want het maakt ze absoluut niet mooier!
‘Ik heb mijn wagen volgeladen…’
Zo voelen wij ons iedere dag als we naar stage en weer naar huis gaan. Ze hebben hier kleine minibusjes waar ongeveer 16 stoelen instaan, dit is het openbaar vervoer. Hier worden echter meer dan 16 mensen ingepropt, want dat kan natuurlijk. En het levert veel meer geld op. Tenminste voor de Zambianen… Wij betalen in totaal 6000 kwacha per dag voor twee personen. Dat is gelijk aan….nog niet 1 euro! En het brengt ons van A naar B, ze rijden veel vaker dan de bussen in Nederland, het is er eens zo gezellig aangezien er muziek in wordt gedraaid, je ziet veel verschillende mensen (arm en rijk) en we worden gezegend en beschermt door God en de Engelse voetbalclubs. Op de busjes staat namelijk een tekst: In God we trust, God’s Love, Chelsea of Arsenal. Binnenin gaat Jezus hand in hand met Manchester United. Ik zeg: prima openbaar vervoer, Nederland doe er je voordeel mee!
En toen wilde ik………………………………………………………………………………………………
Sorry de stroom viel uit! Want ook dat hebben ze hier. Wij dachten: och dat is een powercut, over een uurtje of twee weer in orde. Helaas, na 3,5 uur zijn we maar gaan slapen nadat we spelletjes hadden gespeeld en beste vrienden waren geworden met mijn mijnwerkerszaklamp. Bleek de dag erna dat er hier wordt gewerkt met een kaart waarop je geld moet zetten en op die manier krijg je dan stroom. Erg vaag systeem! Maarrr.. ze hadden dus blijkbaar niet betaald en dus zaten wij woensdagavond in het donker en was het de morgen erna nog niet opgelost. Toen we donderdag weer thuiskwamen, was het weer in orde. Weer zo’n heerlijk ander systeem dan in Nederland!
Ohja, morgen (zondag) kunnen we eindelijk in ons eigen huisje. Zowel Aniek als ik zijn er wel aan toe. We hebben dan eindelijk iets voor de komende maanden voor onszelf en we kunnen onze spullen fatsoenlijk opruimen. Nu leven we echt nog uit onze backpack en moeten we iedere dag naar de twee meiden toe om te gaan koken. Ik maak foto’s van het huisje zodat jullie die een keertje kunnen bekijken.
Nogmaals bedankt voor de vele reacties! En nogmaals het adres, want ik verwacht natuurlijk kaarten/brieven en complete pakketten in deze zes maanden:
Jennifer en Aniek
C/O CBR Programme
Catholic Diocese of Ndola
PO Box 70244
Ndola
Zambia
En dan voor de zekerheid ook nog een keer mijn nummer (buiten mijn vriend en ouders ben ik vrij vriendloos haha): 00260963817000
Groetjes vanuit Zambia,
Jennifer
PS. De twee andere Nederlandse meiden hebben een website waarop ze enkele spullen verkopen (tassen van chitenga’s en artikelen van voetbalclubs en artiesten). Neem eens een kijkje op en wie weet vind je iets leuk!
http://www.zambia.tessel.info
-
26 Februari 2011 - 15:15
Ger:
Hoi Jen, Geweldig verhaal ik lees het plezier uit je verhaal. Succes met de kinderen. Pap -
26 Februari 2011 - 16:58
Malou:
waha... vriendloos?
dan zal ik maar eens een berichtje achterlaten..
verder lukt het wel op de vrijdag avond..
koebergbal gister was ook erg gezellig:P\
veel suc6 nog!
Groetjes xXx MlOu -
26 Februari 2011 - 17:54
Dennis:
"buiten mijn vriend en ouders ben ik vrij vriendloos haha"
:(
:P -
26 Februari 2011 - 18:13
Eric:
Hey Jen,
Goed te horen dat alles goed hoor.
Ook ik lees met veel plezier al je reisverslagen.
Smaken de pizza's daar ook beter dan hier?
Ik kijk uit naar je volgende reisverslag.
Greetz,
Eric
-
27 Februari 2011 - 10:54
Rianne:
ha jen, klinkt allemoal leuk en uitdagend doa. Leuk om dien verhalen te lezen! X -
27 Februari 2011 - 11:48
Nienke:
Ha Jen,
zuut dr weer good oet dien verhoale! En ge hebt al iets ingeveurd op die schoel, good bezig! Det van die gezelligheid in de busjes kin ik wal van Curaçao, al werde dr doa neet zoeveul ingepropt!
Fijn det ge og eige huuske hebt!
tot 't volgende verhoal.
xxx Nienke -
28 Februari 2011 - 23:34
Leonie:
Wat heerlijk om te lezen det ze auk doa in Afrika allemoal andere systemen hubbe dan in Nederland, echt heerlijk hoe snel en makkelijk sommige dingen geregeld kinne zeen.. En hoe minder gowd andere zaken geregeld weure! ;)
Maar van dien stage klinkt auk heel erg interessant. Ik dink detse doa unne hoap kins betekenen en verbeteren. Bun benuujd noar t verloop verder doavan.
Geniet lekker van die kinderen en alles watse zuus en beleefs. Ik vinj t geweldig wasse duis! -
14 Maart 2011 - 12:21
Mieke Peeters:
Hallo Jennifer,
Leuk om te lezen hoe het er daar aan toe gaat in een groep kinderen met gedragsstoornissen. Dan is structuur wel het belangrijkste en kunnen ze wel iets van jou leren.
Dat het busvervoer en de stroomtoevoer zo anders gaat, is wel logisch. Wij zijn het hier gewend dat alles vanzelf en geordend gaat. Geef je maar gewoon eraan over.
Groetjes,
Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
